Gedichtenbundel

26
Kerst op afdeling 15
Red me.
Red me van dit monster dat me overmeesterd heeft.
Als klauwen scheuren m’n handen de kleren waarin ze deze
ochtend m’n lijf hadden gehuld. Red me, alsjeblief.
Hier lig ik dan. Met niets op mijn huid, dan een geleende
pyjama. In een vreemde stad, vastgebonden aan voeten en
lende.
Aandachtig luister ik naar de monoloog die de stilte hier
voert. Wat is ze mooi, ja, prachtig.
Ontdaan van elk geweld, elke misplaatste verwachting.
Elke constructie of complexiteit. Ze ís gewoon, zichzelf.
Als een fluwelen deken wikkelt ze zich traag troostend om
me heen.
De nachtverpleegkundige ontgrendelt de deur en merkt al
gauw dat de injectie werkt. Zijn milde stem schrikt de stilte
niet op, lijkt haar veeleer te strelen.
Om me te beschermen tegen nare aanwezigheden, knipt hij
nog een lichtje aan, voor hij me weer alleen laat. Zelf in het
donker straalt hij rust en vertrouwen uit.
De deur valt in het slot.
Deze cel zou voor twee weken mijn veilige hol worden,
waarin ik me dankbaar te rusten kon leggen.
Ik word gered.