Gedichtenbundel

38
Vaak had ik heimwee naar dat pure vreugdegevoel van
die eerste keer en dan raakte ik vertwijfeld. Ik vreesde dat
dit nooit meer terug zou komen. Toch zette ik door. Ik zong
mijn lied door tranen heen en elke dag klonk het anders.
Soms was het nauwelijks hoorbaar, soms klonk het ruw
en bitter. Soms kwam mijn verhaal met horten en stoten,
soms kolkte het eruit als een waterval. Door het zingen
en het praten er rond, kreeg ik inzicht in mezelf. Waarom
ik me vaak zo onzeker voelde en zo stil was. Waarom ik
nauwelijks plaats innam en in mijn web bleef zitten. De
draken hadden me al die tijd wijsgemaakt dat het zo moest
zijn. Maar ik geloofde ze niet langer. Langzaam bogen ze
het hoofd en kropen hun hol diep naar binnen. Ik zong...
ik zong...en overwon. Het was een fascinerend proces.
Onderweg voelde ik me groeien. Ik vond die pure vreugde
terug, die innerlijke kracht die er al die tijd was geweest.
Het zingen was de weg er naartoe, naar de krachtbron.
Nu voel ik me ten volle leven. Ik ben gelukkig. Ik ben zo
dankbaar voor de weg die ik heb afgelegd, voor het pad dat
me werd aangewezen.
I.V