Gay&Night-ZiZo Februari 2015

203
/ REVIEWS
Susanne Sundfør / Ten Love Songs
Bij sommige fans staat het moeizame
concert dat Susanne Sundfør twee
jaar geleden in de kleine zaal van de
Amsterdamse Paradiso gaf misschien
nog vers in het geheugen. Ze deed
er eeuwen over om haar nummers
met gebruik van diverse keyboards
langzaam op te bouwen. Toen er door
iemand in het publiek teleurgesteld
werd gereageerd toen na krap een
uur spelen het laatste nummer werd
aangekondigd, liet Sundfør bits weten
dat dit toch écht het laatste nummer
was. Desalniettemin liet de Noorse
singer-songwriter die avond zien dat
ze de moeilijke zangnoten op haar
album live ook wist te halen en dat ze
een goede toetsenist is. Na uitstapjes
met M83 en Röyksopp is ze terug met
aar nieuwe album Ten Love Songs, dat
qua geluid het midden houdt tussen
muziek van The Knife, iamamiwhoami
en Röyksopp.
Het album opent met ‘Darlings’, een mooi
orgelnummer waarbij Sundfør wordt
bijgestaan door een koor. Al snel maakt
het tweede nummer ‘Accelerate’ zijn naam
waar door flink de vaart erin te gooien. Het
nummer is Susanne Sundfør pur sang, met
onheilspellende synthesizers, dreigende
vocalen en een ritme dat bijna militair
klinkt. De eerste single ‘Fade Away’ neigt
al iets meer naar pop, met een bijna jolig
synthesizerintermezzo en uplifting teksten als
‘this is the kind of love that never goes out of
style’. Na het rustige, betoverende ‘Silencer’
volgt een nummer dat je bijna zou kunnen
zien als Sundførs poging tot het maken van
een heus popliedje, met een bijna Eurovisiewaardige
opbouw en aanstekelijke melodie.
Uiteraard met een scherp, melancholisch
randje, want uit het refrein (‘You take me
back, and you kamikaze’) blijkt dat twee
geliefden automatisch hun eigen doodsvonnis
tekenen door weer bij elkaar te komen.
Met het tien minuten durende nummer
‘Memorial’ pleegt Sundfør zelf eigenlijk een
beetje kamikaze op haar eigen album, want
het nummer is zó zwaar, lang en troosteloos
dat het niet echt uitnodigt om het helemaal
af te luisteren. Ook het nummer direct erna,
‘Delirious’, begint zo heftig dat je het idee
krijgt dat je het album überhaupt maar beter
af kunt zetten. Zonde, want dat verdienen de
laatste drie nummers niet. De doorzettende
luisteraar wordt beloond, en met het nummer
‘Insects’ wordt Ten Love Songs, net als
Sundførs voorgaande album, op bombastische
wijze afgesloten.
Susanne Sundfør is op 14 maart live te
zien in Paradiso in Amsterdam.
INTO THE WOODS
Regisseur: Rob Marshall
Cast: Anna Kendrick, Meryl Streep,
Emily Blunt, Chris Pine
Verwacht: eind januari in de bioscoop
Into the Woods van Stephen Sondheim en James Lapine is een vreemde
musical. Het eerste grote stuk van Sondheim, dat hij halverwege
de jaren tachtig schreef, wordt door Amerikanen beschouwd als
groot cultureel erfgoed. Maar in Europa is het verhaal nooit echt
aangeslagen. Daar zal de film die Disney er nu van maakte vermoedelijk
geen verandering in brengen.
Regisseur Rob Marshall, die tien jaar terug met Oscarmagneet Chicago
het filmmusicalgenre eigenhandig reanimeerde, heeft kosten noch
moeite gespaard om het bos waarin de bakker (James Corden) en zijn
vrouw (Emily Blunt) rondstruinen vorm te geven. Het tweetal is het
woud ingestuurd door een heks (Meryl Streep) die alleen de vloek
om kinderloos te blijven opheft als zij samen een aantal opdrachten
vervullen. Onderweg komt het bakkerskoppel legio verdwaalde
sprookjesfiguren tegen, zoals Assepoester (Anna Kendrick), de boze
stiefmoeder (Christina Baranski), de wolf (Johnny Depp) en Prince
Charming (Chris Pine).
De vormgeving (genomineerd voor twee Oscars) is prachtig en de
muziek is sterk en tegendraads. Daarbij weten de meeste acteurs de
juiste vervreemdende toon aan te slaan (hoewel Depp en Streep wel
erg staan te schmieren). Maar Into the Woods voert zowel de gekte
als de grappen niet genoeg door om ruim twee uur lang te boeien.
Wat dat betreft hadden Marshall cs. beter moeten kijken naar Lang &
Gelukkig, de soortgelijke hilarische sprookjespastiche die Alex Klaasen
en Arjan Ederveen een paar jaar geleden maakten.
Tekst Robbert Blokland (film), Martijn Tulp (muziek)
033