ONELIFE #34 – Dutch

LUCHTRUIM BOVEN WICHITA
HET ENIGE WAARAAN JE
MERKT HOE SNEL WE GAAN,
ZIJN DE VELDEN DIE
600 METER ONDER ONS
VOORBIJGLIJDEN
de aluminium klinknagelframes uit de latere oorlogsjaren.
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan werden
diezelfde lessen in acht genomen, waardoor de Land
Rover een aluminium chassis met klinknagels kreeg, net
als een vliegtuig. Licht, sterk en makkelijk te assembleren.
Zowel de Land Rover als de Bonanza oogt en voelt
al zijn hele lange leven grotendeels hetzelfde – ondanks
een duidelijke evolutie. Het originele ontwerp, Model
35, had een zogenaamde ‘ruddervator’, een opvallende
V-vormige staart die roer, vin en hoogteroeren in één
eenvoudige, gewichtbesparende eenheid combineerde.
Latere edities van de Bonanza verruilden de ruddervator
(die tot 1982 nog werd gemaakt) voor een conventionele
staart. Een andere belangrijke aanpassing kwam eind
jaren zestig toen Beechcraft Model 36 lanceerde, een
‘stretch’-versie met een 25 centimeter langere romp,
een eenvoudige aanpassing waardoor dit model plaatsbood
aan zes personen in plaats van de vier van zijn
voorganger. Dik tien jaar daarvoor had Land Rover het
chassis van zijn Series I van 203 naar 218 centimeter
‘gestretcht’ en ook een versie van 272 centimeter
ontwikkeld, eerst als pick-up en twee jaar later als eerste
vierdeurs model.
Van begin af aan was het echter het comfortabele
interieur waarmee Bonanza zich van de concurrentie
onderscheidde. Het huidige model is wat dat betreft
meer als de Range Rover: fraai gestikt leder, een mooi
tapijt en een onberispelijke afwerking. Vandaag de dag
worden klanten uitgenodigd om de bouw van hun toestel
bij te wonen en voor het interieur hebben ze de keus
uit een enorme variatie aan materialen en kleuren.
Naar het Beechcraft Delivery Centre gaan om met
je nagelnieuwe Bonanza weg te vliegen is een emotioneel
gebeuren. Je treedt in het voetspoor van eigenaren als
Gordon Cooper, een van de Mercury-astronauten, die
begin jaren zestig een Bonanza kocht. De betrouwbare
prestaties en rechttoe-rechtaan-besturing maakten het
vliegtuig populair bij langeafstandsavonturiers zoals
Bill Odom, de eerste piloot die in 1949 met een licht
toestel van Hawaï naar het Amerikaans continent vloog,
en Peter Mack, die in 1951 rond de wereld vloog met
zijn Bonanza ‘Friendship Flame’.
Terwijl andere vliegtuigen komen en gaan, is er altijd
vraag naar de Bonanza geweest. Het toestel heeft een
eenvoudig maar overtuigend concept: een betrouwbaar,
comfortabel vliegtuig dat zonder poespas zijn werk
doet en net als de Defender een solide reputatie heeft
veroverd onder een schare trouwe fans. Misschien lijkt
18.000 vliegtuigen niet veel, maar in de luchtvaartindustrie
is dat een zeer respectabel aantal, vergelijkbaar
met de twee miljoen Defenders die in Solihull van de
band zijn gerold.
Hoewel mijn twee uur durende vlucht met het
demonstratietoestel van de fabriek geen records zou
breken, gaat mijn hart toch sneller kloppen als testpiloot
Will Klein het gas opengooit en de Beechcraft over de
250 meter lange startbaan stuurt. Als de wielen bij een
snelheid van 75 knopen het asfalt loslaten, klappen ze
meteen in en gaan wij oostwaarts.
Zonder de magie van de gps-navigatie zou je hier
makkelijk verdwalen. Kansas is plat en strekt zich
oneindig ver uit en het landschap wordt slechts hier en
daar onderbroken door een windpark. Klein wijst op
een oud roadhouse, een drukke pleisterplaats voordat
de Interstates het enorme niets onder ons begonnen te
doorkruisen. Nu is het een populaire bestemming voor
plaatselijke piloten die verlegen zitten om een excuus
om een tochtje te maken.
De krachtige negenlitermotor van de Bonanza is stil,
soepel en stabiel, en stuwt ons voort met een relaxte
kruissnelheid van 165 knopen. Het enige waaraan je
merkt hoe snel we gaan, zijn de velden die 600 meter
onder ons voorbijglijden.
De zon is inmiddels ondergegaan en we genieten
van het uitzicht op de blinkende lichtjes van Wichita op
de terugweg naar Beech Field. Een nachtvlucht in een
klein toestel is een betoverende, bijna mystieke ervaring.
De twee uur zijn veel te snel voorbij. Met een paar
drukken op een knop zet Klein de radiografisch
bestuurbare lichten van de landingsbaan aan. Met de
vleugelkleppen omhoog en de wielen uit landt de
Bonanza in een stabiele glijvlucht van 75 knopen.
Het is geen wonder dat de Beechcraft Bonanza zich
al die jaren heeft gehandhaafd. Net als de Defender
dankt hij zijn ziel en erfgoed aan het baanbrekende
design en de solide constructie – en heeft hij een veel
langer leven dan zijn makers voor ogen stond.
64