Undertone Muddle

Het verhaal achter het beeld
Het werk van Ashkan wordt niet altijd met open armen
ontvangen. Hij heeft de afgelopen jaren een hoop
negatieve reacties gehad, meestal van mensen die het
verhaal achter zijn werk niet kennen. Dit kan je hen niet
kwalijk nemen, want deze verhalen staan slechts zeer
beknopt omschreven. “Alles wat ik doe is een gedeelte
van een verhaal en ik heb dit verhaal niet als een soort
uithangbord. Als mensen een beeld uit de context zien,
op een blog of website, merk ik dat ze snel zijn met hun
reacties en blèren zonder na te denken. Dat kan best
wel kwetsend zijn.” Het liefst zou Ashkan een gesprek
met hen aangaan, maar zover is het nog nooit gekomen.
Gelukkig zitten er tussen de negatieve reacties ook
positieve berichten bij van fans die hem volgen. De meest
bijzondere reactie was van een oudere vrouw uit Amerika.
Zij vertelde een stuk uit een Bijbelverhaal, waarin Jezus
en zijn apostelen door de straat lopen. Ze vinden een
dode hond en alle apostelen zeggen hoe walgelijk ze het
vinden. Maar Jezus gaat erheen, aait de hond en zegt: “Wat
heb je toch mooie witte tanden”. Dit verhaal heeft indruk
gemaakt op Ashkan. “Ik weet niet waarom, maar iedere
keer als ik dat verhaal hoor, vind ik het zo mooi verteld. Dat
zelfs in de dood een schoonheid kan verschuilen. Dood is
een gedeelte van het leven. Als we leven, zijn we mooi en
doen we leuke dingen, maar de dood hoort er ook bij. Dat
vond ik een soort intiem, klein, mooi verhaaltje.”
Verhalende schoonheid
Na tien jaar heeft Ashkan een behoorlijk portfolio
opgebouwd met de meest uiteenlopende werken. Toch
komt er steeds één beeld terug in zijn hoofd waar hij
het meest trots op is. Dit is een beeld van een oud
project, genaamd ‘Ubakagi’. Ubakagi is een woord dat in
Congo wordt gebruikt voor verkrachte vrouwen. Deze
verkrachtingen werden tijdens de oorlog als wapen
gebruikt. Het was een van de eerste projecten waarbij
Ashkan focuste op zware onderwerpen en waar hij
ontdekte dat collages conceptueel konden zijn. Het is
gebaseerd op een documentaire die hij zag, gemaakt
door de zussen Janssens. Hierin zag je de verkrachtingen
in Congo eerst door de ogen van de slachtoffers en
later door die van de daders. “De daders voelden zich
monsters na wat ze de vrouwen hadden aangedaan,
dus wilde ik de mannen in monsters veranderen door
hun daad.” Het is dan ook geen koraalrif dat te zien is
op het gezicht van de mannen. “Het zijn microscopische
uitvergrotingen (1000 maal uitvergroot) van de
vrouwelijke geslachtsorganen. Niet veel mensen weten
waar de oorspronkelijke beelden over gaan. Ik sta
niet vooraan met de gedachte achter het beeld, want
het beeld moet ook schoonheid hebben en vrijheid
voor interpretatie. Dat je niet meteen een soort antiverkrachtingsbeeld
in je gezicht gedrukt krijgt, maar er
ook iets anders in kan zien.”