ZWINKRANT-AUG-2018_LRweb

HOPELOOS VERLIEFD
Hopeloos verliefd
Waarschijnlijk heb je dit ook ooit meegemaakt:
de ellende van een hopeloze verliefdheid.
Ik dus ook.
Het geschiedde (zo klonk het toen) heel lang geleden.
Ik had nog maar net de baard in de keel.
Veel ervaring met het vrouwelijk schoon had ik
niet, als je mijn moeder, zussen, grootmoeders,
nichten en tantes (waaronder twee nonnen!) niet
meerekent.
10
Ik snorde met mijn rode tweedehands mobilette
richting Belgisch Middelburg en ter hoogte van
Den Hoorn in Moerkerke gebeurde wat ik haat:
mijn mobilette viel stil! Pas na twintig minuten
staren en vloeken, had ik het door: geen benzine
meer! Ik stond daar ergens verloren, in the middle
of nowhere met als enige toeschouwers enkele
ongeïnteresseerde koeien die naast het herkauwen
af en toe een vlaai moesten draaien of ongegeneerd
een streul van eigen vocht moesten lozen.
Ik zag daar absoluut niet de humor van in!
Een mobieltje bestond toen nog niet en een telefoonhokje
viel er natuurlijk niet te bespeuren.
Opeens een lichtstraaltje in mijn doffe ellende.
Nog een heel eind van mij vandaan zag ik een
vrouwmens naderen met haar fiets. Bij nader
toezien bleek dit vrouwmens best nog aardig om
naar te kijken en ze leek ze nauwelijks iets ouder
dan mezelf. Ik trok direct mijn droevigste gezichtje,
met pruillip en al en staarde haar hulpeloos in de
ogen. Met succes! De jonge dame stopte en vroeg
of er iets mis met me was. Met mij ging alles goed,
maar met mijn mobillette… Met een stomme kop
moest ik bekennen dat ik zonder benzine was gevallen.
Het meisje was van pakaan en zei gezwind
dat ze een bidonnetje benzine zou halen! Ik weigerde
niet.
Na een halfuurtje stond ze daar terug, met zweetpareltjes
op haar voorhoofd en verder voorzien van
alles wat ik toen dacht nodig te hebben.
Pas toen viel het me op dat ze met een accentje
sprak. Dat sierde haar. Het accentje klonk me zelfs
exotisch in de oren. Ik maakte er een beleefde
opmerking over en toen bekende ze dat ze van
| de Zwinkrant |