ZWINKRANT-AUG-2018_LRweb

HOPELOOS VERLIEFD
12
origine eigenlijk een Italiaanse was. In die tijd studeerde
ik nog Latijn en ik probeerde even indruk te
maken met een gevleugelde volzin: “Puella donat
rosam ad reginam”. Veel indruk maakte dit echter
niet, maar ik zag toch een twinkeling in haar ogen
en een lief trekje op haar cupidoboog, je weet wel:
haar bovenlip.
We geraakten aan de babbel. Van origine was ze
uit de buurt van Spoleto. Ik had geen idee waar dit
oord ergens in Italië terug te vinden is, maar liet
haar verder babbelen. Ze dit deed dit blijkbaar
graag en ik ben al altijd een geduldig en toegewijd
luisteraar geweest. Terwijl ze vertelde over Italië
en zo zag ik plots een drietal bijen op haar voortreffelijk
kleedje. Ze wriemelden zich een weg door het
strookje kant dat haar kleedje zo sierlijk afboorde,
een heel eind boven haar knieën. Discreet hielp ik
haar de beestjes de weg te wijzen naar de vrijheid.
Tussendoor vertelde ze dat dit typisch iets voor
haar was. Ze trok blijkbaar heel wat interesse bij
de bijen zelfs toen ze nog in haar wieg lag!
Dit bracht ons echter op een minder leuke passage…
Ze bleek al gehuwd geweest te zijn (lelijke zin).
Blijkbaar was dat een gearrangeerd huwelijk, zoals
men zegt. Erger was dat haar echtgenoot een
echte bruut bleek te zijn. Ze heeft er haar peer mee
af gezien! En misschien mag je dat niet zeggen,
maar gelukkig is die man vroeg gestorven. Meer
details over zijn schielijk overlijden gaf het meisje
niet. Ik luisterde ingetogen hoe het dan verder met
haar was verlopen. Ze vond werk of trad in bij de
zusters Augustinessen in Cascia… Hier was ik wat
mijn aandacht kwijt vrees ik. En ze vertelde verder
over haar verering voor het heilig kruis. Opnieuw
moest ik even slikken. Maar dan kwam er een verhaal
over vreemde verwondingen die ze opliep, een
soort van katrienewiel rond haar hoofd, als een
kroon van zweren vol pus. Ze was in die periode
heel ongelukkig, want die zweren stonken dermate
dat niemand nog in haar nabijheid wou komen…
- Wat een mens toch allemaal kan tegenkomen,
zei ik medelevend.
Mijn teer hartje brak alvast. Nu moest ik nog haar
naam zien te bemachtigen.
- Margaretha, is mijn naam, zei ze toen ik me aan
haar voorstelde en ietwat te lang haar frele hand in
de mijne nam.
Dat was de eerste keer dat ik mijn hartslag zo goed
heb aangevoeld. Vervelend was dat mijn stem telkens
oversloeg toen ik iets probeerde uit te stamelen.
Dat deerde haar blijkbaar niet.
Ze zei voorts nog dat er veel mensen hun hart komen
luchten bij haar. Ook zij kan goed luisteren dus.
Opeens sprong ze weer op haar fiets om haar weg
verder te zetten. Een moedige poging van mij om
ons momentje nog wat te rekken, lukte niet echt.
Ik keek haar na en even voor ze achter de bocht
verdween, keek ze om en zwaaide.
- Tot ziens Margaretha, riep ik haar na.
- Zeg maar Rita, lachte ze vrolijk.
En weg was ze.
Ik heb haar nooit meer teruggezien. Misschien is
ze terug naar Italië?
Ik heb echter nog steeds een zwak voor alle Rita’s
die ik tegenkom.
Hopeloos verliefd.
P.S.
| de Zwinkrant |