2GIVE BAX2Give 2019

Hospice Zutphen
52 Tekst: Tineke Breuer Fotografie: onbekend
53
NALATENSCHAP
Af en toe willen onze gasten of hun familieleden graag iets tastbaars achterlaten voor het hospice.
Vaak zijn dat persoonlijke schilderijen of snuisterijen. Goed bedoeld, maar niet altijd passend,
omdat veel van persoonlijke smaak afhangt. En ook omdat we de eenheid in de inrichting van het
hospice willen bewaren waardoor rust in het interieur behouden blijft. Het is niet altijd makkelijk
voor ons als coördinatoren om deze warme blijken van waardering te weigeren. Toch moeten we
dat vaak wel doen. We hebben al teveel spullen en anders belandt het bij ons uiteindelijk in de vuilnisbak,
daar is het te persoonlijk voor.
‘Deze
nalatenschap
zullen we met
liefde koesteren’
Maar onlangs kwam er zo’n aanbod
voorbij dat we niet konden weigeren.
Op kamer groen kregen we een, voor
ons, nog jonge gast: Peter Paul, 56
jaar. Een doodzieke man. Hij vertelde bij opname
dat hij ruime horeca ervaring had en net zijn eigen
restaurant was begonnen toen hij ziek werd. De
eerste dagen was hij te ziek om iets te doen. Maar
door de rust in het hospice knapte hij geleidelijk
een beetje op en ontstonden er ook goede dagen.
Goede dagen waarop het hem lukte om naar de
keuken te komen om daar aan tafel mee te eten.
Een gezellige tafelgenoot met veel humor.
Vanaf zijn stoel observeerde hij wat er zoal bij het
gasfornuis gebeurde. En steeds vaker kwam er een
opmerking of een wens over hoe hij graag had dat
zijn eten bereid werd. We nodigden hem uit om, met
hulp van ons waar nodig, zelf te koken. Hij gaf de
uitleg en de vrijwilligers kookten zoals hij dat graag
had. Hij en sommige vrijwilligers kregen er samen lol
in. Op zekere dag lukte het hem om zelf een maaltijd
voor iedereen te koken. Ook de medewerkers van
het hospice werden uitgenodigd om aan te schuiven
bij deze heerlijke spaghetti maaltijd.
Na een week of twee vroeg hij of ik even tijd voor
hem had. Vanaf zijn bed vertelde hij dat hij een grote
collectie kookboeken had, ook hele bijzondere. Hij
gaf aan hoe graag hij wilde dat de collectie compleet
zou blijven. In zijn verhaal werd duidelijk hoe
na hem dit aan zijn hart lag. Mooie en waardevolle
kookboeken met heel veel liefde verzameld en gebruikt.
Door de klik die hij had met de vrijwilligers, en
doordat hij zag met hoeveel liefde zij graag een
mooie maaltijd voor onze gasten wilden maken, had
hij een idee.
Met tranen in zijn ogen vertelde hij dat hij de collectie
graag aan het hospice zou willen schenken. Het
koste hem moeite om te vertellen. Het betekende
dat hij moest erkennen dat hij niet meer beter zou
worden en zelf nooit meer in zijn boeken zou kunnen
bladeren. Ik kon aan hem zien hoeveel hij van zijn
boeken hield. Hoe belangrijk ze voor hem waren.
Met dit gebaar gaf hij ook een stukje van zijn ziel
weg. Klinkt misschien zwaar, maar voor mij voelde
dat zo op dat moment.
Daarna nam zijn zakelijkheid weer de overhand. Hij
wist precies hoe het geregeld moest worden. In de
keuken was nog wel een muur waar de boekenkasten
konden staan. En zijn familie kon alles thuis wel
even ophalen, geen probleem. Ik hoefde alleen nog
maar ja te zeggen. Zo snel ging dat natuurlijk niet.
Het is nogal wat. Het bleek te gaan om twee boekenkasten
vol, zomaar even in de keuken. En wilden
we dat überhaupt wel? Ik aarzelde. Maar ik zag ook
hoe betekenisvol zijn aanbod was. Dit moest ik eerst
met anderen bespreken.
Ook mijn collega, met enkele vrijwilligers verantwoordelijk
voor het interieur, ging met hem in gesprek. Uiteindelijk
vonden zij een mooie plek. Een grote kale
muur in onze vergaderruimte. Deze wordt nu opgesierd
door drie grote witte boekenkasten vol met
recepten van over de hele wereld en van diverse
beroemde koks. Er zitten hele kostbare boeken bij.
Graag had Peter Paul nog een toelichting op zijn collectie
willen geven. En we hadden hem graag voor
dit artikel willen interviewen, maar na alle goede
dagen kwam toch de verwachte terugval. Enkele
dagen na ontvangst van de boeken is hij in alle rust
overleden. Maar deze nalatenschap zullen we met
liefde koesteren. Peter Paul: Bedankt!
Tineke Breuer