2GIVE BAX2Give 2019

90 Hospicegroep De Lelie
Tekst: Hospicegroep De Lelie
Fotografie: Daniël Hoitink
91
“In het hospice
heeft Louise veel
nieuwe vrienden
gemaakt”
Een hospice wordt vaak geassocieerd met droevigheid. Maar voor gasten van een
hospice is het een waardige invulling van hun laatste levensfase. Dat blijkt in het
bijzonder uit het verhaal van Louise de Kruijff. Na haar diagnose keerde ze terug naar
de Achterhoek waar ze opgroeide en waar haar moeder en ex-echtgenoot Ben Rendering
haar makkelijk konden bezoeken. ,,In Hospice De Lelie in Winterswijk maakte ze nieuwe
vrienden en was ze ondanks haar terminale ziekte toch nog gelukkig”, vertelt Ben.
Ben en Louise hielden na hun scheiding goed contact. Nadat Louise’s
nieuwe partner overleed werd het contact intensiever. Toen
bleek dat ze ongeneeslijk ziek was en niet in het ziekenhuis kon blijven,
zocht Ben samen met Louise naar een oplossing.
Oplossing
Die oplossing vinden was niet zo makkelijk, vertelt Ben die zich door
het ziekenhuis onder druk gezet voelde: ,,Thuis blijven was onverantwoord
en in haar omgeving was niemand die voor haar zou
kunnen zorgen. Uiteindelijk belandde Louise in Nijmegen in een instelling
waar ze weinig ervaring hadden met terminale patiënten.
Toen dacht ik aan Hospice De Lelie in Winterswijk. Een verblijf daar
zou een uitkomst zijn, vooral voor haar negentigjarige moeder die
drie dagen per week voor dagopvang in verzorgingshuis De Pronsweide
verbleef dat op hetzelfde terrein ligt als het hospice. Maar
ook voor mij omdat ik in Lichtenvoorde woon.”
Regels
Omdat Louise niet in de Achterhoek woonde, mocht ze volgens
de regels formeel niet in het hospice verblijven.
,,Gelukkig besloot het bestuur een uitzondering op
de regel te maken omdat ze wel lang in Lievelde
gewoond heeft en omdat zowel haar moeder als
ik in de regio wonen,” vertelt Ben. Die uitzondering
bleek vooral voor Louise heel erg belangrijk. In het
hospice genoot ze van de contacten met de vrijwilligers
en de bezoeken van haar familie, vrienden en
haar moeder. Ze leefde zelfs een beetje op, vertelt
Ben: ,,Het was gezien de situatie het beste wat haar
kon overkomen. Louise maakte er heel veel nieuwe
vrienden.”
Vrienden
Die vrienden maakte ze onder de vrijwilligers. ,,Geweldige
mensen zijn dat”, vindt Ben. ,,Ze werken
vanuit het hart en dat merk je. Ze gunnen de gasten
hun privacy en doen er alles aan om het ze naar de
zin te maken. Als je aan een hospice denkt, denk je
aan verdriet, maar de sfeer is daar niet bedompt.
Er wordt echt wel gelachen! Louise vond het vooral
leuk om met het bed naar buiten te gaan. Dat kan
daar heel goed, het is een prachtige locatie.”
Erehaag
Louise’s verblijf in Hospice De Lelie duurde tweeëneenhalve
maand. ,,Ik ben nog steeds onder de indruk
van de afscheidsceremonie die de vrijwilligers
‘uitdragen’ noemen”, vertelt Ben: ,,De vrijwilligers
vormen een ‘erehaag’ waarbij ze kaarsjes in de
hand houden en lezen een passend gedicht voor.
Heel mooi.” Louise toonde haar dankbaarheid met
een gift aan het hospice waarmee onder andere
een brunch verzorgd werd voor alle vrijwilligers.
,,Dankzij De Lelie was ze in haar laatste maanden
toch nog gelukkig.” besluit Ben.