2GIVE BAX2Give 2019

56 Hospice Sravana
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Simon Schutter 57
‘Het was zo fijn dat de
VRIJWILLIGER
er was’
Als het einde nadert en tijd steeds kostbaarder wordt, is kwaliteit van leven niet langer alleen
meer te bereiken met medicatie en techniek. Dan worden aandacht en liefde minstens zo belangrijk.
De vrijwilligers van Sravana weten dat. Daarom laten ze zich bij het bieden van ondersteuning
leiden door de wensen en behoeften van de stervende, de familie en/of naasten.
“Veel mensen kiezen ervoor om thuis te sterven”,
vertelt Ans Bolder, coördinator van Sravana voor de
thuisaanvragen. “De familie en naasten willen graag
zelf de zorg voor de stervende geliefde op zich nemen.
Maar de zorg kan zwaar worden, zeker als het
langer duurt. Dan kan een geschoolde vrijwilliger van
Sravana ondersteuning bieden.”
In 2017 is de moeder van Marianne en Ingrid overleden.
De beide zussen weten uit ervaring dat de zorg
thuis zwaar kan worden. “Wij beloofden onze moeder
dat ze thuis mocht blijven tot het eind. Onze eerste
gedachte was: dat doen we zelf. Overdag voor
haar zorgen en ’s nachts bij haar slapen. Maar je
slaapt niet. Je moet er steeds uit en uiteindelijk houd
je dat niet vol.”
Marianne en Ingrid hadden wel van het hospice van
Sravana gehoord, maar wisten eigenlijk niet dat de
vrijwilligers van Sravana ook in de thuissituatie ondersteuning
kunnen bieden. “We zijn er door een verpleegkundige
op gewezen. Zij adviseerde ons om
ondersteuning aan te vragen. Ze zag wel dat wij het
zo niet vol konden houden. We moesten wel even
over een drempel om bij Sravana aan te kloppen.
Je zit in zo’n gevoelige periode en het voelde een
beetje als een tekortkoming van onszelf. Natuurlijk
hebben we het ook met mijn moeder overlegd. Zij
moest er ook even over nadenken, maar vond het
al snel goed dat we contact opnamen met Sravana.
Ze wilde toch wel graag dat wij konden slapen.”
Ans Bolder,
coördinator Sravana Thuis
Door ’s nachts goed te kunnen slapen, hadden de
beide zussen voldoende energie om er overdag
voor hun moeder te zijn. “Het was een bijzondere
tijd. Omdat we uitgerust waren, konden we overdag
de familie ontvangen. We haalden ook lekkere dingetjes
in huis; we wilden gewoon doen. We hebben
zelfs nog de trouwjurk van mijn moeder van de zolder
gehaald. Een kleindochter met dezelfde maat
heeft de jurk aangetrokken en daar hebben we met
elkaar nog erg om gelachen.”
Marianne geeft aan dat het belangrijk was dat zij en
haar zus zelf de regie in handen hielden. “Het was zo
fijn dat de vrijwilliger er was. We kregen ook al heel
snel een band. Maar we wilden zelf voor mijn moeder
zorgen. Dat wilden we niet uit handen geven.”
“Wij beloofden
onze moeder dat
ze thuis mocht
blijven tot het eind”
Vrijwilligers bieden rust en ondersteuning
En dan komt het moment van afscheid. “De vrijwilliger
ging op afstand staan zodat wij heel mooi bij mijn
moeder konden zitten. Wij hebben veel aan Sravana
gehad. De mensen die dit werk doen, hebben iets
speciaals. Ze zijn er gewoon, dat gaf ons rust. En je
weet dat ze je roepen als het nodig is.”