2019 12 18 Liza Ferschtman + Enrico Pace

Wo 18 dec 2019
Grote Zaal
20.15 uur
Serie
Kamermuziek
Internationaal
Liza Ferschtman
+ Enrico Pace
Van Beethoven tot Enescu
Het gratis beschikbaar stellen van dit digitale
programmaboekje is een extra service
ter voorbereiding op het concert. Het is
uitdrukkelijk niet de bedoeling deze versie
tijdens het concert te raadplegen via uw mobiele
telefoon. Dit is namelijk zeer storend voor de
andere concertbezoekers.
Bij voorbaat dank.

Programma
Liza Ferschtman
+ Enrico Pace
Van Beethoven tot Enescu
Serie
Kamermuziek
Internationaal
Wo 18 dec 2019
Grote Zaal
20.15 - 22.00 uur
ca. 45 minuten voor de pauze
ca. 40 minuten na de pauze
Liza Ferschtman viool
Enrico Pace piano
Bent u niet vergeten uw mobiele
telefoon uit te zetten?
Dank u wel.
2

Programma
Ludwig van Beethoven (1770 - 1827)
Vioolsonate nr. 6 in A op. 30/1 (1801-02)
··
Allegro
··
Adagio molto espressivo
··
Allegretto con variazioni
Maurice Ravel (1875 - 1937)
Vioolsonate in G (1923-27)
··
Allegretto
··
Blues: Moderato
··
Perpetuum mobile: Allegro
Pauze
Dmitri Sjostakovitsj (1906 - 1975)
Uit 24 Preludes op. 34 (1932-33) arr. Dmitri Tsyganov
··
Nr. 10 in cis: Moderato non troppo
··
Nr. 15 in Des: Allegretto
··
Nr. 16 in bes: Andantino
··
Nr. 17 in As: Largo
··
Nr. 24 in d: Allegretto
··
Nr. 2 in a: Allegretto
··
Nr. 6 in b: Allegretto
··
Nr. 22 in g: Adagio
George Enescu (1881 - 1955)
Vioolsonate nr. 3 in a op. 25 ‘Dans le caractère populaire roumain’ (1926)
··
Moderato malinconico
··
Andante sostenuto e misterioso
··
Allego con brio, ma non troppo mosso
3

Toelichting
Liza Ferschtman en Enrico Pace openen met een niet zo vaak gespeelde, maar daarom niet
minder mooie sonate van Ludwig van Beethoven. In het licht van Beethovens zorgelijke
omstandigheden is het een overwegend opgeruimd stuk.
Daarna klinkt Maurice Ravels virtuoze
vioolsonate met een door jazz geïnspireerd
middendeel. In zijn reeks Preludes op. 34 voor
piano ontpopte Dmitri Sjostakovitsj zich als
een miniaturist die een sfeer kon oproepen
in een stukje van een minuut. Vanavond
klinkt een geslaagde viool/pianobewerking
van een selectie daaruit. Ravel verzorgde
zelf de première van zijn vioolsonate, samen
met violist George Enescu. En met diens
meeslepende Derde vioolsonate, gedrenkt
in Roemeense volksmuziek, besluiten zij de
avond.
Ludwig van Beethoven
Vioolsonate nr. 6 op 30/1
Beethoven componeerde de sonate van
vandaag tussen 1801 en 1802 en zijn carrière
ging voorspoedig. ‘Mijn composities zijn
zeer winstgevend, en ik krijg bijna meer
opdrachten dan ik aankan. Als ik wil kan
ik voor elk stuk bij zes of zeven uitgevers
terecht. Er wordt niet meer onderhandeld. Ik
noem mijn vraagprijs en zij betalen.’
Zo schrijft Beethoven zelfbewust in een
brief aan een jeugdvriend. Maar even
verderop in diezelfde brief klaagt hij
over zijn gezondheidstoestand. Hij heeft
continu diarree. En, nog veel erger, hij is
onmiskenbaar doof aan het worden en
probeert dat angstvallig geheim te houden.
Zomer 1802 schrijft een van de vele artsen
die hij raadpleegt hem voor om tijdelijk de
jachtigheid en het lawaai van Wenen vaarwel
te zeggen en een paar maanden te bivakkeren
in Heiligenstadt, destijds een vredig wijndorpje
dat uitkijkt over de Donau. Beethoven
wandelde daar heel wat af en probeerde ook
nog in het reine te komen met zijn zoveelste
ongelukkige liefde. Hij was opvallend vaak
verliefd en meestal op voor hem sociaal gezien
totaal onbereikbare vrouwen.
Tegen het einde van zijn verblijf in
Heiligenstadt begon hij te beseffen dat de
achteruitgang van zijn gehoor niets te maken
had met de omgeving. Wanhopig zinspeelde
hij op zelfmoord en stelde een soort testament
op, oorspronkelijk gericht aan zijn broers
die nog van niks wisten, maar hij heeft het
document nooit verstuurd. Hierin doet hij
onder meer uit de doeken hoe belemmerend
zijn doofheid was voor het onderhouden van
normale sociale contacten. Uiteindelijk zag hij
van zelfmoord af en besloot hij het noodlot bij
de strot te grijpen. Zijn grootste drijfveer om
door te gaan was de zekerheid dat hij muzikaal
heel veel te melden had voor het nageslacht.
En zo was Beethoven terechtgekomen op de
drempel van zijn tweede periode, die vol zit
met heroïsche muziek.
Ook al werd de Sonate op. 30 nr. 1 in 1803
uitgegeven als ‘voor piano met viool-
4

Toelichting
begeleiding’, toch zijn de rollen van de twee
instrumenten volstrekt gelijkwaardig. Dat
kunnen we meteen al volop horen in het
milde, enigszins Mozartiaans aandoende
openingsdeel. Het Adagio daarna is mooi
beschreven door de beroemde Hongaarse
violiste Jelly d’Arányi, bron van inspiratie voor
Maurice Ravel en Béla Bartók. ‘Het Adagio
is mijn favoriete deel. De vermenging van
de twee instrumenten is zo volmaakt… Het
hele deel zit zo vol tederheid en verdriet
dat het me doet denken aan Michelangelo’s
Pietà. Ik zou het Adagio geen religieuze
muziek willen noemen, maar het gaat mij
in beide gevallen om het uitdrukken van
oneindig veel tederheid en verdriet, hetzij
in geluid omgezet of in steen gehouwen’.
Oorspronkelijk schreef Beethoven een lange,
briljante tarantella als finale. Bij nader inzien
vond hij dit deel niet passen bij de rest van de
sonate en dat deel kwam uiteindelijk terecht
in een latere vioolsonate, de Kreutzer sonate.
Daarvoor in de plaats schreef hij een veel
milder variatiedeel. Hierin valt het weer op
hoe volstrekt gelijkwaardig de viool- en de
pianopartij zijn.
Maurice Ravel
Vioolsonate
In 1923 beloofde Maurice Ravel een
bevriende violiste om een sonate voor haar
te schrijven. Hij begon eraan, maar toen
bleek dat zij vanwege reumatische pijnen
nooit meer zou kunnen spelen, legde hij het
manuscript opzij.
Daarna raakte hij erg onder de indruk
van het spel van de eerdergenoemde
Hongaarse violiste Jelly d’Arányi, nichtje
van de beroemde violist Joseph Joachim en
leerlinge van Jenö Hubay. Hij beloofde haar
dat hij die vioolsonate zou afmaken. Na een
huisconcert speelde zij voor een ademloos
luisterende Ravel urenlang zigeunermuziek.
Hij was nu eenmaal een muzikale spons en
wilde graag iets met die zigeunermelodieën
doen. Daarom schoof hij de vioolsonate wéér
op de lange baan en begon in plaats daarvan
aan Tzigane. Ravel was in die periode
nogal depressief en er kwam erg weinig
uit zijn handen. Hij werd soms gek van alle
composities waaraan hij was begonnen en
die maar niet afkwamen. Pas twee jaar later
voltooide hij Tzigane.
In 1927 zette zijn uitgever hem onder
zware druk om nu toch eindelijk eens die
vioolsonate af te maken. Violist George
Enescu zou de première verzorgen en de
datum van dat concert kwam angstig dichtbij.
In de memoires van Yehudi Menuhin, die
als elfjarige les kreeg van Enescu, lezen we:
‘Maurice Ravel stormde ineens binnen met
de partituur van een vioolsonate, waarvan
de inkt nog nat was. Enescu vroeg of ik het
erg vond om even te wachten en daarna
speelden ze samen het ingewikkelde stuk
door. Enescu stopte soms en vroeg Ravel om
uitleg. Toen ze erdoorheen waren vond Ravel
het welletjes, maar Enescu wilde hem nog een
keer doorspelen. Dat deden ze, maar eerst
legde Enescu het manuscript opzij; hij had het
niet meer nodig want hij kende zijn partij al uit
het hoofd’.
5

Toelichting
In het openingsdeel speelt de viool breed
uitgesponnen melodieën, pinnig, tinkelend en
soms humoristisch begeleid door de piano.
In veel Parijse kroegen speelden rond 1920
Amerikaanse jazzmusici. Vaak ging het om
soldaten die na de Eerste Wereldoorlog in
Frankrijk waren blijven hangen. Ravel was niet
weg te slaan uit die cafés en luisterde met
open mond naar hun instrumentbeheersing
en hun vrije omgang met ritmiek en intonatie.
In deel twee – niet voor niets voorzien van de
titel Blues – blijkt hoe diep hij onder de indruk
was van hun muziek. De viool imiteert al
tokkelend een banjo en produceert glissando’s
die je normaal op een trombone verwacht.
In het midden van dit deel introduceert
de piano een thema dat verdacht veel
lijkt op de musical song I Got Rhythm van
George Gershwin. Gershwin componeerde
die evergreen twee jaar nadat hij Ravel en
violist Joseph Szigeti Ravels Vioolsonate
had horen uitvoeren in New York. Onbewust
plagiaat? De finale bestaat uit tweehonderd
maten razendsnelle nootjes voor de viool en
de piano die hem probeert bij te houden en
commentaar levert. We horen ook enkele korte
verwijzingen naar thematisch materiaal uit de
vorige twee delen.
Dmitri Sjostakovitsj
Selectie uit 24 Preludes
Sjostakovitsj was 26 jaar toen hij zijn reeks
Preludes op. 34 voor piano schreef. Dat
was in 1932-33 en voor die tijd had hij als
componist tegen heel wat schenen geschopt,
getuige zijn recalcitrante Aforismen op. 13
en zijn net zo bijtende Eerste pianosonate
op. 12.
Misschien dat Sjostakovitsj zijn wilde haren
een beetje was kwijtgeraakt omdat hij
intussen veel muziek voor het theater had
gecomponeerd. Tot 1927 was hij trouwens ook
zeer actief als concertpianist. Maar toen hij in
dat jaar meedeed aan het Chopin Concours en
niet in de prijzen viel, stopte hij gefrustreerd
met optreden. Rond 1932 overwoog hij om zijn
pianocarrière toch weer op te pakken. Tegen
die achtergrond begon hij ook weer voor piano
te componeren, met als eerste resultaat de
voor zijn doen milde Preludes op. 34, waaruit
vandaag een selectie wordt gespeeld. Hij
bewijst hierin dat hij ook zonder het brede
gebaar van het orkest uiterst trefzeker
een sfeer kan oproepen in miniatuurtjes.
Sjostakovitsj was goed bevriend met de
primarius van het beroemde Beethoven
Kwartet, Dmitri Tsyganov. Die was zo weg
van de preludes dat hij ze graag zelf wilde
spelen en er daarom een aantal bewerkte.
Toen Sjostakovitsj die bewerkingen hoorde
zei hij: ‘Als ik die transcripties hoor vergeet ik
gewoon dat ik ze oorspronkelijk voor piano
heb gecomponeerd’.
Prelude nr. 10 is bitterzoet. Telkens als we
te treurig dreigen te worden relativeert
Sjostakovitsj dat gevoel door ons op een
vriendelijke manier op het verkeerde been
te zetten. Het stukje doet denken aan een
schilder die druk aan het experimenteren is
met allerlei kleuren over elkaar. In Prelude
nr. 15 horen we een speels walsje dat
6

Toelichting
bedachtzaam eindigt. Nummer 16 is een
mars die qua sfeer sterk aan Prokofjevs
balletmuziek Romeo en Julia doet denken,
een paar jaar later gecomponeerd. De
daaropvolgende Nummer 17 is een aarzelende
wals die op een milde manier de spot drijft met
sentimentaliteit. Het koddige en clownachtige
overheerst in Prelude nr. 24. Nummer 2 klinkt
soms wat onbezonnen en verder lichtvoetig
en speels. De slungelachtige circusclown keert
terug in Prelude nr. 6. En tenslotte horen we
de verstilde en sombere Nummer 22, die soms
even aan Chopin doet denken.
George Enescu
Vioolsonate nr. 3
Hoe komt het dat maar weinig van Enescu’s
composities tot het standaardrepertoire
behoren? Gedeeltelijk ligt dat misschien
aan zijn enorme veelzijdigheid. Hij was
wereldberoemd als dirigent, violist en als
pedagoog. Daardoor leidde hij een zeer
kosmopolitisch bestaan.
Als zevenjarige verhuisde hij al vanuit
Roemenië naar Wenen, waar hij als wonderkind
na speciale dispensatie werd toegelaten tot
het conservatorium. Hij was twaalf toen hij
afstudeerde. Op zijn veertiende ging hij naar
Parijs, waar hij les kreeg van Gabriel Fauré
en Jules Massenet. Hij had al heel vroeg last
van het succes van zijn twee Roemeense
rapsodieën die hij als twintigjarige schreef. Die
overschaduwden al zijn andere composities en
om die reden kreeg Enescu daar op den duur
ook een hekel aan. In diezelfde Roemeense
rapsodieën kunnen we horen dat Enescu –
ondanks zijn verhuizing naar het buitenland
op jonge leeftijd – de Roemeense volksmuziek
tot diep in zijn vezels had laten doordringen.
Deze volksmuziek vormt een kruispunt
tussen West en Oost, een mengkroes van
invloeden uit het Midden-Oosten, Hongarije
en Slavische landen, en niet te vergeten
de allesoverheersende invloed van de
zigeunermuziek.
Tegen de tijd dat Enescu zijn Derde
vioolsonate schreef in 1926 was hij erachter
gekomen dat het letterlijk citeren van
volksmelodieën voor hem een doodlopende
weg was geworden. Hij voelde duidelijk dat je
die alleen maar een paar keer kon laten horen,
en er niet mee aan de slag kon gaan in een
sonatevorm zonder het volkse karakter aan te
tasten. Daarom begon hij, net als Bartók, eigen
volksmelodieën te componeren waarmee hij
wel kon gaan stoeien.
In zijn pogingen om de essentie van de
Roemeense volksmuziek te raken heeft
Enescu in deze sonate bijna een nieuwe
manier van vioolspelen geïntroduceerd. De
partituur staat vol uiterst gedetailleerde
voorschriften voor de violist. Bijvoorbeeld
de instructie: ‘flautato sulla tastiera colla
punta del arco’, wat betekent: ‘fluitachtig, met
de punt van de strijkstok op de toets’. Ook
alle versieringen en verschillende soorten
vibrato zijn minutieus voorgeschreven. Hier
en daar staat aan het begin van een noot
als aanwijzing een licht portamento (dat wil
zeggen glijdend). Gecombineerd met het
7

Toelichting
gebruik van kwarttonen, de vele wisselingen
van ritme, tempo, dynamiek en sfeer zorgt dit
voor heel veel expressiviteit. Enescu’s leerling
Menuhin zei erover: ‘Ik ken geen ander werk
dat met zoveel angstvallige zorg is uitgegeven.
Om het uit te voeren hoef je alleen maar de
partituur te volgen’. Ook in de pianopartij
heeft Enescu geprobeerd de Roemeense
volksmuziek zo dicht mogelijk te naderen.
Vaak imiteert de pianist met gebroken
akkoorden de hamertjes van de cimbaal.
Het tegenstrijdige is dat al deze minutieuze
aanwijzingen in de partituur leiden tot muziek
die geïmproviseerd klinkt.
Tekst toelichting: Thijs Bonger
8

Biografieën
Componisten
Ludwig van
Beethoven
portret: Joseph Karl Stieler (1820)
Het werk van Ludwig van
Beethoven (1770 - 1827)
geldt als het hoogtepunt
van de klassieke tijd en
tevens als de belangrijkste
overgang naar de
romantische periode.
De componist uit Bonn is
in feite de eerste freelance
componist. Met zijn negen
symfonieën, tweeëndertig
pianosonates, zestien
strijkkwartetten en meer
definieerde hij diverse
genres en werd hij voor de
componisten na hem de
maatstaf. Aan het einde van
de achttiende eeuw vestigde
Beethoven zich in Wenen
waar hij onder de adel en
gegoede burgerij furore
maakte. Niet alleen zijn
muziek, ook zijn gezondheid
hield de gemoederen bezig.
Vooral zijn opkomende
doofheid is veelbesproken.
Ondanks de vele
gezondheidsproblemen bleef
Beethoven tot enkele dagen
voor zijn dood componeren.
Maurice Ravel
Maurice Ravel (1875 - 1937)
werd geboren in Baskenland
en groeide op in Parijs
waar hij studeerde aan het
conservatorium, bij onder
anderen Gabriel Fauré.
Hij was dertien jaar jonger
dan Claude Debussy en
hoewel hij door hem werd
beïnvloed – bijvoorbeeld in
zijn Strijkkwartet uit 1903 –
was al snel duidelijk dat hij
een andere weg insloeg. In
tegenstelling tot Debussy
hechtte hij groot belang aan
de klassieke vormentaal. Zijn
hang naar perfectie en zijn
liefde voor een mechanische
ritmiek wordt meestal in
verband gebracht met
zijn vader, een Zwitserse
ingenieur.
Na de Eerste Wereldoorlog
leefde hij een vrij
onopvallend en solitair
leven in een klein huisje
in een Parijse voorstad.
In vrijwel alles was hij een
perfectionist. Hij was een
trage werker die in principe
in elk genre slechts één werk
schreef. Hij gaf de voorkeur
aan de korte vorm. Tijdens
zijn leven verwierf Ravel
tot zijn stomme verbazing
zijn grootste roem met de
Boléro, volgens hemzelf een
volslagen ‘inhoudsloos’ stuk.
9

Biografieën
Dmitri Sjostakovitsj
Dmitri Sjostakovitsj (1906 -
1975) is een van de meest
gewaardeerde en meest
gespeelde Russische
componisten van de
twintigste eeuw.
Sjostakovitsj kwam tot bloei
onder het Sovjetregime
waar hij vervolgens
veelvuldig mee in botsing
kwam omdat zijn kleurrijke
stijl niet voldeed aan de
Russische eisen. Het werk
van Prokofjev, romantiek,
neoclassicisme, Russische
volksmuziek, het komt
allemaal samen in het
werk van Sjostakovitsj
10
die in vele genres actief
was. Hij schreef ook
diverse filmscores om in
zijn levensonderhoud te
voorzien in tijden dat zijn
vrije werk door de Russische
machthebbers verboden
was.
George Enescu
De Roemeense componist,
violist, pianist, dirigent
en docent George Enescu
(1881 - 1955) gaf al vroeg
blijk van een grote
muzikale aanleg. Zijn
ouders stuurden hem naar
Wenen waar hij aan het
conservatorium viool, piano
en harmonieleer studeerde.
Enescu leerde in Wenen
Johannes Brahms kennen
die veel bewondering voor
de jonge componist had. In
1895 verhuisde Enescu naar
Parijs waar hij studeerde bij
Jules Massenet en Gabriel
Fauré. Hij maakte al snel
naam met zijn werken,
maar hij gooide vooral hoge
ogen als viooldocent. Zo
was hij docent van onder
anderen Yehudi Menuhin,
Arthur Grumiaux en Ida
Haendel. Zijn werken
hebben doorgaans een
Roemeens karakter, zoals
de Roemeense rapsodieën
uit 1901. Hij werd zo een
inspiratiebron voor volgende
generaties Roemeense
componisten en dat leverde
hem een Enescu Museum in
Boekarest op.

Biografieën
Uitvoerenden
Liza Ferschtman
Viool
Als dochter van befaamde
Russische musici, kreeg
Liza Ferschtman al op
vijfjarige leeftijd haar
eerste vioollessen. Zij
volgde haar studie eerst bij
Herman Krebbers en later
aan het Curtis Institute of
Music in Philadelphia en de
Guildhall School of Music
and Drama.
Op 17-jarige leeftijd won ze
het Nationaal Vioolconcours
Oskar Back. In 2006
ontving zij de prestigieuze
Nederlandse Muziekprijs.
Als soliste trad ze op met
orkesten over de hele
wereld,
waaronder het Koninklijk
Concertgebouworkest,
het Dallas Symphony
Orchestra en het London
Philharmonic Orchestra.
Een van de hoogtepunten
was een uitgebreide
internationale tournee met
het Festival Orkest van
Boedapest, dat door de
New York Times als ‘niets
minder dan een openbaring’
werd omschreven. Op het
gebied van kamermuziek
musiceert Liza Ferschtman
met pianisten als Inon
Barnatan, Jonathan Biss
en Enrico Pace en bezocht
ze befaamde podia als de
Wiener Musikverein, de
Wigmore Hall in Londen
foto: Marco Borggreve
en het Amsterdams
Concertgebouw. Sinds 2007
is ze artistiek leider van
het Delft Chamber Music
Festival, dat zij tot een
toonaangevend festival in
de wereld heeft gemaakt. Ze
nam vele cd’s op, waaronder
duo’s voor viool en cello
met haar vader Dmitri
Ferschtman.
11

Biografieën
Enrico Pace
Piano
De Italiaanse pianist Enrico
Pace (1967) studeerde bij
Franco Scala in Pesaro
en Imola. Naast piano
studeerde hij directie en
compositie. Hij brak door
na het winnen van de
pianocompetitie in Stresa
(1987) en de tweede Liszt
competitie in Utrecht
(1989).
Paces carrière is verdeeld
tussen solistisch
optreden, concerten met
kamermuziekformaties en
recitals (vier keer trad hij
op in de Amsterdamse serie
Meesterpianisten). Orkesten
waar hij mee optreedt zijn
bijvoorbeeld het Koninklijk
Concertgebouworkest,
het Rotterdams
Philharmonisch Orkest,
het Radio Filharmonisch
Orkest, het London
Symphony Orchestra en de
Münchner Philharmoniker.
Hij musiceerde met
dirigenten als Gianandrea
Noseda, Andrey Boreyko,
David Robertson en
Eliahu Inbal. Voor
12
kamermuziekconcerten
wordt hij gevraagd
door onder andere het
Sjostakovitsj Kwartet, het
Vanbrugh Kwartet, het
Prometeo Kwartet, door Liza
Ferschtman en Matthias
Goerne. Hij speelde op
de kamermuziekfestivals
in Delft, Risor, Kuhmo en
Stresa. Regelmatig werkt
foto: Marco Borggreve
hij samen met de violisten
Leonidas Kavakos en
Frank Peter Zimmermann,
met pianist Igor Roma en
klarinettiste Sharon Kam.
Naast zijn volle muziekleven
en zijn leven met zijn gezin,
zoekt hij ontspanning op
de fiets. Hij leest graag en
heeft plezier in het bouwen
van computers.

Verwacht
Alexander Melnikov
+ Isabelle Faust
+ Jean-Guihen Queyras
Beethoven-trio’s
Serie
Kamermuziek
Internationaal
Wo 8 jan 2020
Grote Zaal
20.15 uur
Wie deze drie musici van absolute wereldklasse samen
aan het werk kan zien en horen, mag zich – gezien hun
overvolle agenda’s – gelukkig prijzen. Hun opnames op het
platenlabel Harmonia Mundi zijn met prijzen overladen. Dat
geldt ook voor de live-uitvoeringen. In het Muziekgebouw
spelen ze een Beethoven-programma dat het hele leven
van de componist bestrijkt. Een gedroomde aftrap van
Beethovens 250e geboortejaar.
Melnikov, Faust en Queyras beginnen met de bewerking
voor pianotrio die Beethoven zelf maakte van zijn Tweede
symfonie (1802). Na de pauze klinkt de lyriek en dramatiek
van het Aartshertogtrio, waarvan Faust, Queyras en Melnikov
eerder een bekroonde opname maakten.
Programma: Ludwig van Beethoven Symfonie nr. 2 op. 36
(bewerking voor pianotrio) / Pianotrio op. 97 ‘Aartshertog’
Alexander Melnikov
foto: Marco Borggreve
13

Verwacht
December 2019
do 19 dec / 12.30 uur
Lunchconcert
i.s.m. Conservatorium van
Amsterdam
do 19 dec / 20.15 uur
Ensemble Resonanz
Het alternatieve
Weihnachtsoratorium
vr 20 dec / 20.15 uur
Música Temprana
Misa Criolla
za 21 dec / 20.15 uur
Concerto Copenhagen
Italiaanse kerstconcerten
ma 23 dec / 15.00 + 19.30 uur
Nieuw Vocaal Amsterdam +
Holland Baroque
Kerstspel
di 24 dec / 11.30 + 15.00 uur
Nieuw Vocaal Amsterdam +
Holland Baroque
Kerstspel
za 28 dec / 19.30 uur
Calefax
PAN 2019
di 31 dec / 20.30 uur
Oud & Nieuw
Daverend feest en muzikaal
vuurwerk i.s.m. Bimhuis en
Asko|Schönberg
Januari 2020
vr 3 jan / 13.00 uur
Workshop SoundLAB /
Groove Special
Voor kinderen (7+) met
volwassenen. I.s.m. Bimhuis
za 4 jan / 20.30 uur
FIBER X The Rest is Noise
Robert Henke + Nkisi &
Charlie Hope
zo 5 jan / 15.00 uur
Dudok Quartet
Wat is het geheim van het
strijkkwartet? (8+)
wo 8 jan / 20.15 uur
Alexander Melnikov +
Isabelle Faust +
Jean-Guihen Queyras
Beethoven-trio’s
do 9 jan / 12.30 uur
Lunchconcert
i.s.m. Nationaal
Muziekinstrumenten Fonds
do 9 jan / 12.30 uur
Workshop SoundLAB XL
Voor volwassenen
do 9 jan / 20.15 uur
PRJCT Amsterdam +
Maarten Engeltjes
Bosch Requiem van Calliope
Tsoupaki
vr 10 jan / 20.15 uur
John Osborn +
Lynette Tapia +
Thomas Bagwell
Spaanse furie en
Amerikaanse swing
WannaSwing
Op de kade voor het
Muziekgebouw staat de
interactieve muziekinstallatie
WannaSwing van theatermaakster
Caecilia Thunissen
en scenograaf Jan Boiten. Acht
schommels sturen composities
aan van hedendaagse
componisten als Joey Roukens,
Mayke Nas en Rob Zuidam.
Zie voor meer informatie
muziekgebouw.nl/wannaswing
Huil van de Wolff
Elke 22e van de maand
klinkt om 20.00 uur het
geluidsmonument Huil van de
Wolff van Martijn Padding ter
herinnering aan oprichter van
het Muziekgebouw Jan Wolff
(1941 - 2012). Zie voor meer
informatie muziekgebouw. nl/
huilvandewolfff
Geheimtips
Bijzondere concerten
die je niet mag missen
14

Foto: Erik van Gurp
4’33 grand café
Kom voor het concert eten in
Grand café 4’33. Reserveren:
020 788 2090 of 433grandcafe.nl.
Bij de prijs inbegrepen
Reververingskosten en garderobe
zijn bij de kaartprijs inbegrepen.
Ook een pauzedrankje, tenzij anders
vermeld op uw concertkaartje.
Bij concerten zonder pauze staan
drankjes klaar na afloop van het
concert.
Rondom het concert
- Na aanvang van het concert heeft
u geen toegang meer tot de zaal.
- Zet uw mobiele telefoon uit voor
aanvang van het concert.
- Het maken van beeld- of geluidsopnamen
in de zaal alleen met
schriftelijke toestemming.
- Algemene Bezoekersvoorwaarden
zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Steun het Muziekgebouw
Inkomsten uit kaartverkoop dekken
ten dele onze kosten. Word vriend
of doneer: met uw extra steun
kunnen we concerten op het
hoogste niveau blijven organiseren.
Meer informatie:
muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven?
Blijf op de hoogte van nieuw geboekte
concerten of ander nieuws.
Volg ons via onze e-nieuwsbrief
(aanmelden op muziekgebouw.nl),
Facebook, Twitter of Instagram.
Dank!
Wij kunnen niet zonder de steun van
onze vaste subsidiënten en Vrienden
van het Muziekgebouw. Wij zijn hen
daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
15