Atmosfeer

atmosfeer///04 Koningsdag 2019
De trektocht
van het Paard
van Troje
Ooit bood Thijs al een kunstwerk aan bij het koningshuis. Hij kan daar nog altijd met smaak over vertellen. ‘Ik wilde weleens in paleis
Noordeinde kijken. Dat is toch een soort kantoor van het koningshuis, waarbij je een achter-gesloten-deuren-gevoel krijgt. Nou ja, als je
daar wil binnenkomen moet je wel een cadeau meenemen, toch? Wat is dan toepasselijker dan het Paard van Troje? Ik wilde immers binnen de
muren kijken. Ik had het gemaakt voor Jonge Kunst in Amersfoort en wilde het gebruiken voor mijn toelating voor kunstenaarsvereniging Pulchri
in Den Haag, maar het paste daar niet eens naar binnen, haha. Het was meer een performance. Nou ja, die performance trokken we diezelfde dag
letterlijk door naar paleis Noordeinde. Helemaal daarheen gesleept met z’n drieën, duwen en trekken, steigerpijp erbij om het op de stoep te wrikken.
Het was natuurlijk wel een lastig verhaal met de marechaussee, lastig met scannen weet je wel. Straks zitten er echt soldaten in, haha. Dus
hebben Maris, Antal en ik dat paard op grote koetswielen voor het hek neergezet. Het was een paard en koets ineen. Meter of zes lang, ruim twee
meter breed. Ik wilde weten hoe het systeem op Noordeinde erop zou reageren. Of zoiets nog mogelijk is. Ik vind het belangrijk om als kunstenaar
in een land te leven waarin je spontaan dingen kunt bedenken, uitvoeren en dat er dan wat gebeurt. Het zou suf zijn als zulke dingen niet meer
mogen. Maar ja, echt binnen kwam ik natuurlijk niet. Ik kreeg wel de secretaresse van de koningin te spreken. Ik kon het beste een brief schrijven,
zei ze. Heb ik gedaan en ik kreeg zowaar een brief terug, waarschijnlijk geschreven door haar secretaresse maar uit naam van de koningin. De koningin
vond het moeilijk om het kunstwerk aan te nemen, schreef ze. Ze had al zo’n grote kunstcollectie, het was moeilijk om dat allemaal te laten
zien. En dat het voor een jonge kunstenaar jammer zou zijn als het werk niet zichtbaar is. Er zat wel diepte in dat antwoord, dat vond ik tof. Het blijft
een leuke anekdote. Op die dag gebeurde er trouwens nog meer met het paard. We kwamen het paleis uit en vonden een plek waar de moeder
van Maris het paard kon ophalen met een aanhanger. Wij hadden namelijk nog geen rijbewijs. Op dat moment kwam er een galeriehouder langs,
zo’n gast met rode schoenen. ‘Wat zijn jullie aan het doen met dat paard?’ Hij vond het wel wat voor zijn galerie. Nou ja, wij dus doorgerold naar die
plek toe. Er moest wel wat ruimte gemaakt worden om dat paard naar binnen te rossen. 26 Herman Broodjes moesten aan de kant om plaats te
maken. Waren wij dat paard dus kwijt. Later heeft het nog een rondgang door Amersfoort gemaakt: Museum Flehite, Smallepad, een galerie, bij
Jonge Kunst in een oude seksbioscoop. Mooie trektocht geweest, maar uiteindelijk is het paard vernietigd door schimmels en insecten.’
47