Jaargang 7 nr 2 juni 2008 - Wijkraad Steyl

weg liepen we vaker naar het Trapistenklooster, waarvan
een gedeelte op Duits grondgebied ligt. We waren
er altijd welkom. Vader kende er enkele paters. Hij werd
getracteerd op een glas zelf gemaakt trapistenbier. In
het klooster was het eenzaam. Op de gekleurde glasin-loodramen
in de gangen stond op verscheidene
plaatsen “silentium”. We zagen de ateliers van een pottenbakker,
een beeldhouwer en een glazenier. Je kon er
ook producten van deze kunstenaars kopen. Anderen
werkten op het land. Door de week kon je ze bezig zien
in het hooi, de aardappelen en de bieten, de toog hoog
opgebonden. De gastenpater vertelde een keer, dat het
klooster een paar hectaren weiland aan de fabriek van
Russel had verkocht onder voorwaarde, dat de koper
de klei, die in de grond zat, eruit mocht halen, maar het
land daarna weer als weiland moest opleveren.
In de eetzaal hoorden we, dat de paters en broeders
geen vlees aten, wel kaas en een enkele keer – bij feestelijke
gelegenheden – een ei of vis. Het eten
was zoutloos. In de soep zat veel groente, die
de flauwe smaak verminderde. Vork en lepel
moesten ze in een glas water schoon maken.
Dat lukte, omdat het eten geen vet bevatte.
Ofschoon ze geen vlees gebruikten hadden
ze toch zestig koeien. Ze fokten ieder jaar
15.000 slachtkippen op contract en hadden
bovendien 50 varkens. Het vee was voor hen
een bron van inkomsten. Als veefokkers stonden
ze bekend.
Op een keer ontmoetten we pater Henricus
op zijn kamer, terwijl hij een kip kaaskorstjes
voerde. Vader kende die pater heel goed,
omdat ze beiden met fazanten ruilden. De
pater had de zorg voor de kippenfarm. Hij
vond het leuk om met de kip te praten. Stemmen
van mensen hoorde je zelden in het klooster. De
paters en broeders sliepen 8 uur, werkten 8 uur en
baden 8 uur. Het werk, dat ze deden, was geregeld naar
hun aanleg. ‘s Morgens stonden ze om 3 uur op. Ze
gingen dan naar de kerk. Als ‘s zomers de zon nog aan
de hemel stond gingen ze al naar bed. Ze droegen een
witte pij met zwart scapulier, bijeen gehouden door een
leren riem. De broeders moesten zich tevreden stellen
met een bruine pij. Onder elkaar werd niet gesproken.
We zagen een enkele keer, dat ze zich verstaanbaar
maakten door te praten met de vingers. Later heb ik er
met enkele vrienden wel eens het Kerstfeest gevierd
en zijn er een nacht en een dag te gast geweest.
Toen we opgroeiden merkten we, dat de streek, die we
in onze kinderjaren met vader bezochten, uitzonderlijk
mooi is. Met Jet (JC: zijn latere vrouw) heb ik die wandeling
ook wel eens gemaakt.
We zagen daar het eerst de Vlaamse gaai met blauwe
13
veertjes op de vleugels, de golden wielewaal, de bonte
specht met het rode kopje. ‘t Geluid, dat die grote
vogels maakten, was wonderlijk mooi. het klonk in die
stilte alsof ze in een grote zaal rondvlogen en
schreeuwden. Vanuit de verte hoorde je nog andere
vogels fluiten. Terwijl we even zaten uit te rusten in de
buurt van de Snelle Sprong ontdekten we een boomklevertje,
dat als een muis langs de stam van een boom
naar beneden tippelde. Hadden we op zo’n wandeling
wat nieuws beleefd, dan moesten we bij thuiskomst dit
zo gauw mogelijk aan moeder vertellen. Een enkele
keer gingen we het veer over, bij Korsten over het bruggetje
en dan door het weiland langs de Maas naar de
Berckt in Baarlo.
Vader was een liefhebber van de natuur en daardoor
een grote dierenvriend. Geen vlieg deed hij kwaad. We
hadden duiven, kippen, fazanten, maar ook een volière
vol vogels en een kooi met een rad erin voor het eek-
hoorntje, een hond en een kat. Onder het eten klom de
poes soms langs de leuning omhoog om op een schouder
van vader al spinnend een poosje uit te rusten. Voor
de verjaardag van vader op elf januari hadden we een
keer een tiental vogeltjes besteld om de volière aan te
vullen. Daags te voren waren ze nog niet gearriveerd.
Jan Wijnen uit Maasbree, die in Baarlo bij mij in de klas
assisteerde, zei ‘s middags : “Als er na de school nog
niets is aangekomen, dan vangen we vanavond mussen”.
Zo geschiedde! Bij het vallen van de avond gingen
we naar zijn huis. Ze hadden een boerderij en veel kippen
in een apart hok. Aan de bovenkant was dat hok
dicht gemaakt met stro tussen de latten. Daar sliepen
veel mussen in de winter. Ik zat op de vloer, de brandende
carbidlamp van de fiets tussen de benen, om de
handen vrij te hebben. Jan sloeg op het stro, het was
om te schrikken. Er kwamen zo veel mussen op de lamp
af, dat ik de grond niet meer kon zien; ik werd er haast
WIJKKRANT Steyl ■ Jaargang 7 ■ nr. 2 ■ juni 2008
Lees verder op de volgende pagina