Jaargang 7 nr 2 juni 2008 - Wijkraad Steyl

DE
WANDELING
………….
Nu Steyl een bezienswaardige ruïne rijker en een
nog bezienswaardiger museum armer is geworden,
zou het eigenlijk tijd moeten worden om enkele kanttekeningen
te plaatsen bij de snelheid waarmee
autoriteiten in de picture willen komen. Het in de
openbaarheid gooien van niet nagekomen afspraken
schijnt niet met de eerst verantwoordelijken
besproken te kunnen worden, het moet in de krant.
De eigen verantwoordelijkheid is in deze gemakshalve
van geen belang en er dient een goedmakertje
te zijn voor het in alle vroegte op te moeten staan
omdat ‘de plicht roept’. Het is geen leuk onderwerp,
waar nog veel meer over te zeggen valt, maar het is
slecht voor de hartkleppen,
alleen al omdat je
liever zou zien dat er
zorgvuldiger op plompverloren
uitlatingen gelet
zou worden.
Dus, we praten over de
dingen hier op Steyl die
wel leuk zijn en door
Steylerse mensen zelf
georganiseerd en gedaan
worden. De afgelopen
halve feestmaand, waarin
ontzettend veel werk en
energie gestoken is heeft
helaas minder bezoekers
op de been gebracht dan
wat ik zelf vermoed had. Een goed programma
(tenminste waar ik geweest ben), natuurlijk de bijbehorende
foutjes op het communicatieve vlak wat
ik jammer vind, maar het volgende feest zal ongetwijfeld
nog beter zijn. En uiteindelijk doen we het
daar voor, het houdt de moed er in.
Soms, als ik over Steyl aan het wandelen ben, zijn er
veel mensen die mij aanhouden en vragen of ik hier
2
of daar ook eens wat over wil schrijven. Natuurlijk
doe ik dat als dit het algemeen belang betreft en de
mogelijkheid aanwezig is om het een of ander op te
porren. En zeer zeker als hier ook nog eens een
sausje overheen gegoten kan worden met een lichte
‘humoristische’ ondertoon. Want humor is soms nog
het enige waar men zich aan kan vastklampen, het
koelt hoofd en lever, onderdrukt opvliegers en winderigheid
kortom, men verlegt grenzen.
Nu de vakantietijd er aan zit te komen is de mogelijkheid
groter om tot rust te komen en te overdenken
wat er niet goed was of is gegaan, maar zeker ook
wat wel goed was of is. Want het is altijd jammer als
we te lang bij incidenten stil blijven staan en de
schoonheid van het leven kabbelt gewoon verder
(mooi gezegd hè?). Als wandelaar hoop ik dat het
Schutterijmuseum weer snel op zijn plaats terug is,
het was nooit dringen om binnen te komen, maar
veel mensen hebben toch genoten van een mooi
stukje van ons culturele erfgoed.
Tijdens mijn wandelingen door de wijk kom ik wel
eens langs plaatsen waar een soort heg groeit, die ik
mij overigens nog van vroeger kan herinneren, waar
een heerlijke geur vanaf komt waarbij alle grote par-
fumnamen bij in het niet vallen. De kleine witte
bloempjes staan in volle bloei en laten de voorbijganger
genieten van grootheid in eenvoud, haast
bedwelmend. De rest van de dag denk ik, zal ik mij
onder zo’n heg terugtrekken en de wereld aan mij
voorbij laten gaan. Hoe dit gevoel straks zal zijn vertel
ik u in een volgende wandeling.
De Wandelaar
WIJKKRANT Steyl ■ Jaargang 7 ■ nr. 2 ■ juni 2008