Brieven aan Jonge Ouders

BRIEVEN AAN
Maandblad • 2023 • Jaargang 41
1 & 2 maanden
P508750
Afgiftekantoor
Gent X
Arduinkaai 16
1000 Brussel
"Damian
en ik
moeten
nog wat
wennen
aan
elkaar"
— COSMINA
Oh, waarom huil je zo?
Dagboek van Nele & Christophe
Roze wolk gezocht

De juiste info
op elk moment

VOORWOORD
Brussel, september 2022
Kindje erbij? Proficiat!
↓ Lezersfoto KAMIEL (mama Cleo) © MANTE VAN DAMME
DAGBOEK
4 Mama Nele
5 Papa Christophe
ONTWIKKELING
6 Mijn 1 ste maand
7 Actiever dan je denkt
8 Mijn 2 de maand
9 Vrolijk rondkijken
Beste ouder
Een héél dikke proficiat met de geboorte van je kindje(s)!
Vanaf nu ziet alles er nogal anders uit. Anders, nieuw en ook
spannend… Daarom krijg je om de twee maanden Brieven aan
Jonge Ouders in de bus. Dit gratis magazine van de Gezinsbond,
dat we je bezorgen in samenwerking met agentschap
Opgroeien, staat boordevol tips van experten en geruststellende
weetjes over de ontwikkeling en opvoeding van je kindje. We
brengen ook herkenbare verhalen over dat bijzondere gevoel
(mee)mama of papa te zijn. Telkens netjes afgestemd op
de leeftijd van je kindje.
Schrijf je via goedgezind.be/nieuwsbrieven zeker
in voor onze digitale newsletters. Zo ontvang je elke maand,
exact op de dag dat je kindje een maand ouder wordt,
nog meer interessante tips en actuele artikels in je mailbox.
Wat ons zo uniek maakt: we gaan volop voor échte
verhalen, authentieke beelden en realistische raad.
Taboes? Kennen we niet! Zit je zelf met vragen, heb je tips
of wil je je verhaal delen? Onze redactie bereik je via
contact@gezinsbond.be. Alles over je privacy lees je in het
colofon achteraan dit magazine.
We wensen jouw gezin alle geluk van de wereld toe!
De redactie
OUDERSCHAP
10 Oh, waarom huil je zo?
16 Roze wolk gezocht
20 Column: “Ik heb alles
onderschat!”
22 Ouders van een
prematuurtje
VOEDING
12 Gouden raad van de
vroedvrouw
VERZORGING
15 Draagdoeken
LEZERSVRAAG
18 Lichamelijke kwaaltjes
EIGEN KWEEK
21 Babyfoto’s
“Mama of papa worden, is een
ongelofelijk geschenk. Zelf ben
ik trotse mama van een zoon en
dochter en ben ik ondertussen twee
keer oma. Om als jonge ouder het bos
door te bomen te blijven zien, is alle
hulp welkom. Dit prachtige tijdschrift
van de Gezinsbond helpt je alvast op
de goede weg.”
Hilde Crevits
Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin
3

dagboek 1 tot 2 maanden − Mama Nele & Papa Christophe
Hasselt, september & oktober 2021
We zijn nog maar enkele dagen thuis met ons
dochtertje en plots valt de wereld op mijn hoofd.
Want het is veel. We leven tussen de verhuisdozen
in het ene huis terwijl we verbouwen in een ander
huis, er is nog een kleuter en er zijn nog twee
pluskinderen.
Een borstontsteking haalt me helemaal
onderuit. Ik probeer mezelf staande te houden en
toch zak ik in elkaar. Letterlijk, want ik ga neer op
de vloer van de gang. De grond zakt weg onder
mijn voeten en ik verlies de controle en mezelf. De
dagen nadien blijf ik in bed liggen met gesloten
gordijnen, koorts- en angstaanvallen, huil- en
vreetbuien en die venijnige borstontsteking. Ik
moet anderen voor mij laten zorgen, terwijl ik
eigenlijk alleen maar voor mijn baby wil zorgen.
Op goed geluk(t)
Na een paar weken lijkt die grote meltdown achter
de rug, maar bij iedere kleine meltdown die
me nu nog overvalt, ben ik bang dat mijn kraamtranen
gewoon tranen zijn geworden. Beetje bij
beetje probeer ik mijn vertrouwen in mezelf te
herstellen. Ik ga alleen met de baby op pad, ik
geef borstvoeding op verplaatsing en ik ververs
daar een luier op het deksel van een toilet. En ik
steun op de mensen die me ondersteunen: mijn
lief, lieve vrienden, familie en mijn vroedvrouw.
Mensen die bezorgd zijn en willen zorgen, die de
zorg voor mij en de zorgen van mij willen overnemen.
En die verhuisdozen willen dragen, want
zes weken na de bevalling moeten we echt verhuizen.
Naar een werf.
In de ruimte waar we al onze spullen opslaan,
zoek ik me suf naar een muziekmobiel om aan
het babypark te hangen, tevergeefs. Ik troost me
met de gedachte dat mijn baby niets meer nodig
heeft dan mij. En mijn borsten. Mijn dochter doet
het overigens fantastisch. In alle hectiek van de
voorbije weken geeft zij namelijk geen kik. Ze
drinkt, slaapt, kijkt af en toe scheel, doet aan
projectielbraken en kakt alles vol zoals alleen
baby’s dat kunnen. Zij is goed gelukt, besef ik. En
samen doen we het zo slecht nog niet.
Of toch. Zelf moet ik nog maar kijken naar
een reep chocolade of ik kom al bij, maar mijn
dochter heeft duidelijk een ander metabolisme.
Ondanks veelvuldige drinksessies aan de borst,
komt ze niet genoeg bij. Een teleurstelling. Ik krijg
het advies om te beginnen kolven om flesjes te
geven en zo te controleren hoeveel onze dochter
drinkt. Een cantus voor niet-gevorderden, zeg
maar. Met acht voedingen op vierentwintig uur
wordt fulltime kolven ook effectief een fulltime
job. Het duurt drie weken en twee doktersbezoeken,
maar eindelijk zit haar gewicht goed. Aan dat
van mij is nog steeds wat werk.
“Ik troost me met de gedachte
dat mijn baby niets meer
nodig heeft dan mij”
Die drie weken hebben wel weer het beste
van mezelf gevergd, waardoor ik opnieuw op een
breekpunt kom: stoppen of doordoen met die
borstvoeding. Opgeven is soms moediger dan
doordoen, maar ik ben nog niet klaar om het los
te laten. Komt dat door die hormonen? Door mijn
prestatiedrang? Koppigheid? Ik weet het niet. Wat
ik wél weet: dit is wat werkt voor ons en is daarom
de beste keuze. Zo vinden we na veel uitdagingen
stilaan ons ritme.
Het echte leven
Toen na de zwangerschap de teller op nul stond,
betekende dat het begin van een nieuwe periode:
het vierde trimester. Een officieel erkende
aanpassingsperiode voor baby en moeder. Voor
mij was het ditmaal een uitdaging, waardoor die
aanpassingsperiode meer een overlevingsperiode
werd. Maar wat daarna volgt noemt volgens mij
gewoon ‘het echte leven’. En ik denk dat we daar
stilaan klaar voor zijn.
Mama Nele
4

dagboek 1 tot 2 maanden − Mama Nele & Papa Christophe
Het is een cliché, maar veel vaders worden pas écht
vader wanneer hun kind geboren wordt. Zo voelt
het voor mij toch. Negen maanden lang was ik
meer bezig met het welzijn van mijn lief en de vraag
of ze graag nog iets wou eten (meestal wel) dan met
dat baby’tje in haar buik. Maar eens die baby op
haar buik lag, wist ik: ik ben weer papa geworden.
Verlof?
Ik wil andere vaders graag geruststellen, een
hart onder de riem steken. Ik kan jullie zeggen
dat het vaderschap fantastisch is, en geloof me,
dat is het écht. Maar… even eerlijk: het is ook
doorbijten, die eerste weken. Ik kan tien dagen
vaderschapsverlof opnemen en het duurt exact
elf dagen voordat ik kan stoppen met lachen om
dat woord ‘verlof’. Ik heb namelijk nog nooit zo
hard gewerkt als tijdens dit vaderschapsverlof.
Niet alleen onze dochter heeft aandacht nodig,
hier lopen nog drie andere kinderen rond.
’s Morgens breng ik de oudste naar de middelbare
school, de tweede naar de lagere school, de
derde drop ik in de crèche en de jongste neem ik
af en toe over van mijn lief. Zo heeft zij eens haar
handen vrij om de belangrijkste dingen eerst te
doen: zichzelf eens wassen en iets eten.
huis een aanpassing is. Voor iedereen.
Zes weken na de bevalling moeten we
verhuizen. De kat mag op hotel en zij komt op
die manier uiteindelijk nog het beste uit deze
hectische periode. Mijn aandacht gaat op vrije
momenten niet naar de baby, maar naar bedden
die uit en in elkaar moeten worden gedraaid.
Ik sleur met dozen, kasten en de last op mijn
schouders. Maar het lukt me. Het lukt ons, want
ondertussen houdt mijn lief zichzelf staande en
doet ook zij alles wat ze kan. Langzaam maar
zeker zie ik hoe onze dochter steeds groter en
sterker wordt en hoe ook mijn lief weer meer
zichzelf wordt. Nog niet helemaal, maar voorlopig
wel genoeg.
We zijn nu twee maanden en een verhuis
verder en ik ben vooral blij dat we na deze hectische
periode nog overeind staan. En heel af en
toe eens achteruit kunnen leunen.
Papa Christophe
Hasselt, september & oktober 2021
“Mijn lief heeft onze dochter
gedragen en nu is het aan
mij om hen te dragen”
Wanneer de vroedvrouw langskomt om moeder
en kind te checken, polst ze voorzichtig hoe het
met mij gaat. Ik denk: niet goed. Want het is veel,
zeker met een verbouwing die minstens evenveel
tijd en aandacht opeist als die vier kinderen die
we tegelijk in leven proberen houden. Maar dat
zeg ik niet. Want ook dat is belangrijk om te weten
als nieuwbakken vader: het draait eventjes niet
om mij. Dus bijt ik door en doe ik gewoon wat
moet, want: this too shall pass. Mijn lief heeft onze
dochter gedragen en nu is het aan mij om haar te
dragen. Om hen te dragen. En ik doe wat ik kan.
Peri Bottles & poutrellen
Ik haal mijn beste kraamwoordenschat weer
boven en praat thuis mee over kraamverbanden,
kraamtranen, Peri Bottles, borstkompressen en
melkopvangschaaltjes. Terwijl ik het op de werf
heb over stroomcircuits, poutrellen en gewapend
beton. En tussendoor heb ik met de kleuter
uitvoerige conversaties over Nijntje, want wat haar
betreft is de baby van mama en hoort zij vanaf nu
bij papa. Altijd. Elk moment van de dag. En liefst
ook van de nacht. Laten we zeggen dat een baby in
5

Mijn 1 ste maand
ONTWIKKELING
Beweging
Als ik op mijn buik lig, kan ik
mijn hoofdje al drie seconden
optillen. Het wiebelt wel nog
heen en weer.
Als je mij optrekt tot ik zit, houd
ik mijn hoofdje nog niet zelf
recht. Daarom is het zo belangrijk
dat je mijn hoofdje telkens
goed ondersteunt.
Lig ik op mijn rug, dan rolt mijn
hoofd niet de hele tijd naar één
kant.
Mijn handjes bal ik meestal tot
vuistjes samen.
Veel van mijn bewegingen zijn
reflexen. Ik maak ze dus nog niet
bewust, het zijn automatische
reacties op een aanraking.
Zintuigen
Sociaal leven
Ik slaap het grootste deel van de
dag en maak nog geen onderscheid
tussen dag en nacht.
Terwijl ik bij je drink, kijk ik je
aan en geniet ik intens van je
warmte en het contact met je
huid.
Huilen is één van de weinige
manieren waarop ik iets kan
vertellen. Ik ween heftig en aanhoudend
als ik honger heb en
met korte, schrille kreten als ik
pijn heb. Als ik moe ben of mij
verveel, klinkt het eerder zeurderig.
Gewicht
Jongen: 3.500-5.500 g
Meisje: 3.100-5.000 g
↑ Lezersfoto AMEDÉE (mama Shaunie)
Ik zie scherp op een afstand van
twintig centimeter. Wat dichterbij
of verderaf is, blijft wazig.
Kleuren kan ik nog niet opmerken,
contrasten wel. Ik kijk heel
graag naar gezichten.
Ik schrik van fel licht en harde
geluiden. Lage, ritmische geluiden
maken mij rustig. Ik luister
graag naar vertrouwde stemmen.
Die van mijn mama ken ik
het best.
Dit boekje
In elk volgend magazine van Brieven aan Jonge Ouders vind je een beknopt
overzicht van wat een gemiddelde baby op die bepaalde leeftijd zoal kan
en doet. Het boekje dat je nu in handen hebt, beschrijft de eerste twee
levensmaanden. De periode die begint vlak na de geboorte tot je baby drie
maanden wordt. De ontwikkelingen die je hierboven leest, mag je in de loop
van de eerste maand verwachten.
Lengte
Jongen: 51-59 cm
Meisje: 50-57,5 cm
Geen zorgen
Alle info op deze pagina heeft
het over de ‘gemiddelde’ baby,
maar die bestaat uiteraard niet
echt. Er is geen reden tot ongerustheid
als jouw baby sommige
dingen nog niet kan of doet. Elk
kindje is nu eenmaal uniek. Zijn
er signalen die kunnen wijzen
op problemen in de ontwikkeling,
dan melden we die ook.
6

Actiever
dan je denkt
1
ONTWIKKELING
Maand
Er werd lang gedacht dat een pasgeboren baby bijna niets kan.
Dat blijkt niet te kloppen. Ook al zijn baby’s nog maar één maand
oud, ze kunnen al heel wat: zien, horen, ruiken, proeven en voelen.
Veel meer dus dan je misschien zou denken.
Ik beweeg
Je kindje beweegt zich nog niet
bewust, maar met reflexen. Dat zijn
onbewuste bewegingen als reactie op
bepaalde prikkels. Je kunt het zien als
overlevingstrucjes van Moeder Natuur.
Deze reflexen verdwijnen in de loop van
de eerste drie maanden. Daarna gaat je
baby dus steeds bewuster bewegen.
De zoekreflex: als je de wang of het
mondje van je baby aanraakt, draait het
hoofdje automatisch in de richting van
jouw aanraking.
De grijpreflex: je kind maakt een
stevig vuistje wanneer hij of zij iets
voelt in een handje, zoals jouw vinger.
De stapreflex: je baby doet een stapje
wanneer je de voorkant van een van de
beentjes aanraakt.
De loopreflex: als je jouw kindje
rechtop boven een vlakke ondergrond
houdt, zal hij of zij enkele stapjes
zetten.
Ik zie
Al van in de baarmoeder kan je kindje
licht en donker onderscheiden.
Pasgeboren baby’s zien wel, maar niet
zoals wij. Omdat de vorm van onze
ooglenzen zich automatisch aanpast
aan de juiste afstand, zien wij scherp.
Bij baby’s gebeurt dat nog niet. Wat zich
op een afstand van ongeveer twintig
centimeter bevindt, zien ze duidelijk.
Wanneer je baby bij jou drinkt, is jouw
gezicht dus perfect scherp. Maar alles
wat dichterbij of verderaf is, blijft
wazig. Is er fel licht? Dan zal je baby de
wenkbrauwen fronsen, met de ogen
knipperen, armen en beentjes heftig
bewegen. Je kindje kan zelfs beginnen
wenen.
Ik hoor
Al vóór de geboorte vangt je kindje
geluiden op. Baby’s reageren geprikkeld
op harde geluiden en worden rustig van
lage, ritmische tonen en van stemmen.
Ze reageren vlugger op de stem van hun
mama omdat ze haar stem nog herkennen
van in de baarmoeder. Hoge geluiden
trekken sneller de aandacht. Omdat een
goed gehoor zo belangrijk is voor de
taalontwikkeling neemt de verpleegkundige
van Kind en Gezin rond drie weken een
(gratis) gehoortest af.
Ik ruik
Pasgeboren baby’s reageren ontevreden
op scherpe, chemische geuren. Al enkele
dagen na de geboorte herkennen ze de
geur van mama, of van wie hen het meeste
verzorgt. Dit is dan ook de favoriete geur
van je kindje.
Ik proef
Van de vier basissmaken valt enkel zoet in
de smaak bij je kindje. Proeven pasgeboren
baby’s iets zoet, dan beginnen ze heftig te
zuigen. Bij een andere smaak (zuur, zout of
bitter) trekken ze een grimas, proberen ze
hun hoofdje af te wenden of beginnen ze
zelfs te wenen.
Ik voel
Je kindje voelt warmte, koude en of
iets hard of zacht is. Pasgeboren baby’s
hebben een duidelijke voorkeur voor
zachte en warme dingen. Ze zijn ook extra
gevoelig voor aanrakingen, want via hun
huid krijgen ze veel indrukken binnen.
Voeding en verzorging (denk maar aan het
badje) zijn de momenten bij uitstek om je
kindje te laten genieten van huidcontact.
Baby’s voelen ook beweging. Van in de
moederschoot zijn ze gewend aan heerlijk,
zacht schommelen. Gewiegd worden
vinden ze dan ook zaliger en rustgevender
dan stilliggen in hun bedje.
7

Mijn 2 de maand
ONTWIKKELING
Beweging
Als ik op mijn buik lig, kan ik
mijn hoofdje zo’n tien tellen
optillen.
Het lukt me al om vijf tellen te
zitten. Mijn hoofdje schommelt
wel nog heen en weer.
Mijn aangeboren reflexen
beginnen te verdwijnen.
Ik maak niet meer de hele tijd
vuistjes. Mijn handjes zijn al
wat vaker geopend.
Sociaal leven
Overdag slaap ik al wat minder.
’s Nachts word ik nog regelmatig
wakker om te eten.
Ik maak geluidjes die lijken op
'a' en 'e'. Zo laat ik je weten dat
ik me goed voel.
Mijn eerste, echte lachjes verschijnen
om mijn mondhoeken.
Vorige maand was zo'n lachje
nog een reflex, nu lach ik als
ik een gezicht zie of een stem
herken.
Zintuigen
Vaccinaties
Bij het geluid van een deurbel
of een luide gsm schrik ik niet
meer, maar kijk ik rond. Ik leer
dus luisteren.
Ik zie alles scherp wat tussen
vijftien en dertig centimeter
van me verwijderd is.
Vanaf nu herken ik ook kleuren.
Rood, blauw, geel en groen zie
ik het liefst, in die volgorde.
Ik kijk naar gezichten en volg
die met mijn ogen.
Lengte
Jongen: 54-62 cm
Meisje: 53-60,5 cm
Als ik acht weken ben, krijg
ik mijn eerste inenting: één
vaccin tegen pneumokokken en
één vaccin tegen polio, kroep,
tetanus, kinkhoest, hersenvliesontsteking
en hepatitis B.
Ook het vaccin tegen rotavirus
kan tijdens dit consult worden
toegediend. Vragen over vaccinaties?
Spreek erover met je
arts of de verpleegkundige van
Kind en Gezin.
Gewicht
Jongen: 4.250-6.500 g
Meisje: 4.000-6.000 g
↑ Lezersfoto LUCIO (mama Joke)
8

Vrolijk rondkijken
2
ONTWIKKELING
Maand
Alle baby’s ontwikkelen op hun eigen tempo. Maar wat bepaalt dat
tempo? Veel hangt af van de natuurlijke aanleg van je kind. Maar
ook de kansen en de aanmoedigingen die je kindje krijgt, spelen een
belangrijke rol.
Gezichtje
Bavo had duidelijk een
voorkeurshouding. Zo
erg zelfs dat hij last kreeg
van een afgeplat hoofdje. Nu heb
ik naast zijn verzorgingskussen een
grote prent van een babygezichtje
gehangen. Voor Bavo is dit de
perfecte stimulans om zijn hoofd
naar links te draaien. Hij ligt er zelfs
naar te lachen! — KATRIEN
Buikligger
Wil je de ontwikkeling van je kindje
stimuleren? Dan is afwisseling het
sleutelwoord. Baby’s slapen op hun
rug, want dat is de veiligste houding om
wiegendood te voorkomen. Is je kindje
wakker, leg hem of haar dan af en toe op de
buik. Baby’s zijn sowieso heel nieuwsgierig,
dus ze zullen hun hoofdje willen optillen om
rond te kijken. Zeker als er iemand voor hen
op de grond ligt en met hen babbelt. In het
begin houden ze dat maar enkele tellen vol.
Toch is het een uitstekende oefening voor
hun nek-, schouder- en armspieren. Liggen
baby’s te weinig op hun buikje, dan blijven
die spieren langer ongebruikt en verloopt
hun lichamelijke ontwikkeling wat trager. In
het begin is enkele minuten oefenen ruim
voldoende.
Plat hoofdje
Als ze op hun rugje liggen, draaien
de meeste baby’s hun hoofdje steeds
weer naar dezelfde kant. Hoewel zo’n
voorkeurshouding heel normaal is, kan
het wel nadelig zijn voor de ontwikkeling.
Soms veroorzaakt het zelfs (tijdelijk) een
afgeplat hoofdje. Stimuleer je kindje dus om
het hoofd ook eens naar de andere kant te
draaien. Hoe je dat doet?
→ Geef je borstvoeding aan je kindje? Dan
wissel je automatisch van kant als je
baby drinkt. Ook als je flesjes geeft, kan
je afwisselen.
→
→
Zet leuke spulletjes of een spiegeltje
aan de ‘niet-voorkeurskant’ van het
bedje of het verzorgingskussen. Ga zelf
ook af en toe aan de andere kant van
het bedje of verzorgingskussen staan.
Ook jij hebt een voorkeursarm om je
kindje te dragen. Probeer toch af te wisselen.
Draag je kindje ook eens in een
draagdoek. Zo ligt je zoon of dochter
niet constant neer en dat is goed voor
de (spier)ontwikkeling. Hierover lees je
meer op pagina 15.
Wippertje
Omdat kindjes nu zo graag rondkijken,
vinden ze het erg leuk om af en toe een
kwartiertje in een wippertje (ook: relax)
te liggen. Let wel: voor jonge baby’s is het
belangrijk dat zo’n zeteltje een ligstand heeft.
Ze kunnen hun rug namelijk nog niet zelf
rechten. Als ze niet in hun wippertje liggen,
maar zitten, komt er te veel gewicht op
hun bekken terecht. Geleidelijk aan kan je
de rug van het zeteltje wat hoger plaatsen,
op voorwaarde dat je baby mooi recht en
ontspannen blijft liggen. Als je merkt dat
je zoon of dochter scheefzakt, plaats je het
wippertje weer in ligstand, of je neemt je
kindje eruit. Verdwijn je even uit de kamer?
Laat het wippertje dan niet op een tafel of
het aanrecht staan. Verplicht jezelf om je
kindje eerst veilig op de grond te zetten. Doe
ook altijd de riempjes dicht. Zelfs al lijkt je
kind perfect stil te liggen.
Lachen
Een belangrijke en leuke mijlpaal rond
twee maanden: je kindje zal voor het eerst
écht naar jou lachen. Misschien denk je
nu meteen: mijn baby lacht al véél langer
naar mij! Wel, hoe schattig de lachjes van
pasgeboren baby’s ook zijn, het zijn eigenlijk
automatische reflexen. Pas als je kindje
twee maanden is, is een glimlach niet langer
zomaar een reflex, maar een echte reactie.
Bijvoorbeeld bij het horen van je stem of het
herkennen van je gezicht. En ja, dat is een
zalig moment!
9

Oh, waarom huil je zo?
OUDERSCHAP
Als wij ons niet lekker voelen, kunnen we dat aan iemand vertellen of
misschien verpakken in een berichtje. Voor een baby is huilen dé manier om
te communiceren, om te laten horen: ik heb iemand nodig. tekst SARAH SAELENS
Geboren worden betekent voor baby’s een
gigantische verandering. De baarmoeder
was zo’n gezellige, dempende en veilige
omgeving, maar nu komt die harde
buitenwereld ongefilterd op hen af.
Eigenlijk is het nauwelijks te geloven dat
pasgeboren baby’s zo rustig kunnen slapen.
Ze beschikken blijkbaar over een geweldig
aanpassingsmechanisme.
Zachtjes aan
Deze eerste weken is het jouw voornaamste
taak om je kersverse kindje te helpen
wennen aan het leven in onze wereld.
Hoe doe je dat? Probeer het knusse
‘baarmoedergevoel’ nog even na te
bootsen. Als je je kindje optilt, ondersteun
je het hoofdje met één hand en het bekken
met je andere hand. Je vermijdt plotse en
hevige indrukken, bewegingen, geluiden en
lichtinval. Je haalt je kindje rustig uit het
wiegje, duwt hem of haar niet onverwacht
in de armen van iemand anders. Eigenlijk
verloopt alles een beetje zoals in een
vertraagde film.
Verwennen
Als baby’s huilen, moeten ze getroost
worden. Punt. Nu lopen er in je buurt vast
mensen rond die daarover van mening
verschillen en je waarschuwen voor
verwennerij. Wees gerust, daarover hoef je
je deze eerste maanden écht geen zorgen
te maken. Een baby kan je nu nog niet
verwennen!! Met twee uitroeptekens ja,
omdat we deze boodschap zo bijzonder
belangrijk vinden. Als je pasgeboren baby’s
systematisch negeert, gaan ze inderdaad
minder wenen. Worden ze bij een huilbui
op geen enkele manier getroost, dan geven
ze gewoon op en delen ze hun ongemak
niet meer met de buitenwereld. Als ze
daarentegen telkens getroost worden, leren
ze dat er altijd iemand voor hen is en voelen
ze zich veilig. Dat is ontzettend belangrijk
voor hun hechting.
10

Wat als je baby huilt?
Als je kindje weent, ga je dus kijken of je kan
helpen. Bij pasgeboren baby’s is de oorzaak
soms makkelijk te vinden: ze hebben
gewoon honger of een vieze luier, ze hebben
zich blootgewoeld of liggen zich wat te
vervelen. Soms is er geen aanwijsbare
reden voor hun gejammer en dan wordt
het allemaal wat minder duidelijk. Maar
naarmate jij je baby beter leert kennen, ga
je het gehuil juister inschatten. Je kan op
allerlei manieren troosten, maar vooral
jouw nabijheid en jullie lichaamscontact
maken het verschil. Zachtjes vasthouden of
wiegen in je armen werkt vrijwel altijd. Je
kan je baby ook strelen of met geluidjes tot
rust proberen brengen: zachte liedjes, lieve
woordjes of rustige muziek.
Volhouden
Een huilende baby kan je geduld en
uithoudingsvermogen serieus op de proef
stellen. Als wanhopige ouder ben je dan
geneigd om alle registers open te trekken
en eender wat te proberen om je kind tot
bedaren te brengen. Maar als je te snel van
aanpak wisselt, raakt je baby nog meer van
de wijs. Het is dus beter om de gekozen
tactiek even vol te houden. Je zoon of
dochter moet de tijd krijgen om tot rust
te komen. Dat kan soms wel een halfuur
duren. Als je intussen zelf kalm blijft, draag
je die rust over. Is je kindje getroost, leg
het dan niet meteen terug in bed, want
dan begint het bij de eerste snik meteen
opnieuw te huilen.
Wat je kan proberen
→
→
→
→
Heeft je baby last van gerommel in de
buik? Een lichte druk of massage op het
buikje kan helpen. Ook fietsen met de
beentjes kan de oplossing zijn.
Rijd je kindje rond in de kinderwagen.
Schommel je baby zachtjes in je armen.
Laat je zoon of dochter tot rust komen
in een draagdoek.
Een adempauze
Als je zelf gestresseerd bent, wordt
het moeilijk om je baby te troosten. Je
bewegingen worden dan wat hoekiger, je
stem klinkt net iets luider, je armen voelen
hard aan door de spierspanning. Voel je
dat je helemaal gespannen bent? Dat is
het moment om iemand anders te laten
overnemen of je gewoon even terug te
trekken en eerst tot rust te komen. Vermijd
in alle geval dat je je kind uit frustratie door
elkaar schudt. Dat kan namelijk zware
letsels veroorzaken.
Eerste tekenen
Denk niet automatisch dat je je kindje moet
‘animeren’ als het begint te zeuren. Baby’s
hebben vooral rust en regelmaat nodig.
Eigenlijk zijn veel huilende en ontevreden
kindjes gewoon moe en overprikkeld. Het
klinkt misschien wat overdreven, maar
bij de eerste tekenen van vermoeidheid
(zeuren, jengelen, wenen, in de oogjes
wrijven, geeuwen) leg je je kindje best
wakker (!) in bed. Leg je baby altijd op
dezelfde plek te slapen en zorg voor zo
weinig mogelijk prikkels.
Spanning afreageren
Huilen heeft vaak een dubbele functie. In
de eerste plaats is het een vraag om hulp.
Maar tegelijk is het ook een middel om
spanningen af te reageren. Dat is ook zo bij
volwassenen. Een flinke huilbui lucht op.
Dat heeft een fysieke oorsprong: tranen
van pijn of verdriet hebben een andere
samenstelling dan de tranen die in je ogen
komen door de kou of door een vuiltje. In
tranen van verdriet zitten stoffen die een
invloed hebben op stress. Huilen voert deze
stressstoffen af. Vandaar de opluchting na
een huilbui.
Ontroostbaar
Als je kleintje ontroostbaar weent, hoeft
dat niet meteen te betekenen dat er iets
verschrikkelijk mis is. Nee, het kan best
zijn dat je kindje er gewoon behoefte aan
heeft om eens flink uit te huilen. Misschien
komt het door een verandering of stress?
Maar er kan ook iets niet in de haak zijn.
Het ís mogelijk dat je baby wat ziekjes is
of pijn heeft. Daarom wordt een kind dat
vaak en lang weent best door de dokter
onderzocht.
Is er iets mis?
Sommige baby’s hebben één hevig huilmoment per dag en anderen lijken wel de hele dag
door te wenen. Wat normaal is en wat niet, valt moeilijk in cijfers te vatten. Vier tot vijf uur
gehuil per dag is nogal uitzonderlijk, maar zeker niet onmogelijk. Meer over huilbaby’s lees
je in het magazine van Brieven aan Jonge Ouders dat je krijgt als je kindje drie maanden
wordt en op kindengezin.be (>Ontwikkeling en gedrag >Gedrag en opvoeding >Huilen).
11

Verder lezen?
Ontvang gratis
Brieven aan
Jonge Ouders
Als kersverse ouder ontvang je gratis Brieven aan Jonge Ouders,
een magazine van de Gezinsbond boordevol herkenbare
verhalen en boeiende weetjes.
Onze boekjes volgen jouw kindje: van een wolk van een baby tot
een koddige kleuter. Of het nu je eerste kindje is, tweede, derde,
vierde... of je hebt een kindje geadopteerd: iedereen krijgt ons
gratis magazine.
Woon je in Brussel? Start je gratis abonnement via
www.goedgezind.be/geboortebrussel of bel 02 507 88 88
na de geboorte van je kindje.
Woon je in Vlaanderen? Dan krijg je het magazine automatisch.
groeit met je mee