Adviesbundel - Verontrusting

8. Afsluitende
getuigenissen
Een ouder getuigt:
“Mijn hulpvraag startte bij mijn vragen, mijn verontrusting. Later werd de
oorzaak van deze verontrusting (die werd gedeeld door familieleden,
kennissen, leerkrachten en begeleiding van de school van mijn dochter) mij in
de schoenen geschoven.
Later, tijdens de opgestarte hulpverlening, ontstond, door het gedrag van mijn
kind, de verontrustende gedachte, de opvatting dat de oorzaak van dit alles bij
mij lag.
Zij had zich voorbeeldig gevoegd naar de nieuwe situatie, maar hield dat niet
vol, begon toen overal de boel op stelten te zetten.
Dat is heel typisch voor kinderen met haar problematiek.
In de voorziening waar zij op de (school)dagen verbleef, was té weinig of géén
kennis of ervaring terzake.
Uit deze situatie ontstond ‘verontrusting’ (argwaan, wantrouwen).
Ik zou de oorzaak geweest zijn, de thuissituatie.”
Wat liep er fout?
“Ouders die te maken hebben met verontrusting worden uitgenodigd voor
een gesprek. Dat is bij mij nooit gebeurd. Daar kom je toe met een wirwar aan
emoties, wat normaal is, het gaat immers over je kind. Deze emoties gaan van
verwarring, wanhoop, schuldgevoel, gevoel beschuldigd te worden, kwaadheid,...
kortom: onweer.”
22