CFF202302 Beyond colour

spotlight
Tekst: Aranka Klomp
Ismahan Obenali (47):
“HET IS EEN RIJKDOM OM
KAPPER TE MOGEN ZIJN”
Functie: saloneigenaar
van Queens Hairstyling
in Almere en auteur
van ‘Mijn Dagelijkse
Haarliefde’. Ismahan
opende op haar 28ste haar
eerste eigen salon, deed
diverse malen mee aan de
Coiffure Award en was
Hair Artist bij Keune.
Reden voor deze
spotlight: het binnenkort
te verschijnen boek,
waarvoor een actie loopt
op boekfunding.nl. De
glossy uitgave zal deels
autobiografisch zijn en
bevat daarnaast
(haar)foto’s en statements
van collega’s over wat haar
voor hen betekent.
ik terugdenk aan het meisje van acht dat ik ooit was, moet ik mijzelf
soms knijpen. Heb ik écht dit prachtige beroep en heb ik écht net een
gloednieuwe salon geopend? Dat had ik nooit durven dromen. Of
“Als
beter gezegd: dat had ik niet kúnnen dromen, want als je niet weet dat
iets bestaat, kun je het ook niet wensen. Het moment dat het kappersvak voor mij binnen
handbereik kwam, was magisch. Ik zat in een groep van jeugdwerk, nadat het op school en
thuis niet goed ging met mij. We maakten in de groep kennis met allerlei activiteiten en
berwepen, zoals koken, naaien en timmeren. Op een dag bracht iemand een kapperstasje
mee. Toen het openging, opende zich ook mijn hart. Borstels, krullers, kammen… het
was alsof plots de zon begon te schijnen in mijn leven. De fascinatie met haar is, achteraf
gezien, al vroeg ontstaan. Als klein meisje in Marokko keek ik hoe mijn oma haar haar
altijd zorgvuldig borstelde. Het was een prachtig tafereel, daar op die zonnige binnenplaats
op het Marokkaanse platteland en ik kon er mijn ogen niet vanaf houden. Van de
losgekomen haren maakte mijn oma bolletjes, waarmee ik graag wilde spelen. Maar daar
stak zij een stokje voor.
‘Haar is heilig, Ismahan’, vertelde ze me. ‘Je moet het koesteren en als het van je hoofd is
gevallen, hoor je het te begraven.’ Dat deed ze dan ook na het borstelen, op een speciaal
daarvoor bestemd plekje op het erf. Dat ritueel en het respect dat zij mij leerde te hebben
voor ons haar, heeft een magisch zaadje in mij geplant.
Dat zaadje zag pas het zonlicht toen op die dag bij jeugdwerk dat kapperstasje openging.
Mijn begeleider zei: ‘Is dat niet iets voor jou Ismahan, de kappersschool?’ Ogenschijnlijk
simpele woorden, maar voor mij was het de geboorte van een toekomstperspectief. Iets
dat ik tot dat moment niet had. Ik was een ongelukkige puber, lichamelijk en geestelijk
eigenlijk doodmoe. Ik had nog geen idee dat er voor mij een leven vol plezier, liefde en
geluk weggelegd zou kunnen zijn en dat het mij gegund kon zijn kapster te worden.
Toen ik als vijftienjarige aan de basisopleiding begon, zwoor ik: never nooit neemt iemand
mij dit nog af. Ik ben keihard gaan werken, zoog alle vakkennis als een spons op en genoot
met volle teugen van de rijkdom van dit mooie beroep. En dat doe ik tot op de dag van
vandaag. Dat is een belangrijke drijfveer geweest om een boek te schrijven met mijn
persoonlijke verhaal als rode draad. Afgewisseld met interviews met collega’s over hun
haarliefde en met onder andere zeven foto’s van de Coiffure Awards waaraan ik meedeed.
Bij elke foto zit een QR-code waarmee je het verhaal achter het kapsel kan horen. Het is
dus deels een interactief boek. Wat ik hoop te bereiken, is anderen inspireren. Of dat nou
op vakgebied is of op dat van persoonlijke ontwikkeling. Ik hoop dat mensen die mijn
boek lezen zien dat je vanuit een moeilijke positie je dromen kan waarmaken. Collega’s
die het boek lezen hoop ik te laten zien wat een rijkdom ons vak is en hoeveel je kan
betekenen voor anderen en voor jezelf. Mijn oma, met haar glanzende lange haar, is altijd
de steunpilaar geweest in mijn leven. Dat ik haar, ik was toen 28, kon vertellen dat ik mijn
eerste salon ging openen, maakte de cirkel rond. Ze was zó trots. Daar zou geen Coiffure
Award tegenop kunnen. Haar erkenning is de grootste kroon op mijn werk.”
8 Coiffure april december