230616 - Editie Oost-Brabant Nr 5

niet in een commentaarcabine maar op
een tribune - brak hij dadelijk het ijs. Hij
kwam me veel geluk wensen en noemde
me ‘Michelleke’. Dat bedoelde hij
vriendschappelijk, niet neerbuigend.
Jean gaf commentaar bij de schaarse
veldcrossen die de NOS uitzond en ik
ontmoette hem in de winter dus ook
telkens bij die wedstrijden. Tijdens de
middag en in de avond zaten we vaak
samen om te eten. ’s Avonds werd dat
door Jean afgerond met een koffie en
cognac. Jean was een echte levensgenieter.
We konden zeer goed met elkaar
opschieten en samenwerken. Zo
wisselden we gegevens met elkaar uit,
we waren immers beiden nogal encyclopedisch
ingesteld. De man heeft
me trouwens op een bepaald moment
enorm geholpen. Toen we op 1 februari
2002 samen in de perszaal in Zolder
zaten, kreeg ik plots telefoon van mijn
broer dat ons mama was overleden.
Jean had dat blijkbaar gemerkt aan
mijn reactie aan de telefoon. Hij kwam
me spontaan condoleren en heeft me
toen enorm gesteund. Dat vergeet ik
nooit. Toen we elkaar 14 dagen later
weer tegenkwamen op een wedstrijd
zei hij ‘neem je tijd, want rouwen is een
vreemde gewaarwording’. Bij de start
van de wedstrijd Omloop zei hij nog
eens: ‘het is vroeg collega, hopelijk
niet te vroeg en krijg je geen weerslag’.
Jean was nog steeds enorm
begaan met mijn verlies. Maar we
hebben ook veel leuke momenten
gekend. Zo waren we in 1995 beiden
in Colombia, hoog in de Andes. Na de
wedstrijden zaten we vaak samen en
na een aantal glazen wijn rolden de
verhalen er volop uit. Het werd helemaal
feest toen bleek dat Jeans neef,
Danny Nelissen, wereldkampioen
werd bij de amateurs.”
Jean is intussen overleden?
“Ja, hij stierf jammer genoeg al op
71-jarige leeftijd, in 2010. Hij had
dezelfde leeftijd als mijn moeder toen
ze overleed. Dat deed me weer terugdenken
aan die periode waarin hij
me zo gesteund had. Ik zie hem nog
vaak voor mij. Het was een karakteristieke
man, lichtjes voorovergebogen,
met een bruine lederen tas, waarvan
de flap altijd openhing, ongeacht het
weer. Ik vind het nog steeds jammer
dat er nooit een Noord-Zuidverbinding
is geweest. Ik had graag eens een wedstrijd
samen met hem becommentarieerd.
Frank Hoste is daar blijkbaar wel
in geslaagd, omdat hij bij de NOS aan
de slag kon. Die vertelde me dat ze
daar in betere hotels en chiquere restaurants
terechtkwamen dan wij. Jean
zal genoten hebben.”
Wanneer ben jij eigenlijk begonnen
als sportverslaggever?
“Ik ben gestart in 1991 als wielercommentator
op de motor. Dat was bij de
E3-prijs in Harelbeke. Ik was toen nog
schooldirecteur in Schaffen en combineerde
dat werk met de sportverslaggeving.
Dat was een hele belevenis
met Jos. Die man was een voorbeeld
voor alle motards in wielerwedstrijden.
Hij had een geweldige snor, maar een
zeer minzame blik. Toen ik hem vroeg
welke schoenen ik best aandeed voor
de eerste rit, zei hij me ‘caoutchoucen
botten he manneke, da’s voor alles
goed’. Toen we richting de start reden,
vloog Jos nogal snel. Ik dacht:
ik zal geen woord kunnen zeggen
tijdens de rit. Maar tijdens de koers
vloog hij natuurlijk niet meer. Jos zag
mijn schrik en hij reageerde: ‘zou je
je vizier niet toedoen?’. Een geweldig
moment. Na een aantal koersen, waarbij
we telkens vanaf 100 kilometer begonnen
te volgen, stelde ik voor om er
vanaf de start bij te zijn. Jos verklaarde
me gek, maar deed het toch. En daar
hebben we mooie momenten beleefd,
waarbij we babbels konden doen met
de renners en begeleiders. Daar kan je
al veel oprapen waar je later tijdens de
uitzending op kan terugkomen.”
Hoe was dat contact met de renners?
“Het viel vooral op dat ze ons vaak
vroegen om hen wat uit de wind te
zetten of zelfs aan te hangen, zelfs
meesterknechten die een mindere
dag kenden. Dat hebben we uiteraard
nooit gedaan. In 1999 ben ik overgestapt
naar de eindcommentaar
Wielercommentator Michel Wuyts valt in de prijzen
15