Onder Uns - Psychology and Neuroscience

Roy Thewissen
Bon, da was ie dan!!... Na vier jaar aan mijn promotie te hebben gewerkt is mijn studententijd van in
totaal 11 jaar dan toch tot een eind gekomen. Uitgerookt maar zeker nog niet uitgeblust, kan ik dan
eindelijk eens met beide benen in het ‘echte leven’ stappen! Vaarwel aan de ‘academische vrijheid’
en vaarwel aan de relatieve onbezorgdheid en vrijbuiterij van het student-zijn... Doch welgekomen zijt
de ‘volwassenheid’, de standvastigheid en de waaier aan mogelijkheden voor de toekomst! Waar die
toekomst ligt is nog niet zeker. In ieder geval werk ik momenteel een dag in de week als psycholoog/
therapeut op de pijnafdeling van Huize Blankenberg te Cadier en Keer. En verder onderzoek aan de
UM is in de toekomst ook niet geheel uitgesloten. Dus adieu, saluut en misschien tot wederzien…
Onder Uns | December 2006 | 07
Adieu!
Alessia Neyndorff
As most of you already know, I have moved to Dublin for a new career opportunity at Google. But I
must admit that I am really fond of Maastricht and therefore, I am sad to leave it, and to leave you.
I was a student at the Faculty of Psychology and I worked here for almost two years. During this
time I was fortunate enough to be taught by and to work with people who were friendly, extremely
helpful, and passionate about their work. I truly believe that this makes the Psychology Faculty a
very special place. On top of that, the Research Master students were absolutely great and it was
a pleasure to help them in any way I could. This has been an extremely nice and educational working
experience which I will never forget. I wish everyone all the best in all your future endeavors. I
would like to wish a special good luck to ‘my’ Research Master students, I am sure you will do great
academically speaking. All I can hope for is that your personal life will be just as successful.
Esther van den Wildenberg
Van m’n eerste werkdag, bijna vijf jaar geleden, herinner ik me niet veel meer dan een voorstelrondje
langs alle collega’s en dat ik meteen door mijn toenmalige kamergenootje Ellen mee uit
lunchen werd gesleept. Dat lunchen en ‘socializen’ is er altijd goed in gebleven moet ik zeggen! In
de loop van de jaren heb ik met redelijk wat AiO’s en andere collega’s om me heen een bijzondere
band opgebouwd. Als je me zou vragen wie ik nog beter had willen leren kennen, dan zou ik eerder
zeggen dat ik het gevoel heb dat ik van sommigen al teveel weet... Ik zal het bruisende leven binnen
de UNS40 (en UNS5 niet te vergeten…) wel gaan missen. En wat jullie het meeste aan mij gaan
missen? Tja, dat zullen toch wel de gezelligheid en natuurlijk de ‘juicy stories’ van het leven van een
single zijn, denk ik zo! Dus, kom vooral een keer gezellig langs in Utrecht, waar ik vanaf december
woon. Ik ga daar als marketing onderzoeker aan de slag bij de Stichting Alcohol Preventie (STAP).
Dus ja, vanaf dan natuurlijk geen druppel alcohol meer voor mij... Gelukkig zal ik nog wel regelmatig
afzakken naar het zuiden om hier mensen op te zoeken, dus een definitief afscheid van
Maastricht zal het zeker niet zijn! En waarschijnlijk zal ergens in het voorjaar van 2007 de grote dag
aanbreken dat ik mezelf ‘Dr.’ mag gaan noemen... Hopelijk tot dan!
Ingrid Christoffels
Drie jaar geleden ben ik hier komen werken als postdoc op een project over “self-monitoring” bij
taal van Niels Schiller. Afgelopen zomer kreeg ik een VENI-beurs om de komende drie jaar eigen
onderzoek te gaan doen. Ik had kunnen blijven, wilde oorspronkelijk niet weg, maar besloot toch
te vertrekken. Ik heb het heel erg naar mijn zin gehad. Het is prettig wonen en leven in Maastricht.
Belangrijker nog is dat de sectie Neurocognitie een stimulerende plek is om te werken; het bruist en
borrelt en dat voel je. Het onderzoek is van hoog niveau en bovendien vernieuwend. In de afgelopen
jaren heb ik heel veel geleerd, mede dankzij de hulp van collega’s, die niet alleen erg enthousiast,
maar ook heel sociaal zijn. Ook buiten het werk om heb ik heel wat plezierige uurtjes doorgebracht.
Vrienden en samenwerking zal ik missen, maar deze zullen ook in de toekomst een basis vormen
voor mijn sterke band met Maastricht. Waarom ga ik dan? Wetenschappelijk Nederland is klein.
Ik ken het werk van een aantal van mijn toekomstige collega’s en mijn onderzoek sluit inhoudelijk
goed aan bij de interesses van mensen daar, beter dan hier eigenlijk. Verder is mij vanuit Leiden een
mooi aanbod gedaan. Ook is de afstand tussen de werkplekken van mijn man en mij nu minder dan
200 km. Kortweg; ik vind het jammer om te gaan maar ik heb er ook heel erg veel zin in!