Eet eens een marathon - Haag Atletiek

Type Bestuur HAAG hier Atletiek de titel
Voorzitter: Ruud Fabrie
Secretaris: Wim van ES
Penningmeester: Huib van der Sluis
fdafadsfads
Commissaris Wedstrijdatletiek: Ike Tjin A Lien
commissaris Mila/loopgroepen: Carel Knoester
Commissaris Externe Voorlichting,
Pers Publiciteit en Reclame: José Plasmans
Commissaris Interne Organisatie: Bibi Lander
Commissaris
Beheer en Accommodatie: Jans Haandrikma
Het bestuur van Haag Atletiek is te bereiken via:
Post: Secretariaat Haag Atletiek
Postbus 13053
2501 EB Den Haag
E-mail: secretaris@haagatletiek.nl
Telefoon: 06 - 46 70 00 05
Vertrouwenspersoon Fennie van Osch, 015 - 369 23 53
Contributies: giro 509 337 t.n.v. penningmeester
HAAG Atletiek, p/a Laan van Wateringseveld 853,
2548 BP Den Haag, contributie@kabelfoon.net
Tel. 070-368 38 42
Maandelijks spreekuur contributie- en ledenadministratie
Elke 2e woensdag in het clubgebouw van Haag Atletiek van 20.15 - 21.15 uur
door Allen Newlin (ledenadministratie) en Marian van Es (contributieadministratie)
Telefoon clubhuis: 070 - 368 19 19
Website: www.haagatletiek.nl
Redactie-leden: Fred van der Gon Netscher, Jan Groenestein
Ton Persoon, Yvette Querelle en Lydia Verkerk
Medewerkers: Lodewijk van Dongen, Henk Verploegh
Vormgeving: Jan Groenestein, Ton Persoon
Foto omslag Arne Dutour Geerling & Lodewijk van Dongen
Drukker: Smiet Offset bv
Verzending: Henk Verploegh c.s.
Adverteerders:
- Bloemsierkunst De Iris
- Drogisterij Schmale
- EP'92 Uitzendbureau
- Heden
- Kemper Fietsen
- Korff de Gidts
Makelaardij en Assurantiën
- Oosterlaken Reklame
- Renée Santema Tuin- en
Landschapsarchitect
- Run2day
- Smiet Offset B.V.
- Tammerijn
- Zier Running
De vaste tarieven voor zwart/wit advertenties zijn:
1/4 pag 175 euro - 1/2 pag 295 euro - 1/1 pag 570 euro,
materiaal kant en klaar (digitaal) aangeleverd!
inhoud
Namens de redactie 2
Contributie 2010 2
Van de bestuurstafel 3
De Zevenheuvelenloop 2009 5
Bert Gerritsma: individualist pur sang 6, 7, 8
De geschiedenis van de Duinstrandloop 8
Nieuwe vergezichten tijdens rondje Kralingse Plas 9
New York City Marathon Wat is je tijd?! 10, 11
Tragiek en succes op een hoge berg 12, 13, 14
Eet eens een marathon 15
Laan van Meerdervoortloop 17
Duinrell Cross 2009, Hans Vrolijk In Memorial Cross 18, 19
Met een snelwandelpas door landgoed Clingendael 19
Herfstig weer tijdens de Duinstrandcross 20
Het e-mail adres van de redactie: redactie@haagatletiek.nl
Haagse Bluf 6
VIER En twIntIgstE jAARgAng
Het clubblad van Haag Atletiek verschijnt in 2009 zes maal
Voor het plaatsen van een reclame bord langs de atletiekbaan
( min. 2 jaar) zijn de advertentie kosten 275 euro per jaar.
Maatvoering bord 323 x 80 cm. Adverteerder zorgt zelf voor het
bord, de plaatsing ervan en het onderhoud.
1

namens
de redactie,
fdafadsfads
Gezien de ‘winterstop’ van de baanatleten
leest u in deze editie van de Haagse Bluf veel
artikelen van wegatleten: een verslag van de
Duinstrandcross, de Duinstrandloop, de
New York Marathon, 1 van de 4 bij HRR, de
Zevenheuvelenloop, de Laan van Meerdervoortloop,
de…. we kunnen doorgaan maar
leest u het vooral zelf. Wat duidelijk moge zijn:
het herfstige weerbeeld houdt ons niet tegen.
Sterker nog, binnenkort doet een grote groep
CPC-lopers hun intrede. Vanaf 19 december
starten ‘ambitieuze joggers en serieuze
trimmers’ (niet-leden) met hun training in
aanloop naar de CPC die op 14 maart 2010
plaatsvindt.
Die CPC duurt dus nog wel even. Voor die tijd
staan nog een hoop andere wedstrijden op
het schema: de Meeuwen Makrelenloop in
Scheveningen op 19 december, de Bruggenloop
in Rotterdam op 20 december, de
Kerstcross bij Haag op 26 december, de
Koplopers Oliebollencross in Delft op 27
december, de Oliebollencross van Haag
op 9 januari en de Clingendaelcross op
31 januari. Mocht u bang zijn de komende
periode aan te komen van alle chocolade
kruidnoten, oliebollen of gourmetschotels,
wees gerust, u kunt uw calorie-inname
ruimschoots compenseren.
Wij, van de redactie gaan ons ook voorbereiden
op de feestperiode. Dit was het laatste
nummer van dit jaar. Met de zes edities van
2009 hebben wij geprobeerd u te informeren
over het ‘reilen en zeilen’ van de club en haar
leden. Wij bedanken u voor uw bijdrage en
hopen in 2010 ook weer een hoop artikelen te
ontvangen. De mailbox redactie@haagatletiek.
nl blijft gedurende de feestdagen gewoon
geopend en wij zien uw kopij straks dus graag
tegemoet.
Voor nu: fijne feestdagen en alvast een
gezond, mooi en sportief 2010 gewenst!
Fred, Ton, Yvette, Wim, Jan, Lodewijk, Henk
en Lydia
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
Contributie 2010
De ledenraad heeft bij vergadering op 26 november jl. de contributiebedragen
voor 2010 als volgt vastgesteld.
CONTRIBUTIEOVERZICHT HAAG ATLETIEK 2009
Code soort lid KNAU
HAAG TOTAAL
Basiscontributie Licentie contributie
1e termijn
betaling
P=pupil 12,45 6,70 100,85 120,00 80,00
C=junior C/D 13,15 12,00 114,85 140,00 90,00
A=junior A/B 13,15 12,00 134,85 160,00 100,00
W=senior met licentie 14,20 19,20 156,60 190,00 120,00
T=senior zonder licentie 14,20 155,80 170,00 100,00
K=niet trainend lid met licentie 14,20 19,20 56,60 90,00
N=niet trainend lid zonder licentie 14,20 65,80 80,00
D=donateur 30,00(minimum)
G=gastlid 90,00 90,00
E=erelid
L=lid van verdienste voor 1 jan. 2003
J=jurylid
Het entreegeld voor een nieuw lid is € 20,--, waarvan € 5,80 bestemd is voor de KNAU.
Kortingen
Ooievaarspas: 50% op de contributie voor houders van deze pas, of
Gezinskorting: 50% op de contributie vanaf het 3e lid van het gezin.
Let op:
Opzeggen lidmaatschap kon schriftelijk tot 1 november 2009!!!!!!
Indien u dit niet tijdig heeft gedaan, dan bent u voor het gehele jaar 2010 weer contributie verschuldigd.
Begin januari ontvangt u van mij een brief met daarin vermeld welk bedrag u voor
2010 verschuldigd bent en wanneer u betaald moet hebben. In het kort:
Een deel van de contributie moet voor 1 maart 2010 zijn betaald.
Uw volledige contributie moet voor 1 mei 2010 zijn betaald.
U betaalt contributie voor het hele jaar 2010. Er is geen restitutie van contributie
indien u besluit om gedurende 2010 te stoppen met het lidmaatschap.
Vragen over betalingen kunt u stellen via: contributie@kabelfoon.net of iedere 2e
woensdagavond van de maand tussen 20.15 en 21.15 uur. Dan zit ik samen met
Allen Newlin, onze ledenadministrateur, aan ‘de stamtafel’ in het clubgebouw om
uw vragen te beantwoorden.
Marian van Es (contributieadministratie)

algemeen
Van de bestuurstafel
Terugblik vergadering bestuur en ledenraad
Donderdag 26 november jl vond een reguliere
vergadering van het bestuur en de ledenraad
plaats. Deze vergadering vindt tweemaal per jaar
plaats, verdeeld over ieder half jaar een vergadering.
Belangrijke onderwerpen op de vergadering
waren de begroting, de contributie voor 2010, de
verbouw- en nieuwbouwplannen rond ons clubgebouw
en de kleedkamers, de samenstelling
van de ledenraad in 2010 en een voorstel van het
bestuur om iemand tot lid van verdienste te
benoemen.
Misschien is het u zo vlak voor de feestdagen niet
100% helder op uw netvlies maar de ledenraad
bestaat uit 21 leden waarvan er ieder jaar zeven
statutair aftreden. Vier van deze zeven leden hebben
zich herkiesbaar gesteld: Alice van de Hoef,
Marleen Westhoff, Jan Kees en Wim Hartman.
Drie leden hebben te kennen gegeven af te treden:
Truus van Amstel, Piet de Jonge en Hans
Gouweleeuw. De ledenraad had voor de opvulling
van deze drie vacatures ten tijde ven de vergadering
twee leden gevonden: Dirk Versluis en Michiel
Oosschot. One lid to go!
De begroting en, niet onbelangrijk, het voorstel
voor de nieuwe contributiebedragen voor 2010
werden besproken en door de ledenraad vastgesteld.
Op de website zijn deze bedragen reeds
bekend gemaakt. In dit clubblad treft u ze ook aan.
De vooropgestelde contributiebedragen zijn zeer
zorgvuldig overwogen door onze penningmeester.
De ledenraad stond unaniem achter het voorstel
een heeft deze daarop, zoals al vermeld, vastgesteld.
Het bestuur bracht de ledenraad op de hoogte van
de plannen voor de verbouw van (een gedeelte)
van het clubgebouw en het krachthonk en de
nieuwbouwplannen achter de kleedkamers.
De weken voor de vergadering stonden op dit
gebied in het teken van gesprekken met de
gemeente over subsidie en financiering en het door
de bouwcommissie in kaart brengen van de plannen.
De ledenraad heeft toestemming gegeven
verder te gaan met deze plannen en afgesproken is
dat de ledenraad in januari verder wordt geïnformeerd
en betrokken bij de plannen die er zijn.
Het voorstel van het bestuur om een gewaardeerd
lid tot lid van verdienste te benoemen werd ook
unaniem bekrachtigd door de ledenraad. En wie zij
of hij is: dat ziet en hoort u tijdens de Nieuwjaarsreceptie
op zaterdag 9 januari aanstaande om
16.00 uur als u nog aan het ‘nasmeulen’ bent van
de Oliebollencross. Wij zien u daar graag, het is
altijd gezellig en agendatechnisch doen we er alles
aan om het formele gedeelte zo kort en bondig als
mogelijk aandacht te geven.
Bij ontvangst van deze editie van het clubblad
zitten we zeer dicht tegen de feestdagen aan. Het
bestuur hoopt dat u ervan gaat en kunt genieten,
het verstandig aan doet met eten, drinken en
misschien wel vuurwerk en het nieuwe jaar in alle
gezondheid en de nodige voorspoed gaat beleven.
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
3

SANITAIR
WATERLEIDINGEN
GASINSTALLATIES
CENTRALE VERWARMING
DAKBEDEKKINGEN
RIOLERINGEN
ONDERHOUD
Installatie bedrijf
TAMMERIJN
Berberisstraat 14, 2565 XA Den Haag
Tel. 070 - 363 44 55
installatiebedrijf@c-tammerijn.speedling.nl

De Zevenheuvelenloop
2009
Op 15 november, 15 kilometer!
Ook dit jaar is er weer door een aantal Haag-leden de zeven
bekende bergjes op en af gerend in Nijmegen en omgeving.
Onder andere door die mensen hier op deze foto’s , jawel…
wat bekende figuren van die Jutte-loopgroep. Kennen we
die? Even goed kijken… O ja, hunnie …Oké, even dit stuk
verder lezen dan maar
Ze trainen altijd drie maal per week en lekkere
tempootjes ook, dus konden ze makkelijk
die 15 kilometer aan in ongeveer 1.30 uur of
iets meer of iets minder! Helemaal mooi
toch? En natuurlijk zijn er wat persoonlijke
records verbroken, maar ja wat wil je ook als
je haar de hele tijd strak plat zit?!?!
Trouwens de twee Jutte-heren, liepen niet
mee ,maar waren onze super supporters die
zich op de fiets hebben moeten afbeulen om
ons op tijd weer ergens te kunnen aanmoedigen.
Waarom ze mee hobbelde op de fiets?
Nou, omdat de ene herstellende was van een
blessure en de andere van een net gelopen
NewYork marathon. In Berg en Dal hadden
we nog meer kanjers van supporters, namelijk
Gijs en Floor van der Valk die met hun opa
en oma ons weer stonden aan te moedigen.
Die waren opvallend goed te zien omdat ze
op de keukentrap waren geklommen!
Het was een heerlijke loop met goed weer,
zo’n 13 à 14 graden. Net iets te koud voor je
badpak maar wel gewoon korte broeken
weer! Petten gingen ook af na twee kilometer.
Prachtig om te zien die deinende massa
(ca. 25.000 deelnemers) als je zelf een heuvel
afloopt en anderen de heuvel op voor je.
Opvallend is dan dat na die eerste enorme
heuvel boven gekomen letterlijk niemand in
die massa een woord zegt (buiten adem en/
of afgebluft door dat prachtige glooiende
landschap). Puur genieten dus. En ook zoals
altijd een fantastische organisatie daar.
“Na die eerste enorme
heuvel zegt letterlijk
niemand in die massa
ook maar één woord.”
En die shirts zijn en blijven de mooiste, elk jaar weer een ander
ontwerp! Na afloop een medaille voor ons allemaal want iedereen had
weer een beetje gewonnen of deze heuvelen overwonnen!
De echte gouwûh medailles worden natuurlijk gewonnen door de
‘korte-snelle-achillespezen-renners’. Als je de laatste Runners gelezen
hebt, kon je zien dat een Ethiopisch echtpaar mevrouw Tirunesh
Dibaba een wereldrecord liep bij de dames met 46.26 minuten en
haar echtgenoot, Sileshi Shihine won bij de heren met 42.14 minuten.
Verder maak ik dit stukje niet te lang meer, maar nog even dit: we
hebben weer in Groesbeek gelogeerd en er een leuk weekendje van
gemaakt. Natuurlijk weer heen en weer gefietst van het vakantiehuisje
naar de start en weer terug (7 kilometer). Genoeg warming-up en
cooling down dus! Verder hebben we lekker gewinkeld in Duitsland
en gezwommen in het park-zwembadje met een sauna erbij. Alleen
een beetje jammer dat we toen niet zagen dat iemands haar de hele
tijd zo plat zat. Maar ja, het was wel mega gesellie!!!!
Roos, Victor, Martijn, Karen, Stephan, Desiré, Peter, Margriet,
Marchel en Helen
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
5

6
Maar ook nu nog, 60 jaar oud inmiddels, kan
Bert aardig doortippelen. Meerdere malen al
werd hij eerste in zijn categorie, onder andere
laatst bij de Laan van Meerdervoortloop.
Tijden van 40 minuten op de 10 km loopt hij
nog met relatief gemak. Hoogste tijd dus om
deze bescheiden Haag-atleet in het zonnetje
te zetten.
Op dezelfde plek waar Haagse Bluf de
vorige keer Ton van Westbroek interviewde
(De Posthoorn) vond het interview met
Bert Gerritsma plaats. Hij had zich goed
voorbereid: er kwamen een dikke map vol
krantenknipsels, uitslagenlijsten uit de jaren
zeventig en tachtig en foto’s ‘uit den ouden
doosch’ tevoorschijn.
Wanneer ben je begonnen met hardlopen?
“Ik kan moeilijk een exacte datum noemen.
Ik loop al ruim dertig jaar. Wel weet ik dat ik in
de zomermaanden altijd al hardliep als conditietraining
voor tafeltennis. In juli 1976 nam
ik deel aan een trainingskamp van de tafeltennisbond.
Ik had gehoord dat er ook veel
aan conditietraining werd gedaan. Om geen
modderfiguur te slaan ben ik in de winter van
1975 en ook in de maanden daarna blijven
hardlopen. Dat ging zo goed dat ik besloot
op 22 mei 1976 deel te nemen aan de Red
Cross Cross, een strandloop over 15 kilometer
waarvan de opbrengst bestemd was voor
het Rode Kruis. Vlak na de start lag ik op de
vierde plaats. Daarmee was ik niet tevreden
en ik ging jacht maken op de drie koplopers.
Dat liep verkeerd af. Ik blies mezelf op en
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
Bert Gerritsma:
individualist
pur sang
Je ziet hem niet zo vaak bij de vereniging, en al helemaal niet
bij trainingen. Een doodenkele keer loopt hij mee, maar scha-
ker en hardloper Bert Gerritsma is een individualist pur sang
en traint liever alleen. Iets dat menige duurloper herkenbaar
zal voorkomen. Bert is sinds jaar en dag een van de snellere
regionale lopers op de lange afstand. In jongere jaren finishte
hij steeds voorin bij wedstrijd- en prestatielopen, wat met
een snelste tijd van 33 minuten op de 10 km geen verbazing
hoeft te wekken.
werd nog door diverse lopers gepasseerd. Het uiteindelijke resultaat
was toch niet slecht: een negende plaats in 1.01.24.”
Dus toen kreeg je de smaak te pakken.
“Dat kun je wel zeggen. Enkele weken later stond ik aan de start van
een prestatieloop op de Laan van Poot. De afstand was opnieuw 15
kilometer en de loop ging gedeeltelijk door de duinen en over het
strand. Ik had mijn lesje geleerd en liep wat afwachtender, met als
resultaat dat ik mijn kersverse record op de 15 km verbeterde tot
57.48. Daarna deed ik aan bijna alle prestatielopen op de Laan van
Poot mee. Ik koos ook altijd de langste afstand. Als er een halve
marathon en een 10 km op het programma stonden koos ik steevast
de halve marathon. In 1978 had ik niet meer genoeg aan deze lopen
en ging ik mijn krachten beproeven in de strandloop IJmuiden-
Bloemendaal vv. De 11 km aldaar liep ik in 42 minuten, waarmee ik bij
de eerste 50 lopers eindigde van de 2400 deelnemers. Ook de

Duindigt Cross stond op mijn programma. Ik
werd tweede bij de trimmers (zoals dat toen
heette). Ook nam ik bij de CPC deel aan de 5
kilometer. Ik werd tweede nadat ik in de eindsprint
geklopt werd. Er was toen ook een
halve marathon in het Amsterdamse bos
waar ik 1.18. liep, maar volgens mij kon die
tijd niet goed zijn. Bij de halve marathons op
de Laan van Poot liep ik nooit beneden de
1.30 uur, maar die gingen dan wel grotendeels
door de duinen en over het strand.”
Niet slecht allemaal voor een eenvoudig
trimmertje
“Inderdaad, tot 1979 was ik ‘trimmer’, of
recreant, zoals dat tegenwoordig heet. In dat
jaar wilde ik meedoen aan de CPC, de halve
marathon wel te verstaan. Dat kon alleen als
je lid werd van een atletiekvereniging, want
destijds mochten geen trimmers meedoen.
Nadat ik in februari in Apeldoorn mijn debuut
had gemaakt op de marathon (in 2.53.42)
vond ik mijzelf goed genoeg om lid te worden
van een atletiekvereniging. Het was voor mij
geen vraag welke vereniging dat zou worden.
Ik kende V&L/TC van de prestatielopen, dus
ging ik op een avond naar de baan waar een
groepje atleten aan het trainen was. Ik kon
meteen meedoen. Zij deden op de toenmalige
sintelbaan een programmaatje dat zij ‘ins
and outs’ noemden. Het kwam erop neer dat
je 60 meter moest hardlopen, vervolgens 60
meter dribbelen, weer 60 meter hardlopen
enzovoorts. In totaal werd er dan drie kilometer
afgelegd. Ik heb de hele training alleen
maar ruggen van mijn trainingsgenoten
gezien. Als zij aan het dribbelen waren liep ik
voluit in een poging om weer bij te komen.
Achteraf bleek dat ik in het gezelschap verkeerde
van de toppers van de vereniging.
Types als Fred Oudshoorn die de 5000 meter
binnen de 15 minuten liepen, of Martin de
Pater en Theo Wentink die de 1500 meter
binnen de vier minuten konden afleggen.”
Niet prettig trainen toch, met al die supersnelle
jongens?
“Het is later toch nog goed gekomen.
Ik vond op woensdagavond mijn plek in de
zogeheten ‘zware trimgroep’ van Albert
Bosman. Dat was een voormalige polsstokhoogspringer
die pittige fartlektrainingen
gaf. Mijn eerste CPC ging boven verwachting:
ik liep 1.14.52.”
Trainde je veel in die tijd?
“Ik was een echt trainingsbeest. Nog wel,
trouwens. Voor de midwintermarathon op 7
februari 1981 trainde ik in de tien voorafgaande
weken in totaal 1398 kilometer. Dat
was dus gemiddeld bijna 140 kilometer per
week! Niet te weinig dus. In al die weken is
slechts drie dagen niet getraind. Ik was dus
goed in vorm! Tijdens de marathon had ik na
25 km een tussentijd van 1.35.00, daarna
kreeg ik last van mijn hamstrings, een hardnekkige
blessure waarvan ik dacht dat ik er
na een half jaar vanaf was. Niet dus. Mijn
eindtijd werd 3.04.47 wat teleurstellend was
wanneer je bedenkt dat ik op 24 januari bij de
Drieluikmarathon van Sparta een tijd van
47.25 over 14.065 kilometer liep”.
Je kunt nog zoveel trainen, de marathon blijft
een moeilijke afstand. Is dat jouw conclusie?
“In elk geval was het zo dat ik voor de marathon
van Rotterdam op 9 april 1983 in de
voorafgaande 15 weken in totaal 1855 km
liep, een gemiddelde van 124 km in de week.
De Midwintermarathon op 5 februari liep ik
destijds als training in 2.52.10. Niet slecht
voor een trainingsloopje! Er werd in die hele
periode slechts zeven dagen niet getraind.
‘Baaldag’staat er bij die dagen in mijn logboek.
De Rotterdam marathon ging trouwens
goed. Ik bracht mijn pr op 2.42.33. In mijn
‘carrière’ was ik slechts één keer sneller: op
22 oktober 1983 liep ik in Etten-Leur 2.39.39.
Ik ben het met je eens dat de marathon een
moeilijke afstand blijft. Ook ik heb mijn mislukkingen
gekend. In Athene 1981 werd ik
geveld door de hitte, New York 1982 was
geen succes wegens een enkelblessure waar
ik voor de start al last van had en in Honolulu
1983 kreeg ik na 10 mijl last van een onwillige
spier in mijn bovenbeen. Ik was ook iets
te snel begonnen, want mijn tussentijd na 10
mijl was 59 minuten. Verder ben ik in Zwolle
een keer na 20 kilometer uitgestapt. Het was
toen in oktober nog 25 graden. Maar ja, Cor
Vriend zei het al: ”marathonlopen moet een
beetje hard en avontuurlijk blijven”.
Aan welke marathons bewaar jij goede
herinneringen?
“Dat waren onder andere enkele marathons
die ik in het buitenland heb gelopen. De
marathon van Essen in 1984 bijvoorbeeld. In
de uitslagenlijst sta ik vermeld met een tijd
van 2.42.16, maar dat is niet terecht want ik
heb alleen de laatste 19 kilometer gelopen.
Of ik de zaak moedwillig heb zitten te flessen?
Dat ook weer niet! Het zat zo. Harm
Hendriks had een reisje naar Essen georganiseerd
en had ook de inschrijving voor de
marathon verzorgd. Harm ging zelf mee als
coach/begeleider. Onder anderen Aart Prins,
Rob Helwig, Philip den Heijer en ikzelf zouden
de marathon lopen. Er waren nog meer
V&L/TC’ers, maar daarvan ben ik de namen
vergeten.
Ik was geblesseerd geweest en durfde het
niet aan om de marathon te lopen. Omdat ik
toch al een startnummer had werd na overleg
met Harm besloten dat ik na 23 kilometer
zou instappen om debutant Aart Prins de
laatste 19 kilometer te hazen. Het regende
die dag pijpenstelen. Ik stond lekker droog
onder een tunneltje te wachten tot Aart langs
zou komen. Keurig op tijd kwam Aart in
gezelschap van Rob en Philip. Ik sloot aan en
we bereikten de 25 kilometer in 1.36.30. De
30 kilometer werd bereikt in een nette
1.55.20. We gingen als een trein en kwamen
na 35 kilometer door in 2.14.10. Rob Helwig
moest lossen en Philip even later ook. Na 40
km noteerden we 2.33.30, een kleine verslapping
maar mag het na 40 kilometer?
Philip had zich intussen weer ‘herpakt’ en
stoof ons voorbij. Hij finishte uiteindelijk in
2.41. Aart en ik onderhielden een strak
tempo en we finishten een minuutje later.
Voor Aart was het een pr, naar mijn weten
heeft hij dat nooit meer verbeterd. Ik had in
de laatste kilometer willen uitstappen maar
dat ging niet want er stonden overal hekken,
dus moest ik wel door de finish lopen. Rob
Helwig liep trouwens nog een tijd van 2.45.
Als mijn beste prestatie op de marathon
beschouw ik mijn tijd van 2.46.49 die ik liep 7
in de marathon van Athene 1985 op een heu-
RAFAëL RATZEL
velachtig parcours en bij een temperatuur
van 27 graden. Ik werd toen pas na 37 kilometer
ingehaald door Ron Hill (voor de jeugdige
lezers: Europees kampioen marathon
1969 en zesde op de Olympische marathon
in München 1972). Ik was toen 32e van de
1900 deelnemers. Ik wil trouwens iedereen
afraden een marathon te lopen bij een dergelijke
hitte. Ik was na 35 kilometer gedesoriënteerd
en na afloop uitgedroogd. Ik heb zeker
een half jaar niets gepresteerd. De marathon
waaraan ik de beste herinneringen bewaar is
die van Berlijn in 1995. De Frühstücklauf de
dag voor de marathon met de finish in het
oude Olympische stadion is zeer de moeite
waard. Het was mijn laatste marathon en het
kostte me veel moeite om binnen de drie uur
te finishen. Dat lukte ten slotte in 2.56.12.
Het betekende een fraai einde van mijn
marathoncarrière, want om er nu langer dan
drie uur over te doen… ”
Je bent dit jaar zestig geworden en aan
ambitie en loopvermogen heb je weinig
ingeboet.
“Ik loop ruim 30 jaar. Ik heb wat mindere
jaren gekend wegens ziekte en een verminderde
motivatie. In 2004 sloeg het hardloop-
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek

8
virus weer toe. Ik besloot me te gaan voorbereiden
op de Malta Challenge Marathon, een
wedstrijd die elk jaar in november plaats
vindt. Op drie achtereenvolgende dagen
wordt hardgelopen, waarbij in totaal een
marathon (42.195 km) wordt afgelegd. Vooral
de laatste etappe is loodzwaar, want er moet
dan 25 kilometer worden overbrugd naar
Valetta. De finish is in de hoofdstraat,
Republic Street, waarbij in de laatste kilometer
nog een flinke heuvel bedwongen moet
worden. Dat ging eigenlijk best goed, met 3
uur 14 minuten werd ik tweede in de categorie
55+, waarbij ik wel een achterstand van
ruim 13 minuten op de winnaar had.”
Een tevreden mens, kortom!
“Ja, maar toch niet helemaal. Op foto’s die
zijn gemaakt,kon je goed zien dat ik een
buikje had. Ik woog toen 80 kilo. In de maanden
die volgden bleef ik trainen, zeker vier a
De geschiedenis van de
Duinstrandloop
Afgelopen 22 november was de 7e editie
Frits Bos: "In 2002 kreeg ik het lumineuze idee om het loopgebeuren
binnen Haag Atletiek nieuw leven in te blazen. Hierbij dacht ik
aan een cyclus van vijf lopen waarin verschillende disciplines
zouden worden verwerkt. Zo moest er een kortere afstand zijn in
combinatie met wat langere afstanden. Een of twee ervan zouden
dan een wat heuvelachtig karakter moeten krijgen. In elke etappe
zouden er dan punten gehaald kunnen worden om te komen tot
een all-round klassement. Aan deze etappes had ik een soort Tour
de France gedachte willen koppelen door de allround winnaar te
belonen met de ‘gele trui’. Dit concept is er niet gekomen maar
vanuit die gedachten is, samen met Hans Maschhaupt, gekomen
tot iets heel moois: de bijzonder uitdagende en in de categorie
‘zwaar’ te plaatsen loopevenement: de Duinstrandloop. Eerst nog
genoemd de Duinstrandcross maar daar er de laatste jaren niet
meer over paardenpaden gelopen mag worden omgedoopt tot
Duinstrandloop.
De Duinstrandloop is een uitdagend parcours, voor de loper maar
zeker ook voor de organisatie. Hans Masschaupt en ik hebben
lange zaterdagmiddagen en zondagochtenden geweid aan het uit-
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
vijf keer per week. Toch lukte het mij niet om
af te vallen. Begin mei 2005, op
Hemelvaartsdag , nam ik in Delft deel aan de
Golden Tenloop. Voor de wedstrijd kon je
gratis je vetpercentage laten meten. Ik maakte
toen kennis met een consulent van Herba
Life. Ik bleek een vetpercentage van 29% te
hebben. Dat was te hoog, 20% zou ideaal
zijn. In een gesprek met de consulent gaf ik
aan zeker acht kilo te willen afvallen. Dat kon,
maar dan moest ik twee keer per dag een
shake met formule 1 en eiwitten gebruiken.
Maar eerst moest ik ontslakken en stoppen
met koffie drinken. Dat viel niet mee, ik had
één dag ontwenningsverschijnselen, was
sneller geïrriteerd. Echter na twee weken
zonder koffie was ik al twee kilo afgevallen
en toen moest ik nog beginnen met shaken!
Eind mei liep ik tijdens The Hague Royal Ten
al mijn snelste 10 kilometer van het jaar,
namelijk 41:22. Mijn snelste tot nu toe was
41:29, gelopen in Vlaardingen op
Koninginnedag. Toen ik eenmaal begon met
shaken ging het snel. Al na een maand was
ik vijf kilo kwijt en na twee maanden was ik
tien kilo lichter. Mijn beste jaarprestatie op de
10 kilometer ging met tweeëneenhalve
minuut naar beneden van 41:29 naar 38:55.
Ook viel ik voor het eerst sinds jaren weer in
de prijzen. In Schipluiden won ik de derde
prijs bij een wedstrijd over 12 kilometer in de
categorie 55+. In Voorthuizen werd ik tweede
op de 10 kilometer in de categorie 50+ en op
28 augustus in Zevenaar eveneens tweede in
de categorie 50+ . Mijn beste jaarprestatie op
de halve marathon werd in Etten Leur aangescherpt
tot 1:28:33.”
zetten van het parcours en het bleek een uitdaging om de lopers de
juiste weg te laten lopen. De editie in 2004 gaf ons als organisatie
flinke problemen: op een vitaal punt, strandslag nummer 9, was er
door een calamiteit geen parcourswachter en zo kwam het gehele
deelnemersveld terecht bij het zuidelijke havenhoofd in Scheveningen.
Lekker gelopen? Ja! Maar niet de juiste route :-). Reden
temeer om alles nog eens goed te bekijken en strakker te organiseren.
Zo is mijn geesteskindje dan ook in een reeks van jaren uitgegroeid
tot een volwassen product. Door sommigen wordt deze loop
nog gekscherend de ‘Frits Bosloop’ genoemd. Maar dat zijn leden
die deze ontwikkelingen vanaf het begin hebben meegemaakt. Voor
wie wat later is begonnen met lopen weet dan ook nu welke ontwikkelingen
er tot het ontstaan van deze loop hebben geleid.
Nog andere ideeën? Ik denk nog aan een Beachloop bij avondlicht
met lampionnen. En zo zullen er wellicht nog meer ideeën opborrelen
uit het menselijke brein. Bij sommigen krijg ik dan ook soms de
kwalificatie ‘prettig gestoord’. Maar als dat uiteindelijk leid tot het
resultaat dat iedereen zich er wel bij voelt kan ik wel leven met de
gestelde diagnose. Ik hoop dan ook dat wij hier met zijn allen nog
een reeks van jaren veel plezier aan mogen beleven.
Graag dank ik, met name Hans Masschaupt en Wim van Es, de
vele parcourswachters en iedereen die zich inzet voor deze loop die
door velen wordt betiteld als een ware klassieker.”
Frits Bos
En dat alles door een paar kilo te verliezen
“Momenteel weeg ik tussen de 69 en 70 kilo.
Dat is een prima gewicht en dat wil ik zo houden.
Ik gebruik geen producten van Herba
Life meer, dat zou ook een vrij kostbare zaak
zijn. Ik ontbijt ’s ochtends met vier boterhammen
en een kopje thee, ’s middags drink ik
sojamelk en eet ik een appel, en ’s avonds
eet ik warm en eet ik als toetje opnieuw fruit.
Ook ben ik in de loop der jaren steeds minder
vlees gaan eten. Ik moet de discipline
zien op te brengen om mijn gewicht op het
huidige peil te houden. Het is een prettige
gedachte dat ik altijd kan terugvallen op die
producten van Herba Life. Het klinkt misschien
een beetje als een advertorial, maar ik
heb daar erg veel baat bij gehad.”
Wat zijn je plannen voor 2010?
“Ik wil in de zomer een aanval gaan doen op
de clubrecords 3000 en 5000 meter bij de
heren 60+. Frans van Veen heeft het clubrecord
op de 3000 meter met een tijd van
11.15. Het clubrecord op de 5000 meter
staat op naam van wijlen Piet Baas met een
tijd van 18.45. Vooral die laatste tijd zal moeilijk
te verbeteren zijn. Piet was op de kortere
afstanden een stukje sneller dan ik. Verder
wil ik op de 10 kilometer regelmatig binnen
de 40 minuten lopen en wil ik de halve marathon
sneller lopen dan 1.30 uur en liefst zelfs
binnen 1.28 uur. Ten slotte ga ik proberen het
eindklassement van het E-Kwadraat Run
Circuit in de categorie heren 60+ te winnen.”
FvdGN

15 november: wedstrijd op de baan aan het Langepad
Nieuwe vergezichten tijdens
rondje Kralingse Plas
Nog drie maanden te gaan, dan geldt er voor mij weer een nieuwe leeftijdscategorie: 45+.
Dat betekent dat ik nog drie maanden en dus vier wedstrijden heb om mijn beste 40+ tijd te
verbeteren. Die staat sinds 2 maart 2008 op 1.08.49. Terwijl mijn algehele beste tijd sinds
3 februari 1991 op 57.08 staat op een parcours dat zo'n 120 meter te lang was.
Die laatstgenoemde tijd, daar hoef ik niet aan te denken. Zelfs rennend gaat dat momenteel
niet lukken. Om in de komende 2½ maand verantwoord op te bouwen naar een verbetering
van de 1.08.49 op 7 februari 2010 is een poging waard. Lukt het niet, dan is het in elk geval
wel een prima trainingsbasis.
De eerste van het kwartet wedstrijden op 15 november zal een
indicatie moeten geven hoe de stand van zaken is. Tussendoor
zijn, naast eigen trainingen, nog enkele crosslopen in het
Haagse die voor de nodige fysieke ondergrond zal zorgen.
Voor deze zondag was er ook de mogelijkheid om aan de
Duinrellcross mee te doen. Na het opstaan besloot ik me daarvoor
af te melden en naar Rotterdam af te reizen. Het verschil?
Dat ik meteen weg kon in plaats van wachten tot een uur of 9
om richting Wassenaar af te reizen.
Het is lekker rustig op straat als lijn 1 opgezocht wordt en de
aansluitingen kloppen prima tot en met lijn 7 richting
Woudestein in Rotterdam. Aan het Langepad heb ik na het
aanmelden even aangenaam bijgepraat met Suze van Vliet.
Een halve eeuw geleden verrichtte zij pionierswerk voor de
dames door als eerste dame deel te nemen aan de
Nederlandse Lange afstandwandeltochten. Zoals Brussel-
Rotterdam en Amsterdam-Leeuwarden.
Het Rondje Kralingse plas is sinds mijn Unitas-periode het
inlooprondje geworden voor wedstrijden op de baan aan het
Langepad en voor de winterseriewedstrijden. Het decor dat ik
vandaag te zien krijg aan de overkant van de plas zie ik echter
voor het eerst: een herfstbui vraagt aandacht wanneer ik met
inlopen begin. Kraakhelder zicht en mist heb ik al regelmatig
gezien maar nog nooit een wolkendek waar regen uitkomt.
Hoe het water daarop reageert: fantastisch! Ik ben niet de
enige die daar zo overdenkt want tegenliggers, die met de
wandeltocht bezig zijn, zijn eveneens in opperbeste stemming.
De tijd vliegt naar 11:00 uur en er mag gestart worden. Voor
mezelf was het best spannend om te ondervinden hoe het er
op de 10 kilometer voorstaat. Immers: in 2009 was dit de eerste,
los van de wegwedstrijden in Zoetermeer. Tijdens de wedstrijd
wordt onderstreept dat de keuze voor Rotterdam een
goede is geweest: het werd een gelijkmatige wedstrijd waarin
ik zowel de frequentie als de paslengte optimaal heb kunnen
houden. Waardoor er ruim 3 minuten sneller gelopen werd dan
tijdens de wedstrijden in Zoetermeer over dezelfde afstand en
er een 1.12.56 op de klokken kwam. Dat ik zo soepel boven de
8 kilometer per uur kon blijven wandelen, had ik niet verwacht.
Na afloop nog even op de hoogte gebracht van het verloop
van de Jubileumtocht van de 50-jarige wsv Hart van Brabant
waarbij begin deze maand in acht dagen bijna 600 kilometer
afgelegd werd. Maar dan ga ik snel naar huis. Ik zou voor het
clubblad van de schaakvereniging nog een analyse in orde
maken van een van mijn recente toernooipartijen.
Paul Koks
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
9
RAFAëL RATZEL

10
1 November 2009
New York City Marathon
Wat is je tijd?!
Wat is je tijd? Dat is de meest gestelde vraag na een marathon. Of het nou fervente
hardlopers zijn of mensen die niet verder kunnen rennen dan de bushalte. Na 25
marathons (in Amsterdam blijft mijn pr steken op 3 uur en 24 minuten) is in Praag
in 2002 een voorlopig eind gekomen aan mijn marathon loopbaan. Ooit zal New
York nog een keer gelopen worden…mijn laatste.
In 2009 moet het er van komen. Bij de CPC
stap ik na 2 km uit met acute pijn aan de
achillespees, een slechte voorbode. Ik heb
één doelstelling en dat is geen blessures
oplopen of verder ontwikkelen. Ik heb ooit
iemand gesproken die hetzelfde probleem
had en mij vertelde dat hij nog één marathon
zou doen en de Jungfrau in Zwitserland
zou bestijgen. Nadat hij met de extensieve
training begon, bleek dat de blessure zienderogen
als sneeuw voor de zon wegsmolt.
Dit geeft mij hoop en het wonder geschiedt.
De duurlopen, merendeels in Meijendel, zijn
fantastisch en ik voel herstel. Het najaar: lekker
zonnetje, fijn weer, korte broek en shirtje,
heeft absoluut de voorkeur boven het voorjaar:
nat, koud, donker. Het schema is simpel:
elke week vanaf 1 augustus 2 kilometer
erbij. Ik heb dan nog een paar weken speling.
Ondertussen vraag ik mij af waarom ik benaderd
ben om een stukje te schrijven over de
New York Marathon. Waarom niet iemand
die dat voor de eerste keer doet? Misschien
dat ik wat meer kan schrijven over de sfeer
rondom de marathon en wat minder over de
trainingsarbeid en saaie schema’s.
Vanuit die visie kan ik vertellen dat New York
weergaloos mooi is.
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
In 1995 heb ik hem voor het eerst gelopen
met drie graden boven nul, ijzige koude wind
bij de start onder de Verrazanobrug.
Er stonden toen nog grote troggen met een
warme substantie die het midden hield
tussen chocolade/soep/koffie en thee. Ik liep
toen 3 uur 45’.
2001 is heel anders. Met 20 graden en een
zonnetje loop ik hem in 3uur 53’! Maar wat
was de sfeer toen vreemd, vlak na het drama
van de Twin Towers. Ik herinner mij nog de
brandweermannen massaal langs de kant
staan. Je ziet in hun ogen honderden collega’s
die overleden zijn ten gevolge van die
aanslagen. Ik geef ze allemaal een ‘high five’.
Hoe anders is het nu! Ground Zero, het enige
dat je ziet, is een enorme bouwput met een
aantal bouwvakkers, ingevlochten tussen
staal en beton. Een poster met foto’s van een
aantal omgekomen brandweermannen.
Een maquette met daarop de tekst: ‘voor hen
die gevallen zijn en voor hen die door gaan’.
Om de hoek, bij de brandweerkazerne, gaat
het leven inderdaad weer verder. Een brandweerman
met een robuust half ontbloot
bovenlichaam laat zich graag, met één van
de vele kirrende dames, voor zijn imposante
spuitwagen fotograferen. Hét alternatief voor
the Naked Cowboy op Times Square!
New York is gezelliger geworden. In plaats
van de fastfood restaurants zijn nu op diverse
straathoeken leuke restaurantjes te zijn
waar je met je gezelschap kunt dineren met
een glaasje wijn. Ik neem bij een stalletje een
zakje gepofte kastanjes met uitzicht op een
dampende putdeksel. This is New York!
Het wel heel vroege programma op vrijdag
van Holland Runner, de reisorganisatie, voor
een trainingsrondje in Central Park spreekt
niet erg aan. We besluiten, gelet op de
weersomstandigheden, die eerste dag nog
een tripje te maken naar het Central Park. In
plaats van een yellow cab, komt een prachtige
witte stretch limousine voorrijden: 100
dollar per uur en plaats genoeg voor 8 grote
mensen. We besluiten hem voor twee uur in
te huren. Aan de oostkant van het Central
Park stappen we uit. Liz, Carmen, mijn vrouw
Odilia en ik. We maken een prachtig trainingsrondje
door het Central Park. Hier
wordt je verliefd op de natuur, Indian
Summer, wat mooi! Al die kleuren! En de
New Yorkers zijn er ook gek op. Skaters,
hardlopers mountainbikers. We lopen langs
het stukje met het water dat je altijd in films
terug ziet komen. Aan de andere kant bezoeken
we nog het John Lennon Memorial.
Daarna is een glaasje champagne in de limo
onze beloning .
De volgende dag staan the Statue of Liberty
en Ellis Island, waar miljoenen immigranten
met de boot arriveerden, op het programma.
Wil je in het beeld dan is het zinvol om maanden
van tevoren te reserveren. Wij hebben dit
niet gedaan, dus bekijken het beeld van
onderen.
Zaterdagmorgen komt letterlijk en figuurlijk
het hoogtepunt voor Odilia en mij. Een vlucht
met de helikopter boven New York. Risky,
want kort ervoor zijn er een paar gecrashed.
We zien in de verte de Verrazanobrug waar

zondagmorgen de start zal zijn en het Central
Park, de finish! De Empire State Building
toornt boven alles uit.
‘s Middags shoppen in Greenwich Village.
Uiteraard mag een bezoek aan de Uggs winkel
niet ontbreken. Voornamelijk Hollandse
vrouwen met hun armen vol met tassen puilen
uit de winkel. Ik scoor op de Fifth Avenue
een leren jack, een cashmere shawl en 3
paar handschoenen. Ja,ja ook een paar
Uggs voor Antonio’s handen!
De weersberichten laten ons tot het laatste
moment in spanning of het op marathon-day
droog zal zijn. Die middag wordt als weersbericht
voor zaterdagavond afgegeven
‘spooky weather’. De avond voor de marathon
denk ik het rustig aan te doen, maar ik
zie op straat de vlam al in de pan slaan:
Halloween! I wanna be a part of it. En het is
spooky! De regen knalt uit de lucht. De
Halloweenparade moet het ontgelden.
Iedereen spurt die kant op waar het droog is,
bij winkels of, vooral, in de metro. Maar het is
fantastisch en ik weet nu dat het morgen
droog zal zijn.
De bus brengt ons New York Marathon
Ladies team, bekend van de zes uursestafette
2009, mij en ruim 42.000 andere lopers,
naar de start van het parcours, onder de
Verrazanobrug. We bereiden ons voor met
niets doen en de dixies binnen loopafstand,
weinig wind, geen regen, 12 graden, geen
zon.
We hebben afgesproken met zijn allen in het
vak van 5 uur te starten: het laatste blok. De
start is verbeterd: in drie blokken met 20
minuten pauze, gaan de lopers van start. Dit
geeft eigenlijk al meteen veel ruimte om in je
eigen tempo te kunnen lopen. Later hoor ik
dat het is om overbelasting van de bruggen
te voorkomen! Follow the blue line. Deze lijn,
is op het wegdek aangebracht en snijdt alle
bochten af. Loop op die lijn, dan is je marathon
precies op maat. Ik besluit nog even
“New York, het is
mijn laatste! Dat
weet ik al 7 jaar”
een tijdje bij Liz en Carmen te lopen, om
foto’s te maken. Foto’s van dat fantastische
gebeuren in New York, Brooklyn, de
Jodenbuurt, de muziek, op elke halve mile
wel een bandje of zoiets, de supporters, de
politieagenten, de brandweermannen…
2 miljoen mensen!!
Na 27 km loop ik over de Queensborough
Bridge. Een redelijke killer, zeker op deze
afstand. We lopen Manhattan in. Ik verwacht
dat Debbie (ex Haag Tien) hier zal afhaken.
Zij heeft blessureleed en niet meer dan 20
km getraind. Daar staan de supporters!! First
Avenue glooit. Het is fantastisch om te zien,
die gigantische mensenmassa voor en
–gelukkig– ook nog achter mij. In de Bronx
keren we. Zelfs hier is een hoop leven in de
brouwerij. Aziaten nodigen mij uit om even
mee te trommelen op enorme trommels.
Doe ik. Onderweg zie ik een Cola drinkpost.
Ik heb mijn eigen Cola bij mij, een pepmiddel
in deze fase van de strijd. Dit heb ik ontdekt
in Zuid-Afrika, toen ik de Two Oceans Run
liep, 56 km door de bergen. Je bent helemaal
gaar: sportdrank en banaan lust je niet meer
en dan een gekookte aardappel en een colatje
(zonder bubbles): God, wat is dat lekker!
De laatste miles liggen voor me. Ik ben even
vergeten dat the Fifth Avenue richting Central
Park toch behoorlijk vals plat is. Eenmaal bij
Central Park aangekomen, ruik ik de stal.
Ik zie onze supporters links en geef Odilia
een dikke zoen. De laatste hobbeltjes in het
Central Park. Dan na 26 mile en een laatste
stukje steile wand race: de finish!
Ik ben klaar. Ik heb mijn 26e marathon
gelopen. Mijn 25e medaille. In Kreta was ik
10 minuten buiten de limiet van 4 uur in snikheet
weer van bijna 40 graden in de volle
zon. Teveel water gedronken. Geen medaille.
In New York ontmoet ik de trainer van Debbie
van de HRR, die mij nog kent van die mara-
thon met 125 finishers, ik als laatste in de
barre tocht der tochten.
New York, het is mijn laatste! Dat weet ik al
7 jaar. Het enthousiasme van Liz en Carmen,
die samen na 5 ¼ uur poseren, kwebbelen,
lol maar ook bloed zweet en tranen, de
streep passeren, kent geen grenzen. Binnen
een paar uur laat ik mij al overhalen om in
2010 de marathon van Berlijn, te doen.
Dat wordt een trainingsrondje met de Trabant
bij Checkpoint Charly! Ook een hele mooie
marathon. Mijn laatste!
’s Avonds is er feest onder de Empire State
Building. Debbie heeft hem toch uitgelopen
in 5 ½ uur. Ze is dolgelukkig. Daar gaat het
om. De fietsriksja die zij na de finish neemt,
blijkt duurder dan de limo. We racen met de
lift naar boven, naar het adembenemende
uitzicht op de lichtstad: New York.
Maandag bezoeken we de omstreden tentoonstelling
van de Bodies, ter dood veroordeelde
en opgezette Chinezen. Ik vind het
indrukwekkend maar ook bizar. Ik sta even
stil bij de achillespezen. Met Odilia dinsdag,
op de valreep, natuurlijk ook nog even naar
Victoria’s Secret het lingerieparadijs, om een
setje te halen. Ik ‘ren’ nog even naar de
Apple Store om een I-pod te kopen. That’s
the place to be! Na thuiskomst is mijn eerste
download natuurlijk Jay- Z en Alicia Keys
met: New York.
En oh ja, ‘wat is je tijd?’ Mijn tijd? Ik heb
genoten van alles! Ik geef het stokje door
aan Nicolette (de nieuwe gazelle van Haag
Tien) die volgend jaar ruim 26 mile in mijn
voetsporen zal treden en een stukje zal
schrijven over New York: met haar tijd.
Ciao,
Antonio (Ton Visser)
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
11
RAFAëL RATZEL

12
Tragiek en succes op een hoge berg
Het volgende verhaal is weer eens iets heel anders dan een
verslag van een atletiekwedstrijd, een interview met een
trainer of een artikel over blessures. Het is een verslag van
een expeditie naar een hoge berg, de Cho Oyu, gelegen op de
grens van Tibet en Nepal en 8201 m hoog. Het is zeker niet
alleen maar een leuk verhaal. Het is een belevenis waar je
moeiteloos een boek over kunt schrijven.
Alweer die berg
In 2005 schreef ik al een artikel over een
expeditie naar de Cho Oyu. Toen haalde ik
nét niet de top: wel 8000 m. maar niet de top.
In 2007 bereikte ik wel de top van de Ama
Dablam, een technisch wat lastigere berg
van 6850 m. in Nepal. Tja, en dan wordt er
begin 2009 een Nederlandse expeditie georganiseerd,
weer naar die Cho Oyu. Het is een
van de meest 'veilig' te beklimmen bergen.
Er is geen steenslag, geen lawinegevaar.
Maar goed, de gewone gevaren blijven er
natuurlijk: de kou, de kans op hoogteziekte,
de kans dat je niet eens aan klimmen toekomt
door ingewandproblemen, longontsteking,
bronchitis… het is gewoon een zeer
mensvijandige omgeving daar. Overdag een
brandende zon (ook al is het koud), 's nachts
erg koud, sneeuwstormen gecombineerd
met zeer weinig zuurstof. De hele dag een
hoge hartslag, zelfs in rust. Maar zoals dat
tegenwoordig heet: het zijn geen problemen,
maar uitdagingen. Ik ben dus maar weer
meegegaan. Nu meer dan de vorige keer met
het idee: ik móet die top halen!
50 Jaar geleden werd Tibet geannexeerd
door China. Men verwachtte dit voorjaar
daarom veel rellen en China sloot de grens
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
ZICHT VANAF 7000 M.
voor buitenlanders. Omdat de Chinese autoriteiten de grens naar
Tibet pas weer op 2 april openden was onze voorbereiding tot het
vertrek op 25 april vrij kort. Maar goed, het belangrijkste is: zorg voor
een superconditie. Dus ik ben weer stevig gaan trainen deze hele
winter: veel pittige intervaltrainingen, duurtraining, heuveltraining, nou
ja, van alles. Behalve atletiektrainer en atleet ben ik ook judoleraar en
judoka, en een dag niet sporten is een dag niet geleefd. Het belangrijkste
voor extreem hoge bergen beklimmen is een goede aerobe en
anaerobe conditie. In andere woorden: je zuurstoftransport moet
maximaal zijn maar omdat je er daarmee niet bent, moet je ook goed
tegen zuurstofschuld kunnen.
De acclimatisatie
Mijn hele expeditie-uitrusting had ik gewoon nog compleet van de
vorige keren. Dat was in ieder geval gemakkelijk. Kortom, de voorbereiding
verliep voorspoedig en op die 25e april stonden we dan op
Schiphol afscheid te nemen van onze partners. We, dat waren
Dennis, Simon, Marlies, Joost en ik, en de expeditieleider René de
Bos die een reisbureau heeft, gespecialiseerd in Nepalreizen.
Heel af en toe organiseert hij een expeditie naar de Cho Oyu.
Na een paar dagen voorbereiding in Kathmandu vertrokken we eerst
voor een week acclimatisatietrekking in Nepal. Lekker bergwandelen
tussen 3000 en 5000 m. Dat zet je lichaam wel aan tot de productie
HET TEAM TIJDENS DE TREKKING

van rode bloedlichaampjes. Tijdens de trekking
werden de posities al betrokken: ik
voorop met een of meer sherpa's die vooruit
gingen, dan Joost, Dennis en Marlies, tenslotte
René en Simon. Deze twee hadden
overduidelijk niet de conditie om veel te
bereiken in hooggebergte. De grap die dan
vaak weer opdook, was dat ik werd overhoord
over mooie vergezichten die we overdag
waren gepasseerd. Hmmm, vergezichten?!
Nee, ik was veel te hard bezig. Nou ja,
af en toe kijk ik wel even hoor, maar ik was
toch wel erg prestatiegericht bezig. Een berg
van 8000+ m. beklimmen is een topprestatie
is mijn uitgangspunt. En daar moet je ook
toptrainingen voor doen en niet ‘gezellig’
wandelen. In 2005 had ik overduidelijk ervaren
dat de mensen die het snelst vooruit
kwamen rond de 4000 m. ook het best presteerden
als het erop aan kwam: boven 7000 m.
Na de trekking konden we nog een dagje
heerlijk genieten van Kathmandu, hotel en
zwembad. Daarna met een busje naar de
grens met Tibet (China), waar we na temperaturen
(wegens mogelijke aanwezigheid van
het Mexicaanse griepvirus; toen al!) overheen
mochten. In Tibet reisden we in een paar
dagen, van 4-wheeldrives langzaamaan
overschakelend op lopen, naar het advanced
base camp (ABC).
De locatie van het ABC op 5700 m. is een
kale rotsachtige locatie met als meest aantrekkelijke
eigenschap dat er geen rots- of
sneeuwlawines op terecht kunnen komen.
Wij arriveerden er pas rond 15 mei. Er stonden
verschillende grote en kleine expedities
waarvan sommigen al moegestreden aan het
inpakken waren. Tot dat moment was het
slecht weer geweest, veel storm en sneeuw.
Nooit eens de 5 tot 6 dagen stabiel weer die
je nodig hebt om de top te bereiken. Een
weekje later was vrijwel iedereen al vertrokken.
Expedities plannen is ook een kunst. De
grootste kans op goed weer, en bovendien
iets minder koud, heb je eind mei, begin juni.
Of het een gevolg van de opwarming van de
aarde is, weet ik niet maar enige verschuiving
lijkt merkbaar.
Na het basiskamp komen de hoogtekampen,
in ons geval kamp 1 (6400 m., een tussenkamp
1,5 (6800 m.), kamp 2 (7100 m.) en
kamp 3 (7400 m.). Zo’n hoogtekamp stelt
niet veel voor, het zijn redelijk vlakke plekken
op de sneeuw of rotsen die zich lenen voor
het neerzetten van de tentjes van de verschillende
expedities.
Na een paar dagen zijn Joost, Marlies,
Dennis en ik eenmaal een paar dagen
omhoog geweest om de acclimatisatie af te
maken en de sherpa's te assisteren met het
inrichten van de hoogtekampen. Nou ja… ze
hebben het wel bijna allemaal alleen gedaan.
Die sherpa's zijn beresterk. Zij zijn genetisch
aangepast aan hoogtes van rond de 4000 m.
waar hun voorouders altijd hebben geleefd.
De toppoging
Van ons vieren zouden Marlies en Joost met
zuurstof klimmen, Dennis en ik zonder zuurstof.
Ik heb in 2005 ervaren dat ik op 8000 m.
hoogte nog redelijk goed functioneer en zo'n
masker op bevalt me helemaal niet.
Daarboven wordt het wel steeds moeilijker,
en dat geldt voor iedereen. De Mount Everest
(8850 m.) beklimt, op grote uitzonderingen
na, iedereen met zuurstof. Ook de sherpa's
gebruiken daar zuurstof.
Op 28 mei, na weer een periode van sneeuwval,
was het dan zover: er kwam een mooiweer-periode
aan. Omdat je tegenwoordig
internetverbinding via de satelliet hebt, konden
we daarachter komen. We gingen op
weg voor de toppoging! Kamp 1 bereikten
we probleemloos, kamp 1,5 ook. Kamp 2
werd al wat lastiger voor sommigen. Ik kwam
telkens nog bij redelijk goed weer aan. Dan
stak er 's middags een sneeuwstormpje op,
gewoonlijk als ik al binnen was en zij nog
niet. Dat weerbeeld, ‘s ochtends mooi en ‘s
middags slecht, zie je vaak in Tibet. In kamp
2 verdween de storm maar niet, daar hebben
we dus een dagje extra moeten blijven. Zo'n
36 uur lang storm, waarbij de tentstokken
schrikbarend ver doorbogen bij de ergste
vlagen en er af en toe iemand uit moest om
sneeuw van de tent af te halen. Maar op 1
juni was het in de ochtend weer goed.
Zonder problemen klom iedereen met redelijk
weer naar kamp 3 op 7400 m. Joost en
Marlies hadden voor het eerst hun zuurstofmasker
op en een zuurstoffles in hun rugzak.
Ondanks het extra gewicht (5 kg) van die fles
was hun snelheid opeens enorm toegenomen.
Joost was opeens even snel als ik!
Het uitzicht in kamp 3 is imposant. Heel ver
beneden je zie je de gletschers lopen, waarvan
je weet dat ze op ongeveer 5000 m.
hoogte liggen. Heel in de verte de Tibetaanse
hoogvlakte op 4000 m. maar zo laag
opeens....
Die avond probeerden we vroeg te slapen.
Dat valt niet mee op die hoogte, je hartslag
komt niet meer onder de 80 slagen per
minuut; het dubbele van mijn normale hartslag.
Val dan maar eens in slaap. Om middernacht
gingen we er al uit om sneeuw te
smelten. Dat smelten en koken duurt nogal
even, maar het is superbelangrijk. Veel drinken,
de flessen vullen en naar buiten, de kou
in. Bij het opstaan bleek dat het niet goed
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
DAWA EN JAN OP DE TOP
ging met Joost. Ik moest hem helpen met
aankleden en de tent uitkomen. Buiten gekomen
wist hij al snel zeker dat hij niet meekon.
Een lichte vorm van hoogteziekte denk ik nu
achteraf gezien. Eigenlijk, eigenlijk, had er
een sherpa bij hem achter moeten blijven.
Niemand die daaraan dacht of erover begon.
We waren nu nog met drie Nederlanders en
drie sherpa's. Ieder had zijn persoonlijke
sherpa, een grote luxe! Mijn sherpa, Dawa,
was tevens de leider van de sherpa-ploeg.
Om 2.30 uur vertrokken we alle zes. Dawa en
ik klommen voor de anderen uit. Vanwege de
sneeuwval weken we af van de normale
route. In het donker was het behoorlijk zoeken
naar een goede plek om de gele band
over te klimmen. Die gele band is een rotsband
over de breedte van de berg, enkele
tientallen meter hoog. Er zijn een paar onderbrekingen
in deze loodrechte rotsen, daar
kun je erover.
Boven de gele band werd het terrein gemakkelijker:
vrijwel alleen sneeuw, dan weer hard,
dan toch weer wat zachter, afgewisseld met
hier en daar een rots. Maar wat is het zwaar,
om richting 8000 m. te klimmen. Voortdurend
ademnood en verzuurde beenspieren, behalve
als je stilstaat maar dat schiet niet op. Al
met al vorderden we gestaag, gemiddeld
stegen we 100 m. per uur. Dawa wilde vlot
op de top zijn en ik moest mee. Alsof je aan
het eind van een marathon kapot zit, maar
dat dan uren achtereen.
JAN OP DE TOP
13

14
Type hier de titel
fdafadsfads
Marlies en Dennis zagen we ondertussen al
lang niet meer, die lagen ver achter ons.
Op ongeveer 8100 m. kwamen we bij een
rotsformatie, die normaal niet moeilijk is maar
op die hoogte is alles lastig, en wist ik 100 %
zeker ‘die top is voor mij’! Na deze rotsen
kom je op het topplateau, een groot sneeuw-
en ijsveld dat net niet helemaal vlak is. De
top is dan nog een paar kilometer verder
lopen over vals plat, gehinderd door de
sneeuwlaag waar je bij iedere stap doorheen
zakt, kortom vreselijk vermoeiend. Maar op
een gegeven moment: zicht op fladderende
boeddhistische vlaggetjes aan stokken: DE
TOP, 8201 m.!!!!
Om 10.30 uur zijn Dawa en ik op de top.
Zoals een goede Boeddhist betaamt, probeert
Dawa de vlaggetjes wat te ordenen in
de richting van de vier windstreken. We
nemen wat foto's van elkaar. Normaal zie je
vanaf de top de erachter gelegen Mount
Everest mooi liggen, een foto daarvan is het
beste bewijs van topsucces. Dat ging helaas
niet, achter de top rezen wolken (tja, dat kan
op die hoogte) en zichtbaar is de echte top
van de wereld niet.
IJSKLIMMEN
De afdaling
Na een kwartier wilden wij beiden wel terug.
Altijd gek, om op de top te staan waarvoor je
zoveel hebt gedaan. Tja, laat ik zeggen, het
is niet de meest gezellige plek op de wereld.
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
CHO OYO VANUIT ABC ABC VANUIT MIJN TENTJE
En zoals een klimmer weet: de top halen is
mooi, maar je moet nog wel levend terugkomen.
We liepen het topplateau weer terug en
toen we de rotsen weer in wilden, kwamen
we Marlies en kort daarachter Dennis tegen,
beiden met hun sherpa. Dawa zei zonder
enige twijfel dat zij terug moesten, het was te
laat. Toen was het kwart over 11, zelf vond ik
het wel meevallen. Dennis noch Marlies was
tot teruggaan te bewegen, ook zij wisten dat
ze dicht bij de top waren - maar ze waren wel
moe. En Marlies' zuurstof was op. Haar masker
en fles had ze even daarvoor in de rotsen
achtergelaten. Dawa en ik daalden verder af
tot kamp 3. Ik was wel moe in mijn benen
maar het was niet extreem. Elk kwartier of
half uur rustte ik heel even uit. Vier uur hebben
we over de afdaling gedaan, de helft van
de beklimming. Die natuurwet, klimmen kost
tweemaal de tijd van het dalen, gaat kennelijk
net zo goed op 4000 m. op als op 8000
m. Na een uurtje rusten en drinken, daalden
we verder af naar kamp 2, elke paar honderd
meter voelen weer een stuk beter aan. Joost
was die ochtend ook naar kam 2 afgedaald.
Toen was het wachten op berichten van
Marlies en Dennis via de portofoon. Die
berichten bleven uit tot in de vroege avond.
De sherpa van Dennis kwam naar kamp 2
met het bericht dat Dennis na de topbeklimming,
bij het abseilen van de gele band, was
gevallen en niet meer leefde. Grote verslagenheid!
En het werd avond, donker, en nog
altijd geen bericht van Marlies. Dat was
uiterst verontrustend want zonder tent, eten
en vooral drinken is een nacht overleven lastig.
In het gunstigste geval overleef je dat wel
maar met aanzienlijke bevriezingsverschijnselen.
Iemand redden kan niet. Zelfs sherpa's
kunnen een ander niet dragen en helikopters
kunnen nauwelijks boven 5000 m.
komen.
De volgende ochtend stuurden we de sherpa
van Dennis omhoog naar kamp 3. Met hulp
van zuurstof moest hij het lichaam van
Dennis fotograferen, en kijken of Marlies
inmiddels toch in kamp 3 was aangekomen.
Zelf gingen Joost, Dawa en ik naar beneden.
Voor Joost, die tamelijk kapot was, was ook
dat lastig. Hij ging vrij traag. Midden op de
dag hoorden we uit kamp 3 het bericht dat
Marlies midden in de nacht was aangekomen
in kamp 3, volledig kapot, lichte bevriezingsverschijnselen
en geestelijk helemaal in de
war. 's Avonds waren we weer herenigd in
het ABC, zonder Marlies en Dennis. de dag
daarop kwam Marlies ook, flink gehavend,
wat gaten in haar geheugen, en ook nog een
gebroken rib en een volledig stijve nek door
valletjes die ze had gemaakt bij haar afdaling.
In de dagen daarna is Marlies gelukkig volledig
opgeknapt, zelfs de vingers zijn uiteindelijk
vrijwel geheel hersteld.
Tot zover het relaas van deze expeditie. Van
de vijf deelnemers van de expeditie is één
niet aan klimmen toegekomen, heeft één de
topbeklimming niet mee kunnen doen, heeft
één het niet overleefd en heeft één de top
bereikt, maar heeft het maar ternauwernood
overleefd. Tja, en dan de vijfde, dat ben ik.
Zonder probleem de top bereikt en afgedaald,
geen risico's genomen, geen moment
gevaarlijke situaties meegemaakt. Maar het
vieren van het topsucces is er dimaal wel bij
ingeschoten, dat is denk ik duidelijk. We hebben
Dennis herdacht in een tempel in
Kathmandu en later in Amsterdam. Hij is
achtergebleven op de berg die hij zo graag
wilde beklimmen en waarvan hij de top haalde.
In een expeditie waarin hij het geweldig
naar zijn zin had, zoals later uit zijn dagboek
bleek.
Jan van den Bos

Eet eens een marathon
De bovenstaande titel heeft waarschijnlijk al menig atleet snel doen doorbladeren
naar het volgende artikel. We willen immers allemaal graag op ons streefgewicht
blijven, en bovenmatig eten draagt daar niet aan bij. Maar daar wil dit artikel ook
beslist niet toe aanzetten. Een interessant vraag is namelijk waar onze associatie van
het woord ‘marathon’ met de begrippen ‘lang’, ‘veel’ en ‘zwaar’ vandaan komt.
De originele betekenis is namelijk een heel andere….
De meesten van ons kennen (of hebben er
althans vaag van gehoord) het oude verhaal
nog wel van die boodschapper uit de Griekse
oudheid, Pheidippides geheten, die ooit van
de veldslag bij Marathon hardlopend naar
Athene zou zijn teruggekeerd om daar het
goede nieuws te verkondigen. Aldaar, zo
gaat het verhaal, viel hij direct na het mededelen
van de overwinning dood neer en
stelde aldus als eerste marathonloper aller-
tijde een nogal slecht voorbeeld. Maar het is
zeer onwaarschijnlijk dat hij toen al na een
exacte afstand van 42 kilometer en 195
meter ter aarde stortte, al was het maar
omdat de meter als lengtemaat toen nog niet
bekend was. Maar vooral weten we niet hoever
hij nu eigenlijk gelopen had omdat de
geschiedschrijvers niet vermelden welke
route hij heeft afgelegd. Er zijn twee routes
van Marathon naar Athene die voor de hand
liggen: de kortste route is ongeveer 30 kilometer
lang, maar gaat door de bergen en
kent een flinke klim. De vlakke route langs
de kust is daarom aantrekkelijker, maar ook
langer: ongeveer 40 kilometer. Overigens
was het verhaal over de prestatie van
Pheidippides al een paar honderd jaar oud
toen het werd opgetekend, dus de waarheidsgehalte
van het hele verhaal is, hoewel
mooi, helaas een beetje discutabel.
Maar waar gebeurt of niet, het dramatische
verhaal over Pheidippides trok de aandacht
van de organisatoren van de eerste moderne
Olympische spelen die hun evenement graag
een klassiek tintje wilden geven. Een wegwedstrijd
gebaseerd op dit klassieke verhaal
leek een goed idee. Maar hoe lang moest die
‘marathon’ dan worden? Men koos voor de
meest logische variant: ongeveer 40 kilometer.
In de vroege Olympische jaren varieerde
de afstand van de marathon daardoor zo
tussen de 40 en 42 kilometer.
In 1908 werden de spelen in London gehouden
en vond het Olympisch comité het een
goed idee om bij Windsor Palace te starten
en in het Olympisch stadion te finishen.
Door allerlei problemen met de start- en aankomstlocatie
viel de afstand die keer vrij
hoog uit: 42 kilometer en 195 meter. De race
kende een dramatisch einde waarbij de
Italiaanse koploper Dorando Pietri maar
liefst 10 minuten nodig had voor de laatste
400 meter en toen nog vrij letterlijk door de
jury over de streep getrokken moest worden.
Daardoor werd hij dus prompt gediskwalificeerd.
De associatie van de marathon met
een bovenmenselijk zware prestatie was
daarmee in de pers nog eens goed neergezet.
Maar nog steeds was de gelopen
afstand nog geen standaard; in de jaren erna
bleef men ‘om en nabij de 40 kilometer’
lopen. Pas in 1921 kreeg men behoefte aan
meer vastigheid en werd besloten voortaan
de exacte afstand van die dramatische race
in London te lopen.
Maar daarmee is dit verhaal nog niet afgelopen.
Het loopnummer marathon ontleent zijn
naam dus aan het verhaal van de slag bij
Marathon. Die slag is genoemd naar het
stadstaatje Marathon waar de slag zich
afspeelde, op een grote kustvlakte onder de
stad. Maar deze naam ontleende het stadje
op zijn beurt aan een opmerkelijk gewas dat
op deze vlakte groeide: venkel! Het Griekse
woord voor venkel is namelijk óók marathon!
En tenslotte heeft het woord marathon (in het
oud-Grieks tenminste) ook nog een letterlijke
betekenis: dun worden.
En daarmee zijn we dan toch weer terug bij
de atletiek en gezonde voeding: die venkel is
een smakelijke maar ook bijzonder gezonde
groente die goed vult maar geen vet bevat.
De stevige knol met een lichte anijssmaak
combineert prima met witvis, maar je kunt
hem ook grillen of licht roosteren; dan combineert
hij weer prima met bijvoorbeeld paddenstoelen
of noten.
De laatste variant past prima bij de herfst of
winter, dus daarom het onderstaande recept
voor twee personen. Helemaal vegetarisch
overigens, maar je zult zien dat je het vlees
niet mist. Het is trouwens behalve lekker ook
een heel snel en makkelijk recept, je kunt het
met wat oefening en/of handigheid al met
een kwartiertje op tafel hebben:
Pasta met walnoten en
geroosterde venkel
1 grote venkelknol
150 tot 200 g pasta (liefst een soort waar
saus goed aan blijft hangen, bijvoorbeeld
riccioli)
1 eetlepel balsamico-azijn
3 eetlepels olijfolie
Een klein handje walnoten
1 potje Grand’Italia ‘Montana’ of ‘Funghi 15
Porcini’ (allebei een witte saus)
RAFAëL RATZEL
Laat de grill voorverwarmen op de hoogste
stand en breng ruim water aan de kook voor
de pasta. Maak de venkel schoon en snijd
deze in zo dun mogelijke plakjes. Spreid de
venkel uit op de bodem van een ovenschaal
of de bakplaat en sprenkel de olie en de
balsamico-azijn erover. Kook de pasta gaar
(al dente natuurlijk) volgens de aanwijzingen
op de verpakking en zet tegelijkertijd de
schaal met de venkel zo’n 6 minuten onder
de grill totdat deze lichtbruin gaat kleuren.
Ook tegelijkertijd de saus opwarmen.
Als alles klaar is: giet de pasta af en schep
die in de borden. Doe de saus erover en
schep daar de geroosterde venkel over.
Verkruimel de walnoten erboven om het af te
maken. Ook lekker met witte wijn trouwens.
Eet eens een marathon!
Frank Inklaar
Meer recepten voor venkel vindt je op smulweb.nl
en op venkel.nl
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek

EP 92, EEN BETROUWBARE PARTNER VOOR UITZENDWERK,
DETACHERING EN WERVING EN SELECTIE VOOR
ADMINISTRATIEVE BANEN IN DE REGIO HAAGLANDEN
W ERK IS LEUK , SOMS IS HET MINDER LEUK ,
WERK PAST , SOMS PAST HET MINDER , WERK IS
VAN 9.00 TOT ..???.., MAAR WERK IS
BOVENAL : PROFESSIONEEL ZIJN !
REINKENSTRAAT 7 LEYWEG 519 a PROMENADEPLEIN 115
2517 CN Den Haag 2545 GD Den Haag 2711 AB Zoetermeer
T070 360 99 22 T070 308 05 00 T 079 343 44 33
E reinken@ep92.nl E leyweg@ep92.nl E zoetermeer@ep92.nl

Laan van
Meerdervoortloop
Samen met Parnassia heeft HAAG atletiek een serie trainingen
verzorgd voor medewerkers van Parnassia als voorbereiding op
de Laan van Meerdervoortloop. Hieronder het verslag van een van
de deelnemers aan deze loopgroep: Ana Maria Ferreira Da Silva.
Voorafgaand aan de wedstrijd kon je je
opgeven voor 13 weken training bij Haag
Atletiek. Ik ging dus 2x per week naar Den
Haag, de stress van op tijd daar aan komen
nadat ik tot 18:00 uur moest werken vond ik
geen probleem. Sterker nog: ik keek er naar
uit en alles draaide om het hardlopen.
Zelfs mijn eetpatroon en het tijdstip van eten
veranderde en alcohol: “no way”!
Op zaterdag of zondagochtend liep ik voor
mezelf in Rotterdam tussen containers en het
haven gebied, heel wat anders dan de
Haagse duinen. Ik dacht dat ik het al kwijt
was, maar dit heet geloof ik verslaving.
Gelukkig zit ik bij Parnassia Bavo Groep, die
helpen me wel weer verder.
Zondag 1 november 2009 de wedstrijd. ’s
Morgen rustig aan gedaan. Mijn kleren had ik
de avond ervoor al klaar gelegd en mijn tas al
ingepakt. Aan tafel een licht ontbijt en twee
kopjes thee genomen (de angst om onderweg
een tussenstop te houden, moest ik niet
hebben) met een zeer ontspannen muziekje
op de achtergrond. Uiteraard kan dit niet
anders dan Mariza, een fado zangeres, zijn…
Ik voelde mij heel rustig en ontspannen worden
en ik was goed uitgerust.
Om 11:30 uur hadden we afgesproken in de
kantine van Haag Atletiek, hiervandaan zijn
we naar een ander locatie gegaan voor de
gezamenlijke fotosessie. Daarna hup in
ferme pas naar de bushalte toe om op deze
manier naar de start gebracht te worden,
want start/finish waren op verschillende locaties.
De start was op de Laan van
Meerdervoort bij de oude bioscoop
Metropool en finish op de baan van Haag.
Ja hoor daar kwam de bus eindelijk aan,
ondertussen was mijn temperatuur gedaald
en ik voelde dat mijn spieren stijf werden. Al
die mensen (hardlopers) stapte in. Nu weet ik
hoe een sardientje zich voelt in een blikje,
niet prettig. Doordat de bus vol zat reed de
chauffeur iedere halte voorbij, alleen wanneer
iemand uit moest stappen dan stopte hij. Op
deze manier was de rit naar de start kort
maar wel prettig.
Nog even wat rek- en strekoefeningen, loopscholing,
en wat men voorspeld hadden
gebeurde ook: het begon te spetteren. Nou
daar gingen we dan naar de start, we staan
met z’n allen (meer dan 3000 inschrijvingen)
te wachten op het startschot en dat kwam
precies 13:00 uur.
Mijn doel was binnen het uur te finishen met
dit in het vooruit, sloot ik me aan bij onze
trainer Jos, een rasechte Hagenees, aan. Het
ging nog iets harder regenen, maar het kon
erger en het kon de pret niet deren. Dit deed
me denken aan precies twaalf jaar geleden
toen ik meedeed met de Marathon van New
York en van begin tot eind alleen maar regen
op mijn kop kreeg.
Wat ik heel bijzonder vond, waren al die
mensen die langs de kant stonden om ons
hardlopers, ondanks het slechte weer, aan te
moedigen. Dat was tof.
De vijf km. punt passeerden we binnen het
half uur en ik begon het bij de laatste vier km.
al heel erg zwaar te vinden, bijna het befaamde
mannetje langs de kant gezien die met
zijn hamer klaar stond. Op een gegeven
moment zag ik nog een restje kilometers op
een bord staan: nog twee km. Zoals altijd
krijg ik dan vleugels ‘Eind in zicht’. We passeerden
het parkeerterrein en zo liepen we
de atletiekbaan op. Dat heeft toch wel wat
om op zo’n manier te finishen . De laatste
600 meter gesprint of mijn leven er vanaf
hing en samen met Jos gefinisht binnen het
uur. Yeeeeeeeeeeeeees!!!
Dan tot slot, ondanks dat ik de enige PsyQ
medewerkster van Rotterdam was die aan
dit evenement meegedaan heeft, had ik het
voor geen goud willen missen. Ik heb nieuwe
mensen/collega’s leren kennen en mijn doorzettingsvermogen
en uithoudingsvermogen
zijn weer op peil.
Ana Maria Ferreira Da Silva
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
17

Duinrell Cross 2009
Hans Vrolijk In Memorial Cross
Er wordt wat afgelopen in het naseizoen, ook bij ons in de regio. Daags na de zware halve
marathon van Monster, stond weer een loopevenement op het programma, de Duinrell Cross.
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
Het was regenachtig op weg naar
Wassenaar, in de bus. Gelukkig zat ik,
ditmaal als verslaggever en niet als deelnemer,
lekker droog. Vanaf de bushalte
was het nog maar driehonderd meter
lopen naar het welbekende recreatiepark
dat er nu stil en verlaten bij lag. Juist op
dat moment hield het op met regenen,
even later zou de zon zelfs gaan schijnen.
Ik volgde twee hardlopers naar de
startlocatie. Een heel mooie locatie mag
je wel zeggen: start en finish bevonden
zich in een soort dalletje binnen een sterk
glooiend terrein, dat aan diverse kanten
door hoge duinhellingen was omgeven.
Deze cross, behorend tot het 1 van de 4
cross-circuit en ditmaal door collegavereniging
Sparta georganiseerd, had
een bijzondere en emotionele lading.
Het evenement stond in het teken van
het afscheid van Hans Vrolijk, de snelle,
vooral in de jaren tachtig bekende kleurrijke
en markante Sparta-atleet die
onlangs aan de gevolgen van een tekenbeet
is overleden. Voordat de atleten zich
naar de start begaven, werd een minuut
stilte in acht genomen.
De lopers konden kiezen voor de korte
cross (5500 meter) en de lange cross
(8200 meter). Dat het zwaar zou worden
werd snel duidelijk; zeker wanneer je die
steile heuvel zag waar de lopers tegenop
moesten. In het totale veld was Khalid
Choukoud uiteraard de torenhoge
favoriet. Onze snelle Haag-atleet en telg
van Bram Wassenaar is goed bezig de
laatste tijd en probeert zich te plaatsen
voor de EK Atletiek. Bij de dames waren
- eveneens Haag-atletes - Esther
Hartman en Marjolein Dam de te kloppen
favorieten.
Direct al nadat de circa driehonderd
lopers en loopsters van start waren
gegaan, tekende zich een afscheiding af.
Khalid Choukoud stormde binnen de
kortste keren ver voor de anderen uit, de
steile heuvel op. Dat was een erg geme-
‘Deze cross had
een bijzondere en
emotionele lading’
ne heuvel, menige mindere 'cross-god'
ging daarop toen al meteen stuk.
Uiteindelijk werd Khalid eerste man bij de
korte cross en George Eichhorn, eveneens
lid van Haag, eerste man bij de
lange cross. De vrouwen van Haag
deden het ook uitstekend. Bij de dames
bleek Marjolein Dam vandaag de sterkste
en snelste. Clubgenoot Esther
Hartman finishte niet ver na haar en Ellen
Oostvogel op haar beurt niet ver na
Esther. Drie dames van Haag Atletiek op
het podium!
Voordat de huldiging van de snelste
dames en heren plaatsvond, werd de
(eenmalige) Hans Vrolijk bokaal uitgereikt
aan de snelste Haagse loper. Dat bleek
George Eichhorn te zijn, die tevens de
lange cross bij de heren op zijn naam
zette. De bokaal werd uitgereikt door
Nina Kouro, de vriendin en levenspartner
van Hans Vrolijk, die als speciale gast
was uitgenodigd door de organisatie.
Zij zou ook de overige prijzen uitreiken.
Uiteraard zag ik nog veel meer clubgenoten,
waaronder Ruud Nobel, Rob
Blijleven, Peter Rotteveel, Lodewijk van
Dongen, Freddie Frauenfelder en Paul
Wobbe (die allebei daags na de halve
marathon van Monster doodleuk deze
lange cross hebben volbracht), Anno
Govers, Cynthia Gijssen, Ilse Houtman
enzovoorts. Al met al een mooie sportieve
dag, vooral voor de lopers maar ook
voor de toeschouwers waarvan ik er een
was.
FvdGN

Uitslagen Haag-atleten Duinrellcross
Korte Cross Duinrell 5.500 m
Plaats Naam Cat Tijd
1 Khalid Choukoud MS 18.07
4 Elmer Jansen MS 20.32
7 Frans Braun M45 29.28
39 Sand ra Kleijn V35 34.33
46 Maarten De Niet M55 36.33
48 Michel van Osch M55 37.12
53 Fennie van Osch V45 40.00
Lange Cross Duinrell 8.200 m
Plaats Naam Cat Tijd
1 George Eichhorn M45 31.57
9 Eddy Doorschodt M35 34.59
18 Hans Kummer M35 36.28
20 Michel Out M45 36.47
21 Arno Moerman M35 37.11
27 Eric Jonker M45 38.36
29 Martijn Westhoff MS 38.43
30 Mark Bovens M45 38.52
34 Ruud Nobel M35 39.13
35 Peter Rotteveel M35 39.14
39 Lodewijk van Dongen M45 39.50
40 Boudewijn Ridder M45 40.00
41 Wim Korff de Gidts M45 40.03
44 Marjolein Dam V35 40.43
47 Esther Hartman V45 41.06
48 Ellen Oostvogel V45 41.30
54 Michael Beltman M35 41.49
55 Anno Govers 42.18
60 Ilse Houtman V35 42.39
62 Tom Trotz M45 43.02
69 Rob Blijleven M55 44.38
70 Freddy Frauenfelder M45 44.58
74 Hizkia Taal V35 45.23
76 Cynthia Gijzen VS 45.59
78 Sander de Vlieger M45 46.36
79 Dhr. Schoeten M45 47.21
86 Carel Knoester M55 49.59
89 Sandra Korff de Gidts V35 51.25
90 Patty Schutte V45 51.40
93 Andre Kootstra M35 53.50
Met een snelwandelpas door landgoed
Clingendael … tijdens 1 van de 4 bij
the Hague Road Runners
Met nog enkele hersteltrainingen van
de Duinstrandcross in het vooruitzicht
verkende ik de uitslagenlijst van de ‘1
van de 4’ bij the Hague Road Runners
van 2008. Dit evenement was vorig jaar
voor mij bijzonder omdat de 5 km weer
eens binnen de 30 minuten afgelegd
werd. Gezien het verloop van de snelwandelwedstrijd
in Rotterdam en het
hardlopen tijdens de Duinstrandcross
zou dit jaar wellicht hét moment zijn
om weer eens een 10 kilometer hard te
lopen. Met hekkensluiters in 2008 van
rond de 64 minuten dacht ik ‘ik moet in
dat deelnemersveld passen’ en besloot
te switchen van 5 naar 10 kilometer.
Enkele dagen met hersteltrainingen
werden gevolgd door ontspannen
duurtrainingen snelwandelen over
inspirerende trajecten op vrijdag en
zaterdag. Vrijdag onder het genot van
echte herfstbuien en zaterdag met een
zonnetje in het gezicht.
Het aanlooptraject naar Clingendael
geeft zicht op een mooi alternatief voor
mijn eigen trainingen richting Meyendel
en Wassenaar. Vanaf de Laan van
Meerdervoort is het alsmaar rechtuit
lopen, waarbij via de Wassenaarse
weg een soort schildersbuurt wordt
gepasseerd. Maar het zou best kunnen
dat het Benoordenhout heet. Maar de
straten zijn vooral naar schilders
genoemd.
Via het slottraject van het rondje dat
driemaal afgelegd mag worden bereik
ik het clubgebouw van de 25-jarige
Hague Road Runners. Voorheen was
dit de kantine van vv Postalia, waar ik
pakweg 30 jaar geleden een uitwedstrijd
speelde met een jeugdteam van
SEV-voetbal, waar het knokken voor
de 1-1 stand in de laatste minuut teniet
gedaan werd. Een dag eerder was er
ook sprake van een terugblik naar de
voetbalperiode: ik moest een noodstop
maken bij sportpark Rijneveld, waar nu
RAVA voetbalt. In september 1982
speelde ik er - ook met een SEVjeugdteam
- een avondwedstrijd en
kon de kantinejuffrouw nog precies het
doel aanwijzen waar destijds een bal
van mij inging. Destijds was het niet
RAVA dat daar speelde maar de kantinejuffrouw
wist ook niet welke ploeg
wél. Om te veel afkoeling te voorkomen
heb ik dat niet verder uitgezocht.
In de kantine was het een gezellige
drukte en na het in ontvangst nemen
van het startnummer kon het ‘opspeld
ritueel’ afgehandeld worden.
Vervolgens kon er nog een goed half
uur verder warmgedraaid worden om
vervolgens met goede zin aan de start
te verschijnen. Klokslag elf uur werden
we weggetoeterd en werd aangevangen
met het aanloopstuk dat rond het
clubgebouw leidt om na pakweg één
kilometer op het ronden parcours uit te
komen. Hier kwam ik tot de conclusie
dat ik wel erg voortvarend van start
was gegaan en paste preventief de
intensiteit aan om te voorkomen dat dit
ongecontroleerd zou gaan gebeuren.
Zou best kunnen dat het een kwestie is
van durven lopen en dat ik het gewoon
had moeten testen. Maar intuïtief handelde
ik anders. Hierdoor was het controleaspect
enigszins weggevallen en
besloot ik na ruim 1½ kilometer over te
gaan in een snelwandelpas. Natuurlijk
haalde ik niet de intensiteit van de
snelwandelwedstrijd twee weken eerder
in Rotterdam. Toch kon ik er zo een
complete training van maken over het
schitterende bosrijke traject van landgoed
Clingendael.
Na iets meer dan 1 uur en 14 minuten
mocht ik bij de finish de cup met één
groot oor in ontvangst nemen: een
herinneringsbeker vanwege het 25 jarige
bestaan van HRRC. Tijdens de 10
km snelwandelen op 15 november in
Rotterdam ging het in 1.12.49, dus
zonder een aanlooptraject hardlopen.
Paul Koks
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
19

20
Herfstig weer tijdens de Duinstrandcross
In de week voor de duinstrandcross kwam
het tweemaal voor dat ik een lid van een
atletiekvereniging mocht 'bestrijden' op het
schaakbord. Eerst op maandag een clubgenoot
(onbeslist) en vervolgens in Haarlem
een lid van av Zaanland (winst) die jarenlang
tijdens de uurwedstrijden snelwandelen
aldaar tot het team Jury Aankomst behoorde.
Zondag 22 november vormde het veld
(duin & strand) het decor waar gestreden
werd: de Duinstrandcross stond weer op het
programma. Een cross waarbij het
Westduinpark grondig doorkruist wordt.
Nadat zaterdag een nazomerse herfstdag
gepresenteerd werd, waren de aankondigingen
voor de zondag iets minder droog. Toch
was het nog altijd zeer comfortabel als je het
vergelijkt met het weer waar ze in het Lake
District en Schotland mee geconfronteerd
zijn. De uren rond het tijdstip dat de cross
gelopen werd, was het echter droog en
stond er een stevige wind die de lopers op
het strand zeker niet heeft tegengewerkt.
Kortom: weersomstandigheden die er op de
zondagmiddag voor zorgden dat er een
gezellige drukte heerste op het parcours.
Immers, het decor van de zondagmiddagwandelaars
moge er ook zijn. Je trof geen
verlaten stukken parcours aan.
Haagse Bluf - clubblad Haag Atletiek
Van snert naar boerenkool 27 september 2009
De cross verliep bij mij vooral veel soepeler
dan vorig jaar wat na de start tot uiting
kwam. Vorig jaar moest ik bij de eerste ‘puist’
meteen uit het hardloopritme omdat ik niet
goed omschakelde in looptechniek. Dan ben
je met klimmen met mijn gewicht helemaal
nergens. Nu had ik me vooraf ingesteld op
het leggen van de nadruk op het afzetten en
neerkomen op de voorvoet zodra het parcours
omhoog gaat. Resultaat is dat ik tot en
met de klim van het Savornin Lohmanpad
goed draaide. Maar daarna merkte ik dat ik
eigenlijk tekort had ingelopen. Bij voldoende
inlopen is de doorbloeding goed, maar nu
protesteerden de scheenbeenspieren.
Het is onvoorstelbaar dat ik niet op het idee
ben gekomen om vanuit huis in te lopen,
zoals ik dat ook doe met de trainingen op de
baan, want dan is zo'n probleem te voorkomen.
Voor de snelwandelwedstrijden in
Rotterdam maak ik een rondje Kralingse
Plas, een inlooptraject dat voor een prima
doorbloeding zorgt waarna er prima scherp
gelopen kan worden. Waarbij het inlopen bij
snelwandelen nog nauwer luistert dan met
hardlopen. Niet soepel wandelen, leidt meteen
tot problemen met de strekking van de
knie, waardoor je het risico loopt waarschuwingen
op te lopen.
Het traject over het zandtapijtje van het
strand zorgt voor herstel, waarna alleen nabij
de trapopgang nog even de hardlooppas
verlaten werd. En kom uiteindelijk binnen 2
minuten na het pelotonnetje dat voor mij liep,
dat aangeeft dat ik op hen ingelopen ben
vanaf het moment dat het trio het strand verliet.
Na het verorberen van een kop snert volgde
thuis een beloning die er ook zijn mag na
zo'n cross: een wervelende show tijdens de
eerste helft van Ajax-Heerenveen, waarbij
zes beauty's van doelpunten geproduceerd
worden. Daarna kan overgeschakeld worden
naar de World Cup 10.000 meter schaatsen.
Zelf een cross lopen en vervolgens fantastisch
voetbal en schaatsen zien inspireert en
heeft ongetwijfeld geïnspireerd tot het bereiden
van een sublieme boerenkoolmaaltijd
waar de ui, knoflook en rode peper niet ontbraken.
Paul Koks