juni 2011 - Wings of Support

Door Marcel Sol
P&A-ers op klusreis
Eind november zijn twee groepen medewerkers van Planning & Assignment Inflight Services naar Nairobi geweest om
daar, aan de rand van de sloppenwijk Kibera, St Michaels School te helpen opknappen. Een indrukwekkende ervaring!
Maar laten we eerst even bij het begin beginnen…
Begin 2010 hadden twee mensen van deze afdeling, laten
we ze Myrthe en Auke noemen (vooral omdat ze zo ook
heten), een geweldig idee: we gaan in het kader van Wings
Of Support een klusreis maken. Op dat moment beseften
ze zich nog niet half waar zij zich in gestort hadden. Al snel werden
de eerste mensen benaderd om mee te gaan, werd met WoS over
een geschikt project nagedacht, en werd er binnen de afdeling
naar sponsoring gezocht.
In de maanden die er op volgden werden de contouren steeds
meer zichtbaar: 14 man/vrouw meldden zich die net zo enthousiast
waren en graag mee wilden, en ook werd de bestemming
gevonden: een school ergens in Kenia, of was het toch een
weeshuis, of…
Ja, en toen stonden we
daar ineens met z’n allen
ergens in een kantoor in
gebouw 107: de briefing inclusief
een filmpje over een
school (dus toch!) in een
sloppenwijk in Nairobi. De
gedachte die het eerst in me
op kwam was: HELP!!!! Dit
was niet een project waar
ik in mooie schoenen even
“iets goeds” ging doen. Dit
was een sloppenwijk!! En
dit was een school gebouwd
op een open riool waar men
één keer per dag eten had,
waar het ongelofelijk stonk,
waar ik vooral mijn iPod niet
mee moest nemen want dat
werd ie waarschijnlijk gejat. En ik zou daar heen gaan! Maar
tegelijkertijd besefte ik me wel dat dit super bijzonder is, dat ik de
keus heb om daar heen te gaan of om dat niet te doen, maar dat
die kinderen daar die keus niet hebben. Dus geweldig, we gaan
naar een school toe!!! Heel veel uitroeptekens, maar die voelde
ik ook allemaal….
In de weken die daar op volgde viel er nog veel te regelen: we
moesten materialen hebben, en die zijn niet gratis, dus moesten
we geld regelen het liefst zo veel mogelijk. Koekjes verkopen in
het BMC leek ons een leuk plan maar zou vast niet heel veel
opleveren, maar een loterij met als hoofdprijs een echte KLM
fiets is natuurlijk een ander verhaal. Inflight zelf deed ook nog een
flinke duit in het zakje, zodat we toch nog ruim € 9000,- bijeen
wisten te harken.
Ondertussen ook nog een blog gemaakt (www.pandaklusreis.nl,
neem vooral een kijkje), T-shirts laten maken, overalls en petjes
geregeld, twee teams samengesteld, en een dagprogramma gemaakt.
Hierna kon niets ons meer tegenhouden: look out Kibera,
here we come….
Eenmaal aangekomen was “shock” een wel heel milde vorm om
te beschrijven wat we aantroffen. We wisten dat het vies was, dat
het stonk, en dat het er slecht aan toe was. Maar dat het zo erg
zou zijn dat had niemand verwacht! De school lag verscholen
onder een dikke laag aangekoekt vuil. Niet echt een inspirerende
plek voor kinderen om les in te krijgen. De wc’s (als je dat zo mag
noemen) waren te vies om aan te pakken. En gek genoeg was
dat nu net datgene wat we als eerste gingen doen: ze moesten
omver om plaats te maken voor een nieuw wc gebouw. Je zou
denken dat de restanten zouden worden afgevoerd als zwaar
chemisch afval om vernietigd te worden. Maar nee, dit is Kibera
waar aan alles een gebrek is. Vieze toiletgolfplaten zijn daar in
de oog van velen een geweldige kans is om het lekkende dak te
repareren. Kortom, alles werd opgeslagen in een ongebruikt lokaal.
En zo sta je dan binnen een half uur na aankomst met je neus
nog geen 30 cm afstand van gaten in de grond waar duizenden
maden je massaal aan staan te kijken. En gek genoeg, went het
verbazend snel, en kijk je even later zonder al te veel walging
gezellig terug naar die maden.
Op dezelfde wijze hebben we niet alleen de wc’s aangepakt,
maar hebben we in twee
weken een extreme makeover
gedaan van de school.
Om maar wat op te noemen:
er zijn liters verf uitgestreken
over de muren (lees: golfplaten),
we hebben de schoolborden
van een vaal grijze
kleur weer gitzwart gemaakt,
er is een nieuwe trap gekomen,
nieuwe dakbedekking,
het schoolplein is van een
nieuwe vloer voorzien die
niet uit viezigheid bestond,
er is stromend water gekomen,
er is verlichting aangelegd,
en ja ook de WC’s zijn
helemaal opnieuw opgebouwd.
Daarnaast hebben
we alle leerlingen voorzien
van schriften, pennen, knuffels, en vooral van een grote smile
op hun hoofd.
Als je dat ziet dan schaam je je diep over hoe ontevreden wij hier
kunnen zijn als we niet direct alles hebben wat ons hartje begeert.
Daar zie je kinderen juichen omdat ze een potlood hebben! Wat
een manier om alles hier eens goed in perspectief te zien.
Na afloop van deze reis is niemand er onberoerd door gebleven.
Dit is een ervaring voor ons leven. Zou dat het ook zijn voor de
kinderen in Kibera? Welnee, daar is hun leven veel te hard voor.
Maar wat we wel hopen is dat dit ook voor hen even een sprankje
vreugde en geluk, en daardoor een sprankje hoop was.
Wat ons rest na deze reis is een heel diepe respect voor de headmaster
van deze school, William. Een man die dit in z’n eentje
heeft opgezet, en daar werkelijk een wonder aan het verrichten is.
Een respect dat ook geldt voor zijn leraren. Ook zij kiezen elke dag
weer in deze omstandigheden te werken, en ook zij geven deze
kinderen zo veel meer dan alleen les. En ten slotte een respect
voor deze kinderen die in hun omstandigheden toch maar elke
dag naar school gaan, daar met een grote discipline werken, en
waarvan er elk jaar weer toch een paar hierdoor Kibera kunnen
ontvluchten.
Bedankt aan iedereen die dit mogelijk gemaakt heeft, WoS, KLM,
Help A Child Africa, Myrthe en Auke, en al die anderen. Ik zal
dit niet snel vergeten, en hoop er ooit weer eens terug te komen
om te kijken hoe het met George en al die andere kinderen is.
12 woswijs nr. 2 2011 13 woswijs nr. 2 2011 www.wingsofsupport.org