nr. 3 - KGK Deinze

3323
broer zou de breigoedfabriek verderzetten zoals Hugo Mechiels dat ook zou doen met de
Mechiels breigoedfabriek. Hector Mechiels’ vrouw – Karel heeft later vaak een portret van
haar geschilderd – werd ziek. Herhaaldelijk moest ze voor onderzoek naar Dr. Med. Adriaan
Herman Martens… te Astene. Daar was die naam opnieuw.
Door Astene reed ik een eerste keer in 1938, toen ik al 12-jarige snotneus per fiets naar de
Ijzerbedevaart reed, samen met Fons D’Hollander van Stekene en met Roger De Handschutter
van St.-Niklaas. St-Niklaas-Diksmuide was 100 km fietsen, door steden en dorpen want al die
ringwegen om de stad of gemeente heen waren er toen nog niet.
In november 1950 werd ik leraar te Deinze (en te Brugge). In september 1951 kreeg ik te
Deinze een voltijdse opdracht (te Brugge ging het om een interimbetrekking van zes
maanden). In januari 1951 kreeg ik een eerste inspectie die goed was, in januari ’52 een
tweede met “zeer goed” en omtrent Pasen de beloofde vaste benoeming. Dus kwam ik in
Deinze zoeken naar bouwgrond niet te ver van het atheneum. Die bouwgrond vond ik in …
Astene.
In mei 1953 kwamen wij in ons nieuw (nog niet afgewerkt) huis wonen, samen met onze
dochter Griet, toen 18 maanden oud, en zoon Wim, toen zes weken oud, beiden te Gent
geboren. En met schoonmoeder die sederd 1931 weduwe was. We woonden er tot januari
1992, bijna 39 jaar. Maar dat huis-Arthur de Geyter was er de architect van- was een van de
laatste huizen van Astene, richting Petegem en Deinze. Mijn job lag in Deinze en zo waren
we meer Deinze-georiënteerd dan naar Astene. De bakker, de groentenman, de melkman en
de beenhouwer bestelden toen nog ten huize, per fiets, per “triporteur” met hondengespan,
met de stootkar, ook met trekhonden. Richting dorp gingen we zelden; het boodschappendoen
gebeurde hoofdzakelijk in Deinze. Maar we woonden in Astene.
Boter en melk, ook wel eieren, haalden we bij boer Van den Heede, in het Hof te Gampelaere,
over de spoorweg. Die spoorweg, gelijkgronds, was altijd toegeschoven, behalve het vak voor
voetgangers. De enige auto’s die daar over de spoorweg moesten waren die van de familie
Robert Torck. Zij moesten toen claxoneren; dan ging het spoorhek ofwel helemaal toe (teken
dat er een trein op komst was) of open, maar weer toe, op het voetgangers ( en fietsers-) –deel
na. De verkaveling Kerselaarslaan ( en later Gampelaeredreef) was er nog niet. Het
voetbalveld van SK Deinze wel. Het was allemaal anders.
Het museum.
In een bijlage in het KGK-Contactblad jg. 2005 nr. 2 p. 3295 e.v. laat Paul Huys verstaan dat
nogal wat voorwerpen van KOK verdwenen zijn. Inderdaad. In het begin van de oorlogsjaren
1940 was het toezicht verminderd en bleek dat er in de opslagplaatsen in het stadhuis
herhaaldelijk was ingebroken. Toen in 1942 het museum werd geopend, waren er heel wat
dingen in voorraad o.a. in de kelder. Omdat die kelder onder water kwam moesten ze elders
opgeslagen worden. Ze kwamen terecht in de gebouwen van Petegem-school, tegenover het
gemeentehuis van Petegem (aan de Kortrijkse steenweg toen). Maar daar werd ook
herhaaldelijk ingebroken door ruiten aan de achterkant van de gebouwen in te slaan. Ook in
september 1944 schijnt er nogal veel gestolen te zijn. Petegem zorgde ook niet voor zijn
documenten. Zo zag ik ooit in de kelder van het nieuwe gemeentehuis (Oostkouter) de
documenten, oude boeken van de burgerlijke stand incluis, op een hoop, een berg, op mekaar
gesmeten en in oncontroleerbare chaos op de vochtige keldervloer liggen.
Van de gemeenteschool verhuisde het KOK-bezit nog eens naar de kelder van wat nu het
Saveryspand is, dan naar een hoek in de brandweerkazerne in het Louis Dhontstraatje. En
tenslotte naar het nieuwe museum in 1981. Daar werd en wordt nu alles gecatalogeerd en
wetenschappelijk- verantwoord beschreven. Dat is een ontzettend werk dat in alle stilte
gebeurt, zodanig stil dat sommige stadsbestuurders dachten (en denken) dat er daar niet erg
gewerkt wordt. Maar dat is fout gedacht. Elk stukje wordt niet alleen genoteerd maar ook