ISFLAKET - Ishavsmuseet Aarvak

seg. En fangstovervintring i et godt
bjørneterreng var en tung jobb. Det meste av
kjøttet måtte kjøres hjem til stasjonen. Det gikk
ca 10 000 kg bjørnekjøtt til hundemat gjennom
en lang vinter. Jeg gikk engang gjennom
dagboka. Fant ut at vi hadde gått 5 000 km i
løpet av en vinter. Det høres jo ganske
respektabelt ut. Alle bjørneskinn ble gravet ned i
skavlen i le av hovedstasjonen. Der ble de
liggende under tjukke snølag fram til mai eller
juni. Når temperaturen ble over null dag og natt,
grov vi opp 10 skinn i slengen til tining. De ble
så spekket og lakesaltet i hundreliters tretønner.
Per Johnson og Odd Lønø julaftan 1964. Foto.
Per Johnson
Litt meir i tilknyting til
«Polarfangst»
Av Magnus Sefland
Filmen: I ei tidlegare utgåve av Isflaket hadde
redaktør Finn Sindre Eliassen ein omtale av
filmen ’Polarfangst – de siste selfangere’ , ein
dokumentarfilm frå 1996, laga av Knut
Skoglund og Svein Andersen. Dei to som stod
bak filmen er ukjende for meg. Men eg hugsar å
ha sett filmen på fjernsyn ein gong, kanskje
ikkje så lenge etter at filmen vart laga.
Det som eg hugsar best frå filmen, var vekslinga
mellom arbeid med sauene heime på garden i
Troms og arbeid på isen og om bord i skuta
under selfangst i Vestisen. I begge tilfelle måtte
dyr avlivast. Dyr må avlivast, anten det gjeld
hamburger frå kiosken på hjørnet eller
reinsdyrmedaljong i ein fin slottsmiddag. Ikkje
Isflaket side 7
alle ser samanhengen mellom maten vi et og
avliving av dyr. Slik eg hugsar filmen, verka han
som eit forsvar for at dyr må avlivast for å kunne
bli mat for folk. Vekslinga mellom saueal i
Troms og selfangst i Vestisen fekk fram
hovudpoenget på ein effektiv måte.
«Polarfangst», Paul Stark på baugen. Foto:
Johannes Alme
Skuta: Ordet ’Polarfangst’ i tittelen på filmen
har i dette tilfellet ein dobbel botn. Ordet
’Polarfangst’ dekkjer naturlegvis omgrepet
selfangst. Men ’Polarfangst’ var også namnet på
skuta som filmprodusentane var med til
Vestisen. Denne skuta vart bygt av stål ved
Liaaen MV i Ålesund og vart levert som ’Jan
Mayen’ til Koppernæs-reiarlaget i Ålesund i
1958. I 1969 vart skuta selt til Lars Jakobsen
P/R i Tromsø og fekk namnet ’Heimen I’. I 1981
vart skuta selt vidare til den kjende
ishavsskipper og reiar Paul Stark i Tromsø. Han
gav skuta namnet ’Polarfangst’. (Året før forliste
Stark si førre ’Polarfangst’, - treskuta som var
identisk med den tidlegare ’Sjannøy’ av
Ulsteinvik).
Paul Stark hadde stålskuta ’Polarfangst’ til 1998.
Det var altså ein gong i tidsrommet 1981 - 1996
filmmakarane var med skuta på selfangst i
Vestisen.
Seinare hadde Kraknes Havfiske AS i Tromsø
hand om skuta, framleis med namnet
’Polarfangst’. I 1999 var skuta gjennom ei stor
ombygging og modernisering i Gdynia i Polen.
Etter det fekk skuta namnet ’Kvitungen’ og vart
den fjerde norske ishavsskuta som bar det
namnet.
’Kvitungen’ er registrert i Tromsø. Men skuta