Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
as<br />
<strong>voces</strong><strong>da</strong><strong>casa</strong><br />
(4)<br />
textos dos participantes<br />
do obradoiro literario<br />
fene<br />
maio 2007
álexpérezgarcía<br />
NUN SOLPOR DE ANCEIOS AO FINAL DO CAMIÑO<br />
Ancora<strong>da</strong> en Santiago<br />
a memoria pasea polas rúas<br />
de soños e pedras.<br />
Na lonxanía verdece un eco chuviñoso<br />
e compasado<br />
que fala de anxos e silenzos,<br />
de mitras e saloucos.<br />
- A alma tórnase lirio de auga-<br />
E a mira<strong>da</strong> pérdese na hora tépe<strong>da</strong><br />
e a boca énchese de palabras desaza<strong>da</strong>s.<br />
Algún día, cando a friaxe fique en min<br />
e sexa só ausencia e inverno,<br />
vagarei entre nardos e lúas<br />
ao son <strong>da</strong>s campás eternas<br />
que me farán lembrar<br />
o que aín<strong>da</strong> amo.<br />
Cruz de pedra,<br />
raiña sen nome<br />
no cemiterio do esquecemento.<br />
Lembranzas apodrecen<br />
soterra<strong>da</strong>s en terra allea<br />
afilla<strong>da</strong>s <strong>da</strong> luz do faro…<br />
Brétema nun ceo morto,<br />
o manto de soños salgados<br />
bate no tempo,<br />
cravando mariñeiros.<br />
Rematou a viaxe, ouviu<br />
o derradeiro zoar do vento,<br />
salouco afogado<br />
nos beizos <strong>da</strong> escuma.<br />
Volta o loito á capela,<br />
silencio nun día morto.<br />
Costa do medo,<br />
custo <strong>da</strong> morte,<br />
FIN <strong>da</strong> terra<br />
Comezo <strong>da</strong> len<strong>da</strong>…<br />
dulcelópezrivera<br />
(3)
REALIDAD IMAGINARIA<br />
Llueve y hace frío fuera. Es una hermosa tarde de finales<br />
de Octubre y desde la buhardilla desvencija<strong>da</strong>, recuerdo<br />
con dulce nostalgia las hermosas tardes de lluvia y frío<br />
en Enniskillen, y me pregunto cómo se recuer<strong>da</strong>n los recuerdos.<br />
Ya oigo el murmullo de <strong>voces</strong> en la calle y reconozco a<br />
mis invitados. Hoy tengo invitados. Son los invitados de<br />
Enniskillen. Bajo rápi<strong>da</strong> y ansiosamente las escaleras que<br />
conducen al vestíbulo de la entra<strong>da</strong> principal; pero las<br />
<strong>voces</strong> no provienen del exterior. La puerta blanca con<br />
al<strong>da</strong>ba de bronce reluciente siempre está abierta, porque<br />
los invitados deben tener siempre las puertas abiertas,<br />
con licencia para entrar. Al fin y al cabo, por eso, son<br />
llamados invitados.<br />
El tintineo de los brindis se mezcla con retazos de anima<strong>da</strong>s<br />
conversaciones, que me arrastran a la sala pinta<strong>da</strong><br />
de azul intenso en la que hace tiempo no entro, y no se<br />
me ocurre el porqué. Me encuentro en el umbral de la<br />
estancia decora<strong>da</strong> con jarrones chinos y elegantes divanes<br />
estratégicamente colocados; entre los que, con familiari<strong>da</strong>d,<br />
se mueven mis queridos invitados a los que sin<br />
ser extraños para mí, no consigo identificar. Solo Oscar,<br />
este <strong>da</strong>ndy provocador y afectado me <strong>da</strong> la bienveni<strong>da</strong><br />
como el perfecto anfitrión <strong>da</strong> a su más distinguido invitado.<br />
Ahora la invita<strong>da</strong> soy yo. La puerta de la sala azul<br />
estaba abierta porque Oscar siempre la deja abierta para<br />
que los recuerdos de Enniskillen entren y permanezcan<br />
como recuerdos, el tiempo que ellos quieran. Están ahí,<br />
forman parte de nosotros, pero no trataremos de volverlos<br />
a vivir tal como fueron. De lo contrario se deforman y<br />
se deterioran hasta morir, como el bello Dorian Gray.<br />
areacaldevillapita<br />
(4)<br />
anaprado<br />
- Sí… estaría ben largarnos dunha vez.<br />
- Eu non o dubi<strong>da</strong>ría.<br />
- En serio?<br />
- Claro. Pero a onde virías comigo?<br />
- Iría a un lugar onde todo fose ilusión, alegría<br />
onde a escuri<strong>da</strong>de só é unha cómplice que nos axu<strong>da</strong><br />
nos axu<strong>da</strong> a escondernos<br />
nos axu<strong>da</strong> a bicarnos<br />
nos axu<strong>da</strong> a confiar unha na outra<br />
Iría a un lugar onde chovesen as risas a chuzos<br />
onde os soños camiñasen sendo reali<strong>da</strong>des<br />
Iría a un lugar onde falase ata a lingua <strong>da</strong>s árbores máis vellas<br />
onde cantase a nosa melodía mentres estamos a xogar coas nubes<br />
É ese lugar<br />
Ese que ti e máis eu coñecemos
angélicamosconidomínguez<br />
Reafírmome nesta marxe prohibi<strong>da</strong><br />
dos bosques case humanos<br />
e acepto sen vergoña a inquietude do meu corpo<br />
alleo ao recato e tan lonxe do ruído<br />
Eu levo dende antes de nacer<br />
a miña orixe tatua<strong>da</strong> nas pupilas<br />
porque conteño unha estirpe de mulleres irridentas<br />
co sangue mesto de píntega e de ru<strong>da</strong>,<br />
que me aprendeu a a cercar as direccións<br />
con só alzar a olla<strong>da</strong>.<br />
Por elas sei cal e o rito para poder cazar na néboa<br />
e como hei de facer para manter o equilibrio<br />
se de repente remata o maio en invernía<br />
Camiño detrás dos extraviados<br />
que arrastran á vértixe <strong>da</strong>s presas do falcón ,<br />
e presto atención aos seus consellos<br />
que me amosan cal é o xeito<br />
de desenlear a semántica <strong>da</strong> alma<br />
Cala<strong>da</strong> confirmo a natureza do meu nome,<br />
a condición que maldicen os que de día me renegan<br />
cando cobren con cruces as pedras <strong>da</strong>s lareiras<br />
mentres esperan que chegue a noite to<strong>da</strong><br />
para botar na miña porta xar<strong>da</strong>s e codeso<br />
a cambio de esconxuros que fen<strong>da</strong>n na doentia.<br />
Pero ti ves a min sen que eu te chame<br />
A durmir sobre o arco do meu ventre,<br />
a doela onde se inicia ca<strong>da</strong> rota.<br />
Baten ventás<br />
petan portas<br />
todo son repiques<br />
todo son escusas.<br />
Mar aberto<br />
que chama o misterio<br />
silencio que medita<br />
rochas que escoitan.<br />
Iso es, Fisterra.<br />
Misterio, feiteceiro<br />
carregado de repiques<br />
de olores salgados<br />
e cores escuras.<br />
Sensuali<strong>da</strong>de sinxela.<br />
Fervente, provocador.<br />
pilarpitasánchez<br />
(5)
(6)<br />
estherval<br />
A VOLTAS<br />
- Vés facer o camiño comigo?<br />
- E que non sei se quero facelo.<br />
- A min faríame ilusión.<br />
- Seino.<br />
- Entón?<br />
- Teño que pensalo.<br />
- Paréceme ben.<br />
- E ti porque queres facelo?<br />
- Xa ves, deume por aí.<br />
- Ten que haber algo máis.<br />
- Pode ser. Se cadra e que fixen unha promesa.<br />
- Secreta, ¿non?<br />
- Si e non.<br />
- Non vas dicirme de que se trata?<br />
- En reali<strong>da</strong>de a ti podo contarcho todo.<br />
- Non te fies. Todos somos imprevisíbeis.<br />
- Non me importa arriscarme contigo. Confío en ti e xa está.<br />
- Vale. Dispara logo.<br />
- Pois un día estaba eu na <strong>casa</strong> remexendo ideas, xa sabes, e entón pensei se<br />
eu podería logralo como os demais. Xa sabes que non teño moita fe en min mesma.<br />
Entón ocorréuseme que si conseguía aca<strong>da</strong>r a miña meta no plano real tamén ía<br />
ser quen de aca<strong>da</strong>r outras moitas cousas se mo propoñía. Non sei, é unha especie<br />
de promesa, de xogo, de proba... un pouco de todo.<br />
- Creo que é, cando menos, interesante. A ti gústache facer cousas así. Sei que<br />
conseguirás chegar.<br />
- Vas facer o camiño comigo, entón?<br />
- Antes tería que facer eu tamén unha especie de promesa, ¿non?<br />
- Non fai falta.<br />
- Pero é que agora apetéceme.<br />
- Ben, pensa un pouco.<br />
- A ver... vou prometer... vou prometer... ¡Mer<strong>da</strong>!, non me sae na<strong>da</strong>. Tanto ten.<br />
- Veña, home, é igual. Non tes que facer o que faga eu.<br />
- É que xa sabes que me gusta ser sempre máis ca ti en todo. Máis que na<strong>da</strong><br />
por facerte rabear.<br />
- ¡Que parvo es!<br />
- Non sabes canto me gustas cando dis iso.<br />
- Seino, parvo, máis que parvo, por iso cho digo.<br />
- É que eres unha rapaza moi listiña, aín<strong>da</strong> que fagas promesas disparata<strong>da</strong>s.<br />
- Todo depende do cristal co que se mire.<br />
- Pois vai ser que tes razón.<br />
- Veña, a ver, vas vir ou non?<br />
- Ai, muller! ¿pero aín<strong>da</strong> estamos así? ¿é que non sabes a resposta xa?<br />
¡Parvo!
matildecastro<br />
-<br />
-Sí muller, sí. Antes pasaban moitas cousas. Eu acórdome de algunhas que contaban polas<br />
noites.<br />
-<br />
-A xente tratabaas con moito respecto, porque a calquera hora podíaste ver envolto nelas.<br />
-<br />
Por alí as <strong>casa</strong>s estaban alonxa<strong>da</strong>s unhas de outras e había moitas corredoiras que, como fose<br />
noite, por menos de na<strong>da</strong> entrábache a grima no corpo.<br />
-<br />
-Pois dunha vez, no lugar do Escoitadoiro había un rapaz, que traía á mai e os veciños a mal<br />
vivir coas súas visións.Chamábase Manoliño.<br />
<strong>As</strong> veces cando chegaba do lindeiro, xa entraba na <strong>casa</strong> berrando.<br />
«¡ Ai mi madre!- hoxe vin outro enterro.<br />
-Cala home cala. ¡ Non pararás con iso !»<br />
Un día dicía que ia pola Costa, outro polo Outeiro...<br />
«E vin como ía vostede. Coñecina pola capa»<br />
O pior era que o pouco tempo morría alguén e o enterro pasaba por onde o vira o Manoliño.<br />
Visto que a historia se repetía, a mai pensou en aconsellarse.<br />
-<br />
Foi xunto de María <strong>da</strong> burra que era unha peixeira que ía dende a mariña e tamén se adicaba a<br />
botar as cartas.<br />
-Tes que facer tal como che digo - dixo a cartuxeira - e xa verás como o teu fillo vai ser iguoal que<br />
os outros pequenos.<br />
Vas ir a unha <strong>casa</strong> cando estean cocendo e, tes que pedir a bola antes de que cha ofrezan. Pero<br />
coi<strong>da</strong>diño que non che dean moita, porque tena que comer to<strong>da</strong> o rapaz, para que saian ben as<br />
cousas.<br />
-<br />
Sairon, sairon, dende aquela nunca máis se soubo.<br />
- ¡Ai mamá!, como se ve que <strong>da</strong>quela non había televisión, nin Salsa rosa.<br />
(7)
fernandopuentegómez<br />
(8)<br />
FISTERRA<br />
Chegou alén dos mares<br />
Dese outro mundo onde todo se desbarata<br />
(ao sumo un pouco máis que aquí<br />
Aín<strong>da</strong> que alí as traxedias son coma de outra cor)<br />
Chamábanlle Bos Aires á ci<strong>da</strong>de e residía soio no centro<br />
A súa familia de orixes italianas xa non vivía<br />
E aquel a quen máis amaba ficaba baixo terra había moito tempo<br />
El soñaba con saír desa terra doente de xente apretuxa<strong>da</strong><br />
En espazos que afogan o corpo dos ermitáns<br />
E consumen a alma con pesadelos na noite despois do insomnio<br />
Viaxar hasta o vello confín do mundo<br />
Ao ver<strong>da</strong>deiro a derradeira peregrinaxe dos arrepentidos<br />
Desde os tempos en que non existía nin as américas<br />
Imaxinábase o que sería bicar a escuma do mar embravecido<br />
Brincar de pedra en pedra sentindo a súa irregulari<strong>da</strong>de<br />
Ulir a sal mentres o vento xogaba co seu cabelo<br />
Deixar pousarse a súa olla<strong>da</strong> na distancia sen brétema<br />
E o bramar do mar chamándolle para deixarse levar ao seu fondo<br />
Mentres o sol sobaba a súa pele co recoñecemento pola súa viaxe<br />
Amaba a terra e o infinito e o que pola fe pode deixar ver a Deus<br />
E sentir o que é ver a fin do mundo dende os ollos dun home ferido<br />
Porque o destino o pousou tan lonxe <strong>da</strong> terra dos seus soños<br />
Os soños dun cabaleiro que vindo de Xerusalén aló na Terra Santa<br />
Quixo peregrinar ata fisterra para limpar por sempre os seus pecados<br />
E limparse <strong>da</strong> sangue e dos feitizos dos mortos deixados no camiño<br />
Chegou alén dos mares<br />
Para ficar e morrer coma un home atemporal e sen armadura<br />
Que soio desexa no azul do mar de fisterra deixar a vi<strong>da</strong><br />
Coa sereni<strong>da</strong>de de saber que segue sendo o ver<strong>da</strong>deiro confín do mundo
ENTRE O CEO E A TERRA<br />
Convídote a vivir intensamente, a encontrar paz<br />
poñéndote no ceo an<strong>da</strong>ndo pola Vía Láctea<br />
(Camiño de Santiago). Os antergos atribuen a súa<br />
orixen á len<strong>da</strong> de que a diosa Juno caíranlle unhas<br />
pingas de leite cando lle <strong>da</strong>ba de mamar a Hércules.<br />
O restrelo no medio <strong>da</strong> oscuri<strong>da</strong>de fará de guía<br />
coa axu<strong>da</strong> dos sinalizadores de cantería, cun<br />
azulexo azul e nel unha vieira encastra<strong>da</strong> cor<br />
amarela, que os nervos xuntos indican o punto de<br />
parti<strong>da</strong> e a dispensión, a dirección a seguir , que<br />
leva a Compostela.<br />
Escollín o Camiño do Norte, o máis fermoso, o menos<br />
transitado, o que cautivara o Padre benedictino<br />
Martín Sarmiento (o Sapientísimo) disfrutando <strong>da</strong>s<br />
súas belezas naturais paisaxísticas, <strong>da</strong>s len<strong>da</strong>s<br />
míticas , <strong>da</strong> paisaxe do silencio interrumpido polo<br />
discorrer melodioso de calquera dos regatos, do trote<br />
dos cabalos salvaxes, <strong>da</strong>s fontes dos desexos, con<br />
culto a auga pola dispensatoria de fertili<strong>da</strong>de e curación,<br />
as pedras coa marca <strong>da</strong> ferradura do cabalo<br />
de Santiago ou a barca de San Andrés.<br />
Na I<strong>da</strong>de Media, moitos viaxeiros elexiron esta vía<br />
fantástica para seguir o «Campus Stellae» que lles<br />
levaría ata o apóstolo, camiñando unha franxa entre<br />
o mar e a serra, o séu paso encóntranse praias<br />
infinitas, montes planos de delicado perfil, ci<strong>da</strong>des<br />
anima<strong>da</strong>s, pobos mariñeiros, arrechoucho de<br />
gaivotas, olor a campo e mar. Descubrirás o pracer<br />
de encontrarte contigo mesmo, e de escoitar os sons<br />
<strong>da</strong> inmensi<strong>da</strong>de, de fundirte coa paisaxe, de meditar<br />
nas Ermi<strong>da</strong>s, <strong>da</strong> arqueoloxía, <strong>da</strong> arte <strong>da</strong>s<br />
Catedrais, dos Mosteiros, dos Pazos e cruceiros.Os<br />
faros sinalando onde acaba a terra e comenza o océano.<br />
<strong>As</strong> grandes serras como a <strong>da</strong> Capela<strong>da</strong> que<br />
cobilla o Santuario de San Andrés de Teixido, de<br />
mitoloxía e inicio <strong>da</strong> peregrinaxe (Sn. Andreu irmán<br />
de Santiaguiño) que sobre o 1880 xentes de Santiago<br />
fixeron o Camiño cara o Norde en peregrinaxe,<br />
pasando por Santa Rita de Xubia.<br />
O acantilado Vixía de Herveira que é o mais alto de<br />
Europa con 612 m de cai<strong>da</strong> vertical.<br />
Os cabos do porto de San Andrés, o Ortegal, o Prior,<br />
Fisterra (fin <strong>da</strong> terra).<br />
Toparás con xentes que che falarán dos mouros (seres<br />
mitolóxicos) xa que forman parte integrante e<br />
activa <strong>da</strong> cultura primitiva.<br />
Encantarache, que<strong>da</strong>rás engaiolado desta terra meiga<br />
e marcahrás con gañas de voltar, por que sempre<br />
che que<strong>da</strong>rá algo por ver e por vivir.<br />
mª carmencantocarballeira<br />
(9)
nuriagarcíagonzalo<br />
(10)<br />
LA GALAXIA IMAGINARIA<br />
Vértigo<br />
El minuto después de realizar lo que habías deseado aparece<br />
como un abismo. To<strong>da</strong>vía estás ahí, en ese instante, punto<br />
exacto de la inmovili<strong>da</strong>d, quieto, mirando al vacío. Tus hombros<br />
parecen tragarte hasta que miras al cielo. Va a llover. Lo sabes.<br />
El ambiente que te rodea habla. Y ahí sigues, clavado frente a<br />
tu vacío. No hay na<strong>da</strong> más. Al borde de la inmensi<strong>da</strong>d el pelo<br />
cobra vi<strong>da</strong> y se quiere ir con el aire.<br />
La sole<strong>da</strong>d está contigo. Es una mujer guapa, joven, que te<br />
habla de ti.<br />
La sigues atrapado por su embrujo; mientras, ella corre entre<br />
vaporosas telas, por misteriosos caminos. Solo la ves a ella.<br />
Vislumbras su silueta semidesnu<strong>da</strong>, mira hacia atrás, donde tú<br />
estás. Sonríe. Ca<strong>da</strong> vez te lleva más lejos y, ca<strong>da</strong> vez estás más<br />
cansado, pero ella te atrae. No puedes dejar de seguirla. Es<br />
muy bella.<br />
Se para. Te coge de la mano, te muestra el lugar y te<br />
sorprendes.<br />
Estás rodeado de muchas personas. Algunas conoci<strong>da</strong>s, algunas<br />
amigas, muchas anónimas. A to<strong>da</strong>s las sostienen de la mano<br />
mujeres muy bellas, como tu sole<strong>da</strong>d.<br />
Estáis en el lugar.<br />
Punto de parti<strong>da</strong><br />
Se habían despertado después de la tormenta y sabían que<br />
ya na<strong>da</strong> era igual. Se miraron y ca<strong>da</strong> uno descubrió el significado<br />
profundo de la desnudez. Cierto temor rondó sus corazones,<br />
el miedo de una situación que se aventura desconoci<strong>da</strong>.<br />
No sabían donde estaban; tan solo que la tormenta los había<br />
llevado hasta allí, impulsados por la fuerza húme<strong>da</strong> del agua.<br />
Una fuerza que ellos mismo habían atraído e impulsado.<br />
No tenían conciencia de haber ido perdiendo esa ropa interior.<br />
To<strong>da</strong>vía no tenían conciencia del dolor que ca<strong>da</strong> uno<br />
transportaba, tras el reparto. Sin embargo, poseían la certeza<br />
de haber hecho, sin saberlo, lo más escondido e íntimamente<br />
deseado.<br />
Ahora se miraban así, tal cual eran.
LÚA<br />
Lúa grande, es fermosa<br />
branca neve do querer<br />
lúa grande, caprichosa<br />
a miña mente ti queres ler.<br />
A miña mente ti queres ler<br />
para saber a quen eu amo<br />
a quen eu amo saber queres<br />
para quitarmo do meu lado.<br />
Xa fai que o intentas<br />
botándome un meigallo<br />
pero ti non o consegues<br />
porque tes un corazón branco.<br />
Con maxia de cores non me deixas parar<br />
teño medo de que quen leves<br />
xa non volva nunca máis.<br />
Lúa branca traizoeira<br />
polos demos que te tragan<br />
lúa xa non ten home<br />
lúa xa non ten fala.<br />
saravigo<br />
rosafernándezsalanova<br />
Houbo un dia<br />
no que pechei a porta<br />
a porta do medo<br />
coa chave do orgullo<br />
pra non deixar entrar<br />
a escura reali<strong>da</strong>de<br />
e gar<strong>da</strong>r mio dentro<br />
un lugar baleiro<br />
de penas<br />
de tristuras<br />
cheo de recordos<br />
de amor e vento<br />
de aire e lume<br />
de maxia no tempo<br />
dunha reali<strong>da</strong>de distinta<br />
na que soamente<br />
un dia entre<br />
coa porta aberta<br />
sen chave<br />
sen medo<br />
(11)
CONTAN…<br />
A imaxe de San Cristovo<br />
cuberta de ouro en po<br />
era botín desexado<br />
por piratas e ladróns<br />
envia<strong>da</strong> desde o ceo<br />
para susto dos bribóns<br />
xurdiu preto <strong>da</strong> súa ermi<strong>da</strong><br />
unha xigante pitón<br />
cunha pelaxe moi mesta<br />
protectora do patrón<br />
cando os ruíns raspiñeiros<br />
chegaban en batallón<br />
amosaba a súa melena<br />
con afán devastador<br />
enleaba os ladroeiros<br />
esmagaba os seus canóns<br />
indo logo refuxiarse<br />
nun burato do campón<br />
diante do adro <strong>da</strong> igrexa<br />
ollando sempre o santón<br />
tal sona colleu a serpe<br />
nese lugar de oración<br />
que aqueles usurpadeiros<br />
non voltaron á rexión<br />
no lugar do seu agocho<br />
na montaña de Ferrol<br />
un cruceiro en seixo mouro<br />
hoxe dá a protección<br />
(12)<br />
auroravarelacaabeiro
Campos de fieitos<br />
baixo os carballos,<br />
o sol que bracexaba<br />
por saír entre as ramas,<br />
e ti, que ías camiñando<br />
cara ó río.<br />
Mirabas con vagar<br />
a paisaxe<br />
adormeci<strong>da</strong> na túa mente<br />
de ci<strong>da</strong>de.<br />
Eidos de fieitos<br />
ós lados do regato,<br />
prados de violetas<br />
de cheiro suave.<br />
Un home no camiño.<br />
An<strong>da</strong>dura viaxeira,<br />
cabelos longos ondeando<br />
no vento no nordés,<br />
os seus pasos<br />
camiño de santiago.<br />
E unha mira<strong>da</strong> cravouse<br />
na túa.<br />
Espiou os teus sentidos.<br />
Miraches ó ceo,<br />
límpido.<br />
Lembraches o título dun libro:<br />
Todo é posible.<br />
maríainéspérezgonzález<br />
mariolahermi<strong>da</strong>romero<br />
Subín,baixei,<br />
andei, parei,<br />
sudei,arrefriei.<br />
Fixen de tripas corazón<br />
de corazón forza<br />
<strong>da</strong> forza vontade<br />
<strong>da</strong> vontade coraxe<br />
<strong>da</strong> coraxe camiño.<br />
Coñecín ceos distintos<br />
atravesei ríos e horizontes<br />
atopeime e cumprín<br />
máis seguín ó outro lado<br />
O corazón doíase<br />
o alento ía saír do meu peito<br />
pero cheguei<br />
e alí fiquei<br />
contemplando a na<strong>da</strong><br />
(Finis terrae)<br />
(13)
(14)<br />
nataliogómezlópez<br />
Sempre me gustou baixar a ventá ó pasar pola ponte,<br />
incluso en pleno inverno,<br />
para encher o coche de mar<br />
e berberechos.<br />
Era doado converter o SEAT 127 de meu pai<br />
nun catamarán de cruceiro.<br />
Despois<br />
a <strong>casa</strong>,<br />
a cociña,<br />
as tardes de chuvia e bocadillos de mortadela.<br />
O anoitecer chegaba co café<br />
con chicoria <strong>da</strong> miña avoa.<br />
Ela senta<strong>da</strong> co muíño no regazo,<br />
eu alisando coa unlla do polgar<br />
o envoltorio de prata<br />
dunha galleta<br />
de chocolate.<br />
«Nena, tes o xersei cheo de bólas.<br />
Haiche que mercar outro na ten<strong>da</strong> de Pachú»<br />
¡Cómo caen las columnas!<br />
¡Cómo vienen abajo..... una a una!<br />
¡Cómo quiebran los ídolos en sus pedestales,<br />
cual si fuesen títeres de vulgares cristales!<br />
¡Cómo el hierro en la fragua se derrite!<br />
¡Cómo si hay tiempo hace que me irrite!<br />
¡Cómo el mal a la bon<strong>da</strong>d cubre!<br />
¡Cómo el frío al calor persigue,<br />
y al morir septiembre nace octubre!<br />
¡Cómo las golondrinas se van por un tiempo<br />
y aunque después del bien viene el <strong>da</strong>ño<br />
nunca gira el sol sin un verano!<br />
¡Cómo ............ y en definitiva<br />
siempre hay en la suerte,<br />
un poco de vi<strong>da</strong><br />
............. y un poco de muerte!<br />
dianacendán
xaimepereiramaroto<br />
Sempre quixen saber de ti<br />
bicar as túas mans<br />
antes de abrazar o ca<strong>da</strong>leito.<br />
Unha <strong>da</strong>ma <strong>da</strong> escena<br />
volveute a vi<strong>da</strong>.<br />
Puiden ver a túa sombra<br />
no espello <strong>da</strong> súa ialma<br />
mergullar na pureza<br />
<strong>da</strong> súa voz escoitando<br />
as túas palabras.<br />
Xa nunca serás sombra<br />
senón Rosa doura<strong>da</strong><br />
vivirás pra verme morrer.<br />
Sempre quixen ir<br />
trala túa pega<strong>da</strong>.<br />
O camiño máxico<br />
non está sometido a ningún mapa,<br />
traza un novo a ca<strong>da</strong> paso que dás.<br />
Nunca está no mesmo sitio.<br />
<strong>As</strong> árbores medran ás súas beiras<br />
tentando atopar seguri<strong>da</strong>de<br />
afundindo as raíces en areas movedizas.<br />
Para an<strong>da</strong>r por el<br />
só debes saber encher os ocos<br />
que se abren continuamente ós teus pés.<br />
Se logras chegar ó final non preten<strong>da</strong>s volver,<br />
ante ti ábrese unha galaxia<br />
pola que poderás viaxar sen guías,<br />
na que poderás inventar estrelas,<br />
na que non hai máis camiños que a escuri<strong>da</strong>de.<br />
loretode castrogarcía
Obradoiro Literario<br />
Comisión de Cultura, Ensino,<br />
Deportes, Xuventude e Turismo<br />
cultura.deportes@fene.dicoruna.es<br />
www.feneci<strong>da</strong><strong>da</strong>n.net<br />
CONSELLERÍA DE CULTURA<br />
E DEPORTE