As voces da casa (4)

matildecastro
-
-Sí muller, sí. Antes pasaban moitas cousas. Eu acórdome de algunhas que contaban polas
noites.
-
-A xente tratabaas con moito respecto, porque a calquera hora podíaste ver envolto nelas.
-
Por alí as casas estaban alonxadas unhas de outras e había moitas corredoiras que, como fose
noite, por menos de nada entrábache a grima no corpo.
-
-Pois dunha vez, no lugar do Escoitadoiro había un rapaz, que traía á mai e os veciños a mal
vivir coas súas visións.Chamábase Manoliño.
As veces cando chegaba do lindeiro, xa entraba na casa berrando.
«¡ Ai mi madre!- hoxe vin outro enterro.
-Cala home cala. ¡ Non pararás con iso !»
Un día dicía que ia pola Costa, outro polo Outeiro...
«E vin como ía vostede. Coñecina pola capa»
O pior era que o pouco tempo morría alguén e o enterro pasaba por onde o vira o Manoliño.
Visto que a historia se repetía, a mai pensou en aconsellarse.
-
Foi xunto de María da burra que era unha peixeira que ía dende a mariña e tamén se adicaba a
botar as cartas.
-Tes que facer tal como che digo - dixo a cartuxeira - e xa verás como o teu fillo vai ser iguoal que
os outros pequenos.
Vas ir a unha casa cando estean cocendo e, tes que pedir a bola antes de que cha ofrezan. Pero
coidadiño que non che dean moita, porque tena que comer toda o rapaz, para que saian ben as
cousas.
-
Sairon, sairon, dende aquela nunca máis se soubo.
- ¡Ai mamá!, como se ve que daquela non había televisión, nin Salsa rosa.
(7)