As voces da casa (4)

as
vocesdacasa
(4)
textos dos participantes
do obradoiro literario
fene
maio 2007

álexpérezgarcía
NUN SOLPOR DE ANCEIOS AO FINAL DO CAMIÑO
Ancorada en Santiago
a memoria pasea polas rúas
de soños e pedras.
Na lonxanía verdece un eco chuviñoso
e compasado
que fala de anxos e silenzos,
de mitras e saloucos.
- A alma tórnase lirio de auga-
E a mirada pérdese na hora tépeda
e a boca énchese de palabras desazadas.
Algún día, cando a friaxe fique en min
e sexa só ausencia e inverno,
vagarei entre nardos e lúas
ao son das campás eternas
que me farán lembrar
o que aínda amo.
Cruz de pedra,
raiña sen nome
no cemiterio do esquecemento.
Lembranzas apodrecen
soterradas en terra allea
afilladas da luz do faro…
Brétema nun ceo morto,
o manto de soños salgados
bate no tempo,
cravando mariñeiros.
Rematou a viaxe, ouviu
o derradeiro zoar do vento,
salouco afogado
nos beizos da escuma.
Volta o loito á capela,
silencio nun día morto.
Costa do medo,
custo da morte,
FIN da terra
Comezo da lenda…
dulcelópezrivera
(3)

REALIDAD IMAGINARIA
Llueve y hace frío fuera. Es una hermosa tarde de finales
de Octubre y desde la buhardilla desvencijada, recuerdo
con dulce nostalgia las hermosas tardes de lluvia y frío
en Enniskillen, y me pregunto cómo se recuerdan los recuerdos.
Ya oigo el murmullo de voces en la calle y reconozco a
mis invitados. Hoy tengo invitados. Son los invitados de
Enniskillen. Bajo rápida y ansiosamente las escaleras que
conducen al vestíbulo de la entrada principal; pero las
voces no provienen del exterior. La puerta blanca con
aldaba de bronce reluciente siempre está abierta, porque
los invitados deben tener siempre las puertas abiertas,
con licencia para entrar. Al fin y al cabo, por eso, son
llamados invitados.
El tintineo de los brindis se mezcla con retazos de animadas
conversaciones, que me arrastran a la sala pintada
de azul intenso en la que hace tiempo no entro, y no se
me ocurre el porqué. Me encuentro en el umbral de la
estancia decorada con jarrones chinos y elegantes divanes
estratégicamente colocados; entre los que, con familiaridad,
se mueven mis queridos invitados a los que sin
ser extraños para mí, no consigo identificar. Solo Oscar,
este dandy provocador y afectado me da la bienvenida
como el perfecto anfitrión da a su más distinguido invitado.
Ahora la invitada soy yo. La puerta de la sala azul
estaba abierta porque Oscar siempre la deja abierta para
que los recuerdos de Enniskillen entren y permanezcan
como recuerdos, el tiempo que ellos quieran. Están ahí,
forman parte de nosotros, pero no trataremos de volverlos
a vivir tal como fueron. De lo contrario se deforman y
se deterioran hasta morir, como el bello Dorian Gray.
areacaldevillapita
(4)
anaprado
- Sí… estaría ben largarnos dunha vez.
- Eu non o dubidaría.
- En serio?
- Claro. Pero a onde virías comigo?
- Iría a un lugar onde todo fose ilusión, alegría
onde a escuridade só é unha cómplice que nos axuda
nos axuda a escondernos
nos axuda a bicarnos
nos axuda a confiar unha na outra
Iría a un lugar onde chovesen as risas a chuzos
onde os soños camiñasen sendo realidades
Iría a un lugar onde falase ata a lingua das árbores máis vellas
onde cantase a nosa melodía mentres estamos a xogar coas nubes
É ese lugar
Ese que ti e máis eu coñecemos

angélicamosconidomínguez
Reafírmome nesta marxe prohibida
dos bosques case humanos
e acepto sen vergoña a inquietude do meu corpo
alleo ao recato e tan lonxe do ruído
Eu levo dende antes de nacer
a miña orixe tatuada nas pupilas
porque conteño unha estirpe de mulleres irridentas
co sangue mesto de píntega e de ruda,
que me aprendeu a a cercar as direccións
con só alzar a ollada.
Por elas sei cal e o rito para poder cazar na néboa
e como hei de facer para manter o equilibrio
se de repente remata o maio en invernía
Camiño detrás dos extraviados
que arrastran á vértixe das presas do falcón ,
e presto atención aos seus consellos
que me amosan cal é o xeito
de desenlear a semántica da alma
Calada confirmo a natureza do meu nome,
a condición que maldicen os que de día me renegan
cando cobren con cruces as pedras das lareiras
mentres esperan que chegue a noite toda
para botar na miña porta xardas e codeso
a cambio de esconxuros que fendan na doentia.
Pero ti ves a min sen que eu te chame
A durmir sobre o arco do meu ventre,
a doela onde se inicia cada rota.
Baten ventás
petan portas
todo son repiques
todo son escusas.
Mar aberto
que chama o misterio
silencio que medita
rochas que escoitan.
Iso es, Fisterra.
Misterio, feiteceiro
carregado de repiques
de olores salgados
e cores escuras.
Sensualidade sinxela.
Fervente, provocador.
pilarpitasánchez
(5)

(6)
estherval
A VOLTAS
- Vés facer o camiño comigo?
- E que non sei se quero facelo.
- A min faríame ilusión.
- Seino.
- Entón?
- Teño que pensalo.
- Paréceme ben.
- E ti porque queres facelo?
- Xa ves, deume por aí.
- Ten que haber algo máis.
- Pode ser. Se cadra e que fixen unha promesa.
- Secreta, ¿non?
- Si e non.
- Non vas dicirme de que se trata?
- En realidade a ti podo contarcho todo.
- Non te fies. Todos somos imprevisíbeis.
- Non me importa arriscarme contigo. Confío en ti e xa está.
- Vale. Dispara logo.
- Pois un día estaba eu na casa remexendo ideas, xa sabes, e entón pensei se
eu podería logralo como os demais. Xa sabes que non teño moita fe en min mesma.
Entón ocorréuseme que si conseguía acadar a miña meta no plano real tamén ía
ser quen de acadar outras moitas cousas se mo propoñía. Non sei, é unha especie
de promesa, de xogo, de proba... un pouco de todo.
- Creo que é, cando menos, interesante. A ti gústache facer cousas así. Sei que
conseguirás chegar.
- Vas facer o camiño comigo, entón?
- Antes tería que facer eu tamén unha especie de promesa, ¿non?
- Non fai falta.
- Pero é que agora apetéceme.
- Ben, pensa un pouco.
- A ver... vou prometer... vou prometer... ¡Merda!, non me sae nada. Tanto ten.
- Veña, home, é igual. Non tes que facer o que faga eu.
- É que xa sabes que me gusta ser sempre máis ca ti en todo. Máis que nada
por facerte rabear.
- ¡Que parvo es!
- Non sabes canto me gustas cando dis iso.
- Seino, parvo, máis que parvo, por iso cho digo.
- É que eres unha rapaza moi listiña, aínda que fagas promesas disparatadas.
- Todo depende do cristal co que se mire.
- Pois vai ser que tes razón.
- Veña, a ver, vas vir ou non?
- Ai, muller! ¿pero aínda estamos así? ¿é que non sabes a resposta xa?
¡Parvo!

matildecastro
-
-Sí muller, sí. Antes pasaban moitas cousas. Eu acórdome de algunhas que contaban polas
noites.
-
-A xente tratabaas con moito respecto, porque a calquera hora podíaste ver envolto nelas.
-
Por alí as casas estaban alonxadas unhas de outras e había moitas corredoiras que, como fose
noite, por menos de nada entrábache a grima no corpo.
-
-Pois dunha vez, no lugar do Escoitadoiro había un rapaz, que traía á mai e os veciños a mal
vivir coas súas visións.Chamábase Manoliño.
As veces cando chegaba do lindeiro, xa entraba na casa berrando.
«¡ Ai mi madre!- hoxe vin outro enterro.
-Cala home cala. ¡ Non pararás con iso !»
Un día dicía que ia pola Costa, outro polo Outeiro...
«E vin como ía vostede. Coñecina pola capa»
O pior era que o pouco tempo morría alguén e o enterro pasaba por onde o vira o Manoliño.
Visto que a historia se repetía, a mai pensou en aconsellarse.
-
Foi xunto de María da burra que era unha peixeira que ía dende a mariña e tamén se adicaba a
botar as cartas.
-Tes que facer tal como che digo - dixo a cartuxeira - e xa verás como o teu fillo vai ser iguoal que
os outros pequenos.
Vas ir a unha casa cando estean cocendo e, tes que pedir a bola antes de que cha ofrezan. Pero
coidadiño que non che dean moita, porque tena que comer toda o rapaz, para que saian ben as
cousas.
-
Sairon, sairon, dende aquela nunca máis se soubo.
- ¡Ai mamá!, como se ve que daquela non había televisión, nin Salsa rosa.
(7)

fernandopuentegómez
(8)
FISTERRA
Chegou alén dos mares
Dese outro mundo onde todo se desbarata
(ao sumo un pouco máis que aquí
Aínda que alí as traxedias son coma de outra cor)
Chamábanlle Bos Aires á cidade e residía soio no centro
A súa familia de orixes italianas xa non vivía
E aquel a quen máis amaba ficaba baixo terra había moito tempo
El soñaba con saír desa terra doente de xente apretuxada
En espazos que afogan o corpo dos ermitáns
E consumen a alma con pesadelos na noite despois do insomnio
Viaxar hasta o vello confín do mundo
Ao verdadeiro a derradeira peregrinaxe dos arrepentidos
Desde os tempos en que non existía nin as américas
Imaxinábase o que sería bicar a escuma do mar embravecido
Brincar de pedra en pedra sentindo a súa irregularidade
Ulir a sal mentres o vento xogaba co seu cabelo
Deixar pousarse a súa ollada na distancia sen brétema
E o bramar do mar chamándolle para deixarse levar ao seu fondo
Mentres o sol sobaba a súa pele co recoñecemento pola súa viaxe
Amaba a terra e o infinito e o que pola fe pode deixar ver a Deus
E sentir o que é ver a fin do mundo dende os ollos dun home ferido
Porque o destino o pousou tan lonxe da terra dos seus soños
Os soños dun cabaleiro que vindo de Xerusalén aló na Terra Santa
Quixo peregrinar ata fisterra para limpar por sempre os seus pecados
E limparse da sangue e dos feitizos dos mortos deixados no camiño
Chegou alén dos mares
Para ficar e morrer coma un home atemporal e sen armadura
Que soio desexa no azul do mar de fisterra deixar a vida
Coa serenidade de saber que segue sendo o verdadeiro confín do mundo

ENTRE O CEO E A TERRA
Convídote a vivir intensamente, a encontrar paz
poñéndote no ceo andando pola Vía Láctea
(Camiño de Santiago). Os antergos atribuen a súa
orixen á lenda de que a diosa Juno caíranlle unhas
pingas de leite cando lle daba de mamar a Hércules.
O restrelo no medio da oscuridade fará de guía
coa axuda dos sinalizadores de cantería, cun
azulexo azul e nel unha vieira encastrada cor
amarela, que os nervos xuntos indican o punto de
partida e a dispensión, a dirección a seguir , que
leva a Compostela.
Escollín o Camiño do Norte, o máis fermoso, o menos
transitado, o que cautivara o Padre benedictino
Martín Sarmiento (o Sapientísimo) disfrutando das
súas belezas naturais paisaxísticas, das lendas
míticas , da paisaxe do silencio interrumpido polo
discorrer melodioso de calquera dos regatos, do trote
dos cabalos salvaxes, das fontes dos desexos, con
culto a auga pola dispensatoria de fertilidade e curación,
as pedras coa marca da ferradura do cabalo
de Santiago ou a barca de San Andrés.
Na Idade Media, moitos viaxeiros elexiron esta vía
fantástica para seguir o «Campus Stellae» que lles
levaría ata o apóstolo, camiñando unha franxa entre
o mar e a serra, o séu paso encóntranse praias
infinitas, montes planos de delicado perfil, cidades
animadas, pobos mariñeiros, arrechoucho de
gaivotas, olor a campo e mar. Descubrirás o pracer
de encontrarte contigo mesmo, e de escoitar os sons
da inmensidade, de fundirte coa paisaxe, de meditar
nas Ermidas, da arqueoloxía, da arte das
Catedrais, dos Mosteiros, dos Pazos e cruceiros.Os
faros sinalando onde acaba a terra e comenza o océano.
As grandes serras como a da Capelada que
cobilla o Santuario de San Andrés de Teixido, de
mitoloxía e inicio da peregrinaxe (Sn. Andreu irmán
de Santiaguiño) que sobre o 1880 xentes de Santiago
fixeron o Camiño cara o Norde en peregrinaxe,
pasando por Santa Rita de Xubia.
O acantilado Vixía de Herveira que é o mais alto de
Europa con 612 m de caida vertical.
Os cabos do porto de San Andrés, o Ortegal, o Prior,
Fisterra (fin da terra).
Toparás con xentes que che falarán dos mouros (seres
mitolóxicos) xa que forman parte integrante e
activa da cultura primitiva.
Encantarache, quedarás engaiolado desta terra meiga
e marcahrás con gañas de voltar, por que sempre
che quedará algo por ver e por vivir.
mª carmencantocarballeira
(9)

nuriagarcíagonzalo
(10)
LA GALAXIA IMAGINARIA
Vértigo
El minuto después de realizar lo que habías deseado aparece
como un abismo. Todavía estás ahí, en ese instante, punto
exacto de la inmovilidad, quieto, mirando al vacío. Tus hombros
parecen tragarte hasta que miras al cielo. Va a llover. Lo sabes.
El ambiente que te rodea habla. Y ahí sigues, clavado frente a
tu vacío. No hay nada más. Al borde de la inmensidad el pelo
cobra vida y se quiere ir con el aire.
La soledad está contigo. Es una mujer guapa, joven, que te
habla de ti.
La sigues atrapado por su embrujo; mientras, ella corre entre
vaporosas telas, por misteriosos caminos. Solo la ves a ella.
Vislumbras su silueta semidesnuda, mira hacia atrás, donde tú
estás. Sonríe. Cada vez te lleva más lejos y, cada vez estás más
cansado, pero ella te atrae. No puedes dejar de seguirla. Es
muy bella.
Se para. Te coge de la mano, te muestra el lugar y te
sorprendes.
Estás rodeado de muchas personas. Algunas conocidas, algunas
amigas, muchas anónimas. A todas las sostienen de la mano
mujeres muy bellas, como tu soledad.
Estáis en el lugar.
Punto de partida
Se habían despertado después de la tormenta y sabían que
ya nada era igual. Se miraron y cada uno descubrió el significado
profundo de la desnudez. Cierto temor rondó sus corazones,
el miedo de una situación que se aventura desconocida.
No sabían donde estaban; tan solo que la tormenta los había
llevado hasta allí, impulsados por la fuerza húmeda del agua.
Una fuerza que ellos mismo habían atraído e impulsado.
No tenían conciencia de haber ido perdiendo esa ropa interior.
Todavía no tenían conciencia del dolor que cada uno
transportaba, tras el reparto. Sin embargo, poseían la certeza
de haber hecho, sin saberlo, lo más escondido e íntimamente
deseado.
Ahora se miraban así, tal cual eran.

LÚA
Lúa grande, es fermosa
branca neve do querer
lúa grande, caprichosa
a miña mente ti queres ler.
A miña mente ti queres ler
para saber a quen eu amo
a quen eu amo saber queres
para quitarmo do meu lado.
Xa fai que o intentas
botándome un meigallo
pero ti non o consegues
porque tes un corazón branco.
Con maxia de cores non me deixas parar
teño medo de que quen leves
xa non volva nunca máis.
Lúa branca traizoeira
polos demos que te tragan
lúa xa non ten home
lúa xa non ten fala.
saravigo
rosafernándezsalanova
Houbo un dia
no que pechei a porta
a porta do medo
coa chave do orgullo
pra non deixar entrar
a escura realidade
e gardar mio dentro
un lugar baleiro
de penas
de tristuras
cheo de recordos
de amor e vento
de aire e lume
de maxia no tempo
dunha realidade distinta
na que soamente
un dia entre
coa porta aberta
sen chave
sen medo
(11)

CONTAN…
A imaxe de San Cristovo
cuberta de ouro en po
era botín desexado
por piratas e ladróns
enviada desde o ceo
para susto dos bribóns
xurdiu preto da súa ermida
unha xigante pitón
cunha pelaxe moi mesta
protectora do patrón
cando os ruíns raspiñeiros
chegaban en batallón
amosaba a súa melena
con afán devastador
enleaba os ladroeiros
esmagaba os seus canóns
indo logo refuxiarse
nun burato do campón
diante do adro da igrexa
ollando sempre o santón
tal sona colleu a serpe
nese lugar de oración
que aqueles usurpadeiros
non voltaron á rexión
no lugar do seu agocho
na montaña de Ferrol
un cruceiro en seixo mouro
hoxe dá a protección
(12)
auroravarelacaabeiro

Campos de fieitos
baixo os carballos,
o sol que bracexaba
por saír entre as ramas,
e ti, que ías camiñando
cara ó río.
Mirabas con vagar
a paisaxe
adormecida na túa mente
de cidade.
Eidos de fieitos
ós lados do regato,
prados de violetas
de cheiro suave.
Un home no camiño.
Andadura viaxeira,
cabelos longos ondeando
no vento no nordés,
os seus pasos
camiño de santiago.
E unha mirada cravouse
na túa.
Espiou os teus sentidos.
Miraches ó ceo,
límpido.
Lembraches o título dun libro:
Todo é posible.
maríainéspérezgonzález
mariolahermidaromero
Subín,baixei,
andei, parei,
sudei,arrefriei.
Fixen de tripas corazón
de corazón forza
da forza vontade
da vontade coraxe
da coraxe camiño.
Coñecín ceos distintos
atravesei ríos e horizontes
atopeime e cumprín
máis seguín ó outro lado
O corazón doíase
o alento ía saír do meu peito
pero cheguei
e alí fiquei
contemplando a nada
(Finis terrae)
(13)

(14)
nataliogómezlópez
Sempre me gustou baixar a ventá ó pasar pola ponte,
incluso en pleno inverno,
para encher o coche de mar
e berberechos.
Era doado converter o SEAT 127 de meu pai
nun catamarán de cruceiro.
Despois
a casa,
a cociña,
as tardes de chuvia e bocadillos de mortadela.
O anoitecer chegaba co café
con chicoria da miña avoa.
Ela sentada co muíño no regazo,
eu alisando coa unlla do polgar
o envoltorio de prata
dunha galleta
de chocolate.
«Nena, tes o xersei cheo de bólas.
Haiche que mercar outro na tenda de Pachú»
¡Cómo caen las columnas!
¡Cómo vienen abajo..... una a una!
¡Cómo quiebran los ídolos en sus pedestales,
cual si fuesen títeres de vulgares cristales!
¡Cómo el hierro en la fragua se derrite!
¡Cómo si hay tiempo hace que me irrite!
¡Cómo el mal a la bondad cubre!
¡Cómo el frío al calor persigue,
y al morir septiembre nace octubre!
¡Cómo las golondrinas se van por un tiempo
y aunque después del bien viene el daño
nunca gira el sol sin un verano!
¡Cómo ............ y en definitiva
siempre hay en la suerte,
un poco de vida
............. y un poco de muerte!
dianacendán

xaimepereiramaroto
Sempre quixen saber de ti
bicar as túas mans
antes de abrazar o cadaleito.
Unha dama da escena
volveute a vida.
Puiden ver a túa sombra
no espello da súa ialma
mergullar na pureza
da súa voz escoitando
as túas palabras.
Xa nunca serás sombra
senón Rosa dourada
vivirás pra verme morrer.
Sempre quixen ir
trala túa pegada.
O camiño máxico
non está sometido a ningún mapa,
traza un novo a cada paso que dás.
Nunca está no mesmo sitio.
As árbores medran ás súas beiras
tentando atopar seguridade
afundindo as raíces en areas movedizas.
Para andar por el
só debes saber encher os ocos
que se abren continuamente ós teus pés.
Se logras chegar ó final non pretendas volver,
ante ti ábrese unha galaxia
pola que poderás viaxar sen guías,
na que poderás inventar estrelas,
na que non hai máis camiños que a escuridade.
loretode castrogarcía

Obradoiro Literario
Comisión de Cultura, Ensino,
Deportes, Xuventude e Turismo
cultura.deportes@fene.dicoruna.es
www.fenecidadan.net
CONSELLERÍA DE CULTURA
E DEPORTE