As voces da casa (4)

angélicamosconidomínguez
Reafírmome nesta marxe prohibida
dos bosques case humanos
e acepto sen vergoña a inquietude do meu corpo
alleo ao recato e tan lonxe do ruído
Eu levo dende antes de nacer
a miña orixe tatuada nas pupilas
porque conteño unha estirpe de mulleres irridentas
co sangue mesto de píntega e de ruda,
que me aprendeu a a cercar as direccións
con só alzar a ollada.
Por elas sei cal e o rito para poder cazar na néboa
e como hei de facer para manter o equilibrio
se de repente remata o maio en invernía
Camiño detrás dos extraviados
que arrastran á vértixe das presas do falcón ,
e presto atención aos seus consellos
que me amosan cal é o xeito
de desenlear a semántica da alma
Calada confirmo a natureza do meu nome,
a condición que maldicen os que de día me renegan
cando cobren con cruces as pedras das lareiras
mentres esperan que chegue a noite toda
para botar na miña porta xardas e codeso
a cambio de esconxuros que fendan na doentia.
Pero ti ves a min sen que eu te chame
A durmir sobre o arco do meu ventre,
a doela onde se inicia cada rota.
Baten ventás
petan portas
todo son repiques
todo son escusas.
Mar aberto
que chama o misterio
silencio que medita
rochas que escoitan.
Iso es, Fisterra.
Misterio, feiteceiro
carregado de repiques
de olores salgados
e cores escuras.
Sensualidade sinxela.
Fervente, provocador.
pilarpitasánchez
(5)