As voces da casa (4)

(6)
estherval
A VOLTAS
- Vés facer o camiño comigo?
- E que non sei se quero facelo.
- A min faríame ilusión.
- Seino.
- Entón?
- Teño que pensalo.
- Paréceme ben.
- E ti porque queres facelo?
- Xa ves, deume por aí.
- Ten que haber algo máis.
- Pode ser. Se cadra e que fixen unha promesa.
- Secreta, ¿non?
- Si e non.
- Non vas dicirme de que se trata?
- En realidade a ti podo contarcho todo.
- Non te fies. Todos somos imprevisíbeis.
- Non me importa arriscarme contigo. Confío en ti e xa está.
- Vale. Dispara logo.
- Pois un día estaba eu na casa remexendo ideas, xa sabes, e entón pensei se
eu podería logralo como os demais. Xa sabes que non teño moita fe en min mesma.
Entón ocorréuseme que si conseguía acadar a miña meta no plano real tamén ía
ser quen de acadar outras moitas cousas se mo propoñía. Non sei, é unha especie
de promesa, de xogo, de proba... un pouco de todo.
- Creo que é, cando menos, interesante. A ti gústache facer cousas así. Sei que
conseguirás chegar.
- Vas facer o camiño comigo, entón?
- Antes tería que facer eu tamén unha especie de promesa, ¿non?
- Non fai falta.
- Pero é que agora apetéceme.
- Ben, pensa un pouco.
- A ver... vou prometer... vou prometer... ¡Merda!, non me sae nada. Tanto ten.
- Veña, home, é igual. Non tes que facer o que faga eu.
- É que xa sabes que me gusta ser sempre máis ca ti en todo. Máis que nada
por facerte rabear.
- ¡Que parvo es!
- Non sabes canto me gustas cando dis iso.
- Seino, parvo, máis que parvo, por iso cho digo.
- É que eres unha rapaza moi listiña, aínda que fagas promesas disparatadas.
- Todo depende do cristal co que se mire.
- Pois vai ser que tes razón.
- Veña, a ver, vas vir ou non?
- Ai, muller! ¿pero aínda estamos así? ¿é que non sabes a resposta xa?
¡Parvo!