Limiar de conciencia.pdf - deContado

perder o control. Sabería ela realmente o que tomara? Se non o sabía, polo menos teríase
notado estraña, ela non era unha novata niso. E encima, facendo rafting. Tiña que terse
decatado, saber que non estaba en condicións de practicar algo de tanto risco.
Fora un suicidio. Custoulle deixar que esa palabra chegase á mente, pero era a palabra xusta, e
resoou na súa cabeza durante un larguísimo intre antes de aceptala. Daquela un aluvión de
pezas antes refugadas viñeron encaixar nun puzzle horrible. Todo concordaba admitindo que
Belén xa non estaba con el do mesmo xeito que ao principio. Que cada vez pasaba máis
tempo en deportes de aventura e cousas ás que el non a acompañaba. Que non era un mesmo
sentimento nos dous sentidos. Que a ela resultáballe demasiado pesado, xa insoportable,
explicarlle todo constantemente, que xa non gozaba coa súa rareza, e que el era un anano máis
do que coidar. Non, peor, el empuxáraa a aquilo, el era a bruxa que lle dera a mazá
envelenada. E ela mordéraa con ganas.
Todo derrubábase. Cando soubera do accidente e do estado de Belén, sentira que non podía
haber nada peor. Que equivocado estivera. Naquel intre, a harmonía, a sorprendente e máxica
coherencia con que as cousas se enlazaban dende que a coñecera, empezara a cambalear
ameazando con virse abaixo. Pero agora caía de golpe, e o pouco que quedaba daquela
sensación marabillosa evaporábase para deixar sitio só á dor culpable.
Correu ao hospital, trastornado, e sentou xunto a ela. Non deixaba de ollala, entubada e
inconsciente, esperando en van que a súa contemplación lle aclarase por que, ou lle amosase
un xesto que o desculpase. Por un momento ocorréuselle preguntar a algún médico que
opinaba daquelas análises, pedirlle a súa interpretación coa esperanza de que descartase o
suicidio. Deseguido pensou que, aínda que llo negasen, el non os ía crer. E ademais podía
meterse en problemas se sabían que accedera a aquela información. Sería mellor preguntarllo
a Blavatsky.
E Blavatsky confirmoulle os seus temores. Dada a descrición que tiña de Belén parecíalle
altamente probable que se tratase dun suicidio, pois ela debía coñecer perfectamente os
efectos das sustancias inxeridas. Que os motivos apuntasen á súa relación con CODER xa non
se atrevía a afirmalo. De todos os xeitos, unha persoa inqueda e cambiante como ela podía ter
motivos que CODER non sospeitase; malia ser un temperamento vital, non se podía descartar
un estado de profundo desánimo momentaneo no que a morte semellase a mellor opción.
CODER non sabía se preferir a incerteza ou a certeza. A verdade é que poucas dúbidas lle
quedaban xa, sentíase absolutamente culpable aínda que Blavatsky dixese que iso era normal
en todas as persoas moi próximas a un suicida. Finalmente decidiu que prefería a certeza,
convencido de que se demostraría o suicidio e non lle quedaría nin sequera o refuxio da
106