Limiar de conciencia.pdf - deContado

parte da pregunta: o mp3. Ben, este formato critícase moito e non vexo o por que, é un
formato coma outro calquera, só que se o músico quere facer unha canción de certa
calidade, pode, mentres que se o fai en formato XM, IT, S3m, mod, pois non pode, a non
ser que ese módulo lle ocupe uns cantos megas de máis. Critícase este formato porque a
xente pode meter cancións comerciais nas demos, ben, tamén se pode facer un XM
dixitalizando unha canción de U2 e non por iso se critica ese formato, pero claro, se
utilizas mp3 nunha demo é que non tes o espírito da scene, pois ben, se o espírito da scene
consiste en facer músicas de baixa calidade en formatos de hai anos, se é así, daquela eu
non posúo o espírito da scene.
Diego continuou paseando pola nave principal, vendo como a xente bulía para poñer a punto
os seus programas, e mesmo xogou un pouco, por ser sociable, cuns que tiñan as torres dos
seus computadores con luces de todas as cores e que lle ofreceron entrar nunha partida de
Quake.
- Mira, non me vai dar tempo a pasar o código a ASM, pásoche todo nun OBJ e logo xa o
linkas e tal, é mazo fácil.
- Xa empezamos.
Víase a todos pasalo ben. Rir. Facer bromas. Distendidos, familiares. A anos luz del. Aínda
que había algo que todos tiñan en común. Algo xeral: amor polas máquinas. E algo moi
concreto: paixón polas demos. Que podía haber mellor que unha demo? Nada! Imaxinábaos
respondendo ao unísono a esa pregunta. As demos unían capacidade tecnolóxica e estética en
non máis de tres intensos minutos. Eran o medio ideal para expresar a mensaxe que un quixer.
Detívose diante dun mozo que cantaruxaba en voz alta e estentórea cuns auriculares postos.
Quedou mirando, primeiro o seu equipo, medio destripado, logo a tatuaxe que tiña na fronte.
Era dunha soa cor, azul moi escuro, con liñas e puntos curvándose, ao estilo dos maorís
neozelandeses. As dúas liñas principais parecían dous cables terminados en conectores USB.
A Diego gustoulle. O mozo fixouse nel, tirou os pequenos cascos e ofreceullos.
- A ver que che parece.
Diego púxoos e cabeceou cortésmente ao ritmo da música.
- Non está mal. Gústame.
- Non está mal. Gústame -repetiu o da tatuaxe con falso ton mecánico- De verdade? Poríala
nunha demo?
Diego fitouno sen saber que responder. Non estaba seguro de telo entendido ben, tiña os
auriculares postos cando o mozo empezara a falar, ao velo mover a boca separou un auricular
da orella, e só o oira a medias. O da tatuaxe botoulle unha bafarada de fume na cara. Diego
52