Arquitectura ecolÃ³xica Arquitectura ecolÃ³xica - Faro de Vigo

More documents

Recommendations

Info

II FARO DE VIGO XOVES, 17 DE SETEMBRO DE 2009 MODA/CINEMA Un dos medios de comunicación de masas que serve de soporte para facer populares novas modas e tendencias é o cinema. A través da sétima arte chegan ao gran público as creacións xeniais de moitos deseñadores. Cinema e moda forman na contemporaneidade un bucle de grande sona; e non son poucos os modistos que se inspiran na pantalla para facer os seus vestidos. De vello, as iconas que facían populares as modas eran as pertencentes a círculos aristocráticos e ambientes cortesáns. Así acontecía ao longo de todo o vello réxime, con persoeiros famosos polas súas modas como a raíña María Antonieta, Casanova, o propio Luís XIV ou Madame du Barry. Porén, coa chegada das chamadas monarquías constitucionais, os ollos da moda xiran cara á ascendente burguesía. Dende Zola á Lampedusa son moitos os autores a falar sobre o estilo, ou a carencia do mesmo, por parte dos novos círculos sociais preeminentes. A chegada do cinema no século XX veu acompañada da aparición dun novo modelo de beleza. Os astros do celuloide deixaron de ser simples seguidores dos estilos creados polas clases altas e convertéronse eles mesmos en referentes estéticos. Swanson, Garbo, Valentino, Novarro… foron de seu creadores de tendencias: non soamente coas prendas que levaban na rúas, senón tamén co estilo estudado que plasmaban nos seus films. Progresivamente foron aparecendo, pois, estrelas do cine que t r a n s c e n - dían tamén como iconas da moda. Non se pode esquecer o estilo da época dourada dos films, que era o estilo dos seus protagonistas como Lauren Bacall, Rita H a y w o r t h , K a t h e r i n e Hepburn, Clark Gable ou Gary Cooper. Nas décadas anteriores á II Guerra Mundial, as relacións dos modistos célebres polas súas firmas cos es- A moda do cinema tudos cinematográficos non foron moi frutíferas. Chanel colaborou de xeito curto vestindo a estrelas. A Schiaparelli aconteceulle algo semellante, e Marcel R o c h a s tampouco cubriu por moito tempo a actores/actrices coas súas punrían de chegar as décadas finais do século XX para que se producira unha auténtica alquimia entre creadores de moda populares polas súas firmas e astros do cinema. Dende os anos sesenta empezaron a facerse identificables as firmas que levaban as estrelas nos films. O caso máis senlleiro é o da actriz Audry Hepburn, que tivo unha estreita colaboración co modisto Hubert de Gi- con diamantes ou Charada marcaron a época e están arestora sendo revisitados en numerosas exposicións e alcanzando prezos incribles en puxas por todo o mundo. Desa mesma xeira proceden igualmente os modelos para todas as ocasións de James Bond, un estilo que segue a inspirar a xeracións. A moda italiana tivo presenza notable en filmes excelentes da décatillas e pavenchy, quen realizou trada dos setenta. Por xaros. Habexes inesquecibles para ela. Modelos de Almorzo exemplo, na cinta Confidencias de Visconti apare- De certo que a relación entre moda e cine non acontece soamente para permitir que os deseñadores creen para a gran pantalla. Ás veces os modistos tamén se inspiran nos films para facer as súas coleccións. Así, a muller robot de Metrópole, de Fritz Lang, inspirou varios modelos metálicos, de Thierry Mugler, que están arestora a ser moi popularizados pola cantante Beyoncé. Películas de Fassbinder, como Querelle, inspiraron mentres as primeiras coleccións de cabaleiro do creador Claude Montana. Vestindo as estrelas ROMÁN PADÍN OTERO Modistos e celuloide A silueta e o estilo de necia, serve de inspira- Marlene Dietrich deliñou ción a Karl Lagerfeld en moitas das variacións de Chanel, ao deseñar a de- Yves Saint Laurent na volrradeira colección cruise ta en que facía smókings da casa francesa presenta para donas. E tamén a fi- este verán 2009. O desfile gura de Catherine Deneu- fíxose no Lido de Venecia ve lle serviu a Saint Lau- e recordaba toda a estétirent para crear importanca decadente e lánguida tes traxes e noite e sofisti- do famoso film protagocados conxuntos de día, nizado por Dirk Bogarde. ideados para vestir a un- O creador español Daha “primeira actriz” polas vid Delfín tomou inspira- avenidas máis elegantes ción no film O home in- das cidades. visible para enxergar o O cinema de Visconti, leitmotiv dunha das súas en concreto Morte en Ve- coleccións recentes. Ne- Arriba: Dous modelos inspirados en “Morte en Venecia” e fotograma de “Metrópole”. Abaixo, unha das últimas creacións de Thierry Mugler. ce Silvana Mangano con vestidos de Fendi. Tamén daquela, a actriz Marisa Berenson facía reportaxes para todo o mundo coa moda do modisto Valentino. Por certo que as tres actrices pasaron tamén os anais da elegancia con vestiarios de época. A lixeira Hepburn co vestiario de My fair lady, creado por Cecil Beaton. A belísima Mangano co de Morte en Venecia, de Piero Tosi; canto á Berenson co vestiario de Barry Lyndon, de Canonero- Söderlund. Mentres, como arquetipo de elegante masculino da época poderíamos nomear ao loiro Helmut Berger, unha icona deses anos de vida nas montañas europeas e as costas americanas. Nos anos oitenta houbo asemade brillantes colaboracións de modistos no cine. O sublime Yves Saint Laurent fixo o vestiario para Isabelle Adjani en Subway, unha cinta na que se resumía todo o estilo atemporal do creador. Tamén Armani acadou popularidade, da súa parte, vestindo a Richard Gere en American Gigolo. En fin, como vestiario de época destacan as capas formidables de Karl Lagerfeld para O festín de Babette. Casi nos anos noventa está o vestiario de Jean Paul Gaultier para O cociñeiro, o ladrón, a súa dona e o amante, de Peter Greenaway. Todas elas son cintas e vestiarios que se revisitan na actualidade en exposicións temporais por todo o mundo. Dende Rotterdam até Nova York, dende Hollywood deica Cinecitá. la, as caras dos modelos aparecían envoltas cun vendaxe hospitalario como si dun postoperatorio se tratara. En fin, o galego José Castro toma inspiración en Blade runner para os seus modelos máis aerodinámicos, nos que a silueta axustada na cintura e con ombros anchos define a unha dona hiperfeminina. A moda e o cine teñen pasado, daquela, de ser unhas irmas menores das artes a converterse de seu nas máis relevantes formas de comunicación da creación interdisiciplinar que é a que marca o espírito dos tempos. O aire do tempo entre filmes e modas.
ARTE Alobre. Seis intervencións Propostas escultóricas na Arousa CARLOS L. BERNÁRDEZ FARO DE VIGO XOVES, 17 DE SETEMBRO DE 2009 III O propio medio propicia obras que sitúen a relación home/contorno Manolo Paz: “Debuxando no aire” “Proxecto Duíno-Alobre”, de Xaquín Chaves. Alobre. Seis intervencións no Montiño é o título da mostra de escultura que ocupa diferentes espazos naturais no Montiño, un parque moi ligado ás orixes de Vilagarcía de Arousa, onde se acha o castro de Alobre, nesta altura en pleno proceso de escavación e fornecendo unha valiosa información sobre o pasado desta área da ría de Arousa. A mostra que se poderá contemplar até o 30 de setembro xorde dun proxecto asumido polo concello de Vilagarcía no que o espazo natural e histórico-cultural do Montiño xoga un papel central en diálogo cos proxectos individuais que nel se desenvolven. Os seis traballos presentados, realizados por Manolo Chazo, Xaquín Chaves, Enrique Conde, Uxío López, Manolo Paz e Francisco Pazos son absolutamente independentes, como seis proxectos individuais cunha variábel vontade de integración no espazo natural e seguindo vieiros de investigación artística plenamente individualizados. Todos fixeron seu un sistema semellante ao de project rooms, con propostas definidas e/ou modificadas sobre a marcha para un espazo concreto e traballando coa maior soltura posíbel. Os escultores, no seu diálogo-confrontación coa natureza, non representan un modelo natural, senón que acaban por evocar e desenvolver un modelo cultural, moi representativo do noso tempo e da obra individual de cada un deles. Alén diso, o propio medio natural propicia a creación de obras que nos sitúen na relación do home co seu contorno, nas que a natureza xa non é máis “paisaxe” senón que é realidade activa e actuante, materia viva que evidencia a súa realidade física e tamén a presenza do humano como parte da dialéctica complexa do noso presente en relación co medio natural. Na mostra os artistas distribúen as pezas de xeito que estas son captadas e postas en común desde a emoción, desde un tipo de elementalidade que xorde da simplicidade obxectual, a que deita cada unha delas e que permite que agrome a súa potencial poeticidade, o sentido obxectual e poético ao tempo, ligado á súa integración na paisaxe. Neste sentido é interesante constatar que inicialmente a propia posta en marcha do proxecto remite a unha idea de intervención construtiva no espazo natural. Uxío López realiza a obra máis pictórica, Ensanguentados, unha fachada de aluminio con vidro laminado que pide unha contemplación elevada e probabelmente ga- Intervención de Enrique Conde: “Na fondura do monte”. Cómpre salientar a achega do escultor Enrique Conde –que tamén está a expor na Casa da Cultura do Concello d’O Grove-, cun traballo de extremo rigor formal, Na fondura do monte, unha obra realizada en madeira de chopo, na que a aproximación á natureza é froito dunha intensa meditación sobre o medio e a súa relación coa forma, para acabar plasmando unha interpretación desde unha posición decididamente escultórica que, aínda que remita a referentes xeométricos, é tratado como volume no espazo. As sutís referencias visuais das súas construcións parten da evocación e deixan no espectador unha pegada Rigor formal saudosa, facendo que perante as súas esculturas pairen desde as imaxes de formas esenciais. Con estes vimbios o artista constrúe un universo rigoroso no formal e ao tempo evocativo que é completado pola presenza do espectador. Alobre é, xa que logo, unha iniciativa artística de interese, digna de ter continuidade en anos vindeiros, amosando que a arte pode contribuír a ollar doutro xeito a realidade, a reforzar, a partir de espazos e materiais comúns, os significantes que alimentan a orde simbólica, e así contribuír a que a nosa percepción sexa máis libre e rica. ñaría cunha estrutura volumétrica. Francisco Pazos con Sen título, unha peza de aceiro e granito semella querer remitir ao telúrico que o lugar propicia. Manolo Chazo, co conxunto de esculturas so o nome de Frolnata, alude ao crecemento, plasmado en esculturas que ocupan o espazo como plantas. A aproximación de Xaquín Chaves, Proxecto Duíno-Alobre, desenvolve o tema do voo e os anxos, parte do mundo poético de Rilke, ao que remite o título da obra –alusión ás Elexías duinesas do poeta xermano-, e no que a intervención na natureza é froito de profundar sobre o ámbito físico e o mundo poético e mítico, o que o leva a optar por unha interpretación desde unha posición achegada ás propostas de land art que, aínda que remita a referentes moi diversos, é tratada como volume no espazo, mais tamén como volume na natureza: raíz, niño, furna, erosión e arqueoloxía. Outra das pezas máis destacadas é a de Manolo Paz, Debuxando no aire, unha obra na que as preocupacións formais se vinculan ao mundo das tensións entre espazo e forma, desenvolvendo unha escultura construtiva que provoca diferentes puntos de vista no espectador, e que ten un dos alicerces no diálogo plano, volume, espazo. Os planos entrecrúzanse con enorme limpeza e maniféstanse como conceptos esenciais, abstractos, no seu sentido de extrema depuración. É un exemplo da conquista dun ideal formal absoluto, que se enmarca, como un interesante exemplo, no panorama de reformulación das correntes construtivistas.
Page 1: Nº 300 ■ XOVES, 17 DE SETEMBRO D
Page 5 and 6: LIBROS Co aval do Premio de Narrati
Page 7 and 8: INFANTIL/XUVENIL Texto apaixonante

Arquitectura ecolÃ³xica Arquitectura ecolÃ³xica - Faro de Vigo

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?