Derleme Kitap - Ermeni Katliami ve Sorunu Uzerine Yazilar ... - Köxüz

Peki sosyalistler ne yaptı? Hiç.
Niçin? Sosyalistlerin kendileri gerici milliyetçilerdir de ondan. Sosyalizm bunu gizlemenin
bir aracıdır.
Devrimci demokrasi, her şeyden önce, ulusun her türlü dinsel, dilsel, kültürel., ırksal, soysal,
tarihsel belirlenimden azade kılınması demektir. Yani tüm dillerin, kültürlerin, dinlerin
eşitliğidir, Bu eşitlik ise devletin dini, dili, soyu, etnisi, tarihi olmaması demektir. Yurttaşlığın
insan haklarıyla tanımlanması demektir.
Bir Orhan Pamuk ya da İnsan Hakları Derneği, bu gerici milliyetçiliğe dayanan devletin
politikasının sonuçlarına tepki gösterebilir ama ona karşı ayrı bir sistematik program
koyamaz.
Bu siyasi partilerin işidir. Türk devletinin Türk devleti olmasını; yani ulusun bir dile, etniye
göre tanımlanmasını en büyük sorun olarak gören ve işçileri bunun için mücadeleye çağıran
ve bunu programının başına yazmış bir sosyalist parti var mı? Yok.
Böyle bir parti olduğunda, Orhan Pamuk zaten böyle bir şeyi söylemek için yapayalnız öne
çıkmak zorunda kalmaz. Çıktığında da bu parti örneğin tüm üyelerini ve toplumdaki tüm
demokratik güçleri, “Evet Orhan Pamuğa katılıyorum. Bu ülkede bir milyon Ermeni ve otuz
bir Kürt öldürüldü. Bunu ben de imzalıyorum ve Orhan Pamuğu tebrik ediyorum” diye
kampanyaya çağırırdı. Bu partinin yönetici ve militanları hedef olarak öne geçerdi. Bu
kanaldan, ulusu bir dil ve etniyle tanımlamaya karşı program somut olarak savunulabilirdi.
O zaman azınlıkta bile kalsanız, toplumu sizin dediğinizi tartışmak zorunda bırakır ve en
önemlisi sağlıklı bölünmeler yaratırdınız. Örneğin ulusu bir dile, dine, etniye, tarihe, kültüre
göre tanımlayanlarla, bu türden her türlü belirlemeden azade kılıp, insan haklarına göre
tanımlamak isteyenler; bu günkü gerici ve ilkel milliyetçilerle demokratik milliyetçiler
arasında bir bölünme olurdu bu. Çünkü bu bölünmenin olmadığı yerde, her biri gerici
ulusçuluğa dayananların bölünmesi olur. Onun sonuçlarının ne olduğunu merak eden
Balkanlar ve Kafkaslara baksın.
Böyle bir bölünme olduğunda, bölünmeler Aleviler ya da Sünniler; Kürtler ya da Türkler
arasında değil; devleti, yani politik olanı, yani ulusu bir dine, dile, soya, kültüre göre
tanımlayanlar ve böyle tanımlanmasında bir sorun görmeyen Alevi, Sünni, Türk ve Kürtler ile
bunu baş sorun olarak gören Alevi, Sünni, Kürt ve Türkler arasında olurdu.
Ama için de sosyalistlerin, işçilere işçilerin sorunlarından bahsetmeyi bırakması, İşçileri
Kürtlerin ve Alevilerin sorunları için mücadeleye çağırması gerekir. Birincisini Sendikacılar
yapar, Lenin’in Ne Yapmalı’da gösterdiği gibi bunun adı “ekonomizm”dir, ilkelliktir,
Sendikalizmdir. İkincisini sosyalistler yapar. Bir parti, işçileri değil, toplumdaki tüm gayrı
memnunları bağrında toplayıp, onların sözcüsü olduğunda adına layık bir sosyalist ve işçi
partisi olur. İşçi hareketinin işçi hareketi olmak için, işçi hareketi olmaktan çıkması gerekir.
Ne Yapmalı’nın bu temel dersini bile hatırlayan yok bu gün. Onun için, tüm demokratik
muhalefet bir Orhan Pamuk ile İHD’nin cılız omuzlarında.
15 Şubat 2005 Salı
44