martı_temmuz_sayi_42

sevi’ye gelenler Martı Temmuz 2014
3.5 yaşında eğitim hayatına başladın ve 12 yaşına geldiğinde
artık bu işin uzmanlarından biriydin... O dönemde neler
yaşadın, neler hissettin?
12 yaşıma geldiğimde eğitim aldığım okulda alt sınıflara eğitim veren bir öğretmendim
aslında. Alt sınıflara dans eğitimi vermeye ve gösteri hazırlamaya başladım. O günleri
unutmam imkansız. Henüz bir çocuktum ama eğitim veriyordum. Hatta alt sınıftaki
öğrenciler bana teşekkür kartı hazırlamışlardı, çok hoşuma gitmişti. Hala o kartı saklarım.
O yaşta bir şeyleri öğretiyor olmanın güzel bir şey olduğunu algılamıştım. Sanırım
öğretmeyi ve öğrendiklerimi paylaşmak isteğimin temelleri o yaşlarda atıldı. Bu hikaye,
hayat boyunca öğretmek ve öğrenmek konusunda beni kamçılayan özel bir hikaye oldu.
“ Hiçbir dansa ait olmadım. “
Dansın her türüne hakimsin, içinde kendini ait hissettiğin
bir dans türün oldu mu?
Bale, modern dans, latin ve daha bir çok dans hayatımda. Yani, dünya danslarıyla ilgili
hemen hemen bütün danslarla ilgili eğitim aldım ve hiç bir dansa ait olmadım.
“Ebeveynler dansı genelde ‘hobi’ olarak görüyorlar.”
Bugün bir çok çocuğa eğitim veriyorsun. Dedenin ve annenin
sanatla iç içe olması ve bununla ilgili çalışmalar yapmaları,
seni gözlemlemelerine ve yeteneklerini keşfetmelerine
neden oldu belki de. Bugün bir çok çocuk malesef pek kendi
mesleklerini seçebilecek özgürlükte değil. Bu konuyla
ilgili olarak senin gözlemlerin ne? Çocuklar isteyerek mi
geliyorlar?
Çocukluk döneminde çocukların yeteneklerini gözlemlemek ve yeteneklerine göre
yönlendirme yapmak çok önemli. Küçük bir çocuğun tencere, tavayı nasıl kullandığı, müziğe
nasıl tepki verdiği bile bir işarettir aslında. Çocuğa yoğunlaşmak ile ilgili biraz, yetenek
keşfi. Ebeveynler dansı genelde hobi olarak görüyorlar. Bir meslek olarak bakmıyorlar
hala. Mutlaka öyle görüp, bu konuda meslek sahibi olsun diye gönderen istisnalar vardır.
Genel olarak bakacak olursak, para kazanılan bir iş olarak görmüyorlar. Gelecek kaygısıyla
bakıyorlar yeteneklere ve bu işten para kazanamaz ön yargısı ile bakabiliyorlar. Bu da
dansa hobi olarak bakılmasını sağlıyor.
Peki, Türkiye’de bir meslek olarak dansın hakkı veriliyor
mu?
Nerede ve nasıl bir toplumda yaşadığımı biliyorum. Ben şanslıydım belki, bu nedenle de
dans benim para kazanmam gereken tek kapım olmadı. Araç
olarak bakmadım dansa. Kendi çizdiğim çerçevenin dışına
çıkmadım. Galiba bu biraz müzik aşıklığımdan kaynaklanıyor.
Türkiye’de dans biraz popüler bir şekilde ilerliyor. “Ben karakter
dansçısıyım” dediğimde anlamaz bir şekilde bakıyorlar. Çünkü
dansın olmazsa olmaz olduğu müzik sektöründe bile dansçıya
uzaktan bir bakış hakim. Dans herkesin kafasında farklı bir
noktada. Mesela , bana proje ile gelenlere soruyorum “burada
nasıl bir mesaj vermek istiyorsunuz?” Ben bu sorunun yanıtını
aldığımda daha keyifle çalışıyorum ve o mesajı dansımla
tamamlamayı, iletmeyi seviyorum.
18 19