Dini-Konularda-Kendini-Kandırmanın-40-Yolu-Emre-Dorman

dini konularda kendini kandırmanın 40 yolu
boyunca dinler tarafından savunulduğu gibi kutsal bir amaç
uğruna değil aksine tesadüfler sonucu ortaya çıktığı yönünde
iddialar ortaya atılıyordu. Bilimin ilerlemesiyle de bu tesadüflerin
daha anlaşılır olacağına inanılıyordu. Ancak 20. ve 21.
yüzyıllarda özellikle fizik, kimya ve biyoloji gibi temel alanlarda
ortaya çıkan pek çok veri, gerek evrenin, gerekse yaşamın
kendiliğinden oluşamayacak kadar kompleks bir yapıya sahip
olduğunu ortaya koyarak pek çok bilim insanının evren ve
canlılık için olmazsa olmaz nitelikteki mükemmelliklere dikkat
çektikleri ve bir Yaratıcının olmasının zorunlu olduğuna
kanaat getirdikleri görüldü. 158
Bununla birlikte zannedilenin aksine hak dinler, tarih boyunca
bilimin ilerlemesine çok büyük katkılar sağlamışlardır.
Bu konuda tarihsel bir örneğe dikkat çekmekte fayda var. Bilim
tarihçisi Joseph Needham, Çin’de teknolojik gelişime rağmen
tarih boyunca Batı’daki gibi bir bilimsel çabanın olmamasını,
doğada değişmez yasaların varlığına duyulan şüphe ile
ilişkilendirmektedir. Dahası var olsalar da, bu yasaların öğrenilebilir
olmasını garanti edecek bir Güç yani Tanrı da yoktur.
Needham’a göre yasaların varlığı, değişmezliği ve anlaşılabilirliğine
yönelik bir inancın olmaması Çin’de teknolojik gelişmelerin
modern anlamda bilime evrilmesini engellemiştir. 159
Yine özellikle Kur’an-ı Kerim’in insanları evrendeki delillere
tanık olmaya davet eden, yere, göğe, güneş, dünya ve ayın
hareketlerine, yıldızlara, yağan yağmura, gece ve gündüzün
oluşumuna, denizlere, dağlara, insan başta olmak üzere diğer
canlıların yaratılışına vurgu yapan ayetleri dikkate alındığında
kutsal metinler açısından da din ile bilim arasında bir çatışma
ya da çelişki olduğunu iddia etmek gerçeği yansıtmamaktadır.
158 Detaylı bilgi için bakınız: Emre Dorman, Modern Bilim: “Tanrı Var”, İstanbul Yayınevi,
İstanbul 2011.
159 H. Floris Cohen, The Scientific Revolution: A Historiographical Inquiry, Chicago:
University of Chicago, 1994. s.455.
164