16.sayıyı okumak için tıklayınız - TRT

10 RADYOVİZYON
Radyo dinleyicisi, televizyon izleyicisinden farklıdır,
derler. Gerçekten de öyledir. Bir kere görünüşe
değil, içeriğe önem verir radyo dinleyicileri. Dış
görünüme aldanmaz, kolay kolay kanmaz. Arar,
takip eder, hesap sorar, ikna olana kadar yakanızı
bırakmaz. Daha seviyelidir, daha entelektüeldir.
İçlerinde okur da çoktur, yazar da... Kimi programlara
yolladıkları öyküler, metinler parmak
ısırtır. Yarışmalara katılan bazılarının bilgisine,
kültürüne hayret eder, hayran kalırsınız. Ve içtendirler,
samimiyetlerini hissedersiniz. Vefalıdırlar,
tıpkı radyo gibi... Yıllar önce telefonda tanıştığınız
dinleyiciler, farklı kanallarda farklı programlarda
yine sizi arar, bulur. Hatta çıkar radyoya gelirler
taa Van’dan, Hatay’dan, Tekirdağ’dan... Yıllarca
radyolarından dinledikleri seslerin sahiplerini
görebilmek, telefonda konuştukları yapımcıları
tanıyabilmek için yollarını Ankara’ya, İstanbul’a,
İzmir’e düşürürler... Kimi de sırf radyoyu ziyaret
için gelir büyük şehre. Bu gelişler bazen hoş
sürprizler olur bazense şimdi aktaracağım olaydaki
gibi sonu beklenmedik şekilde bitebilecek
bir “macera filmi”...
Sene 2005. Ankara Radyosu’nda TRT FM’de “Buyrun
Radyo” programı başlamak üzere. Ben yapımcı
olarak değil, yapımcı arkadaşlarımı ziyaret
amacıyla stüdyodayım.
15-16 yaşlarında bir genç kız, elinde
valiziyle biraz utanıp sıkılarak girdi
stüdyodan içeri.
Kendisini tanıttı, FM stüdyosunu, program ekibini
tanımak üzere geldiğini söyledi. Kütahya’dan
geliyordu. Bir süre önce yayını aramış, “Buyrun
Radyo” ekibiyle tanışmak istediğini söylemiş, telefondaki
kişi de “Tabii, buyurun bekleriz...” demiş.
O da kalkıp gelmiş. Fakat ortada büyük bir problem
var, gelirken ailesine haber vermemiş! Sabah
erken saatte, herhangi bir not da bırakmadan
çıkmış, daha önce babasıyla birkaç kez geldiği
Ankara’nın yolunu tutmuş. Bunu duyunca bizlerin
yüz ifadesi ne şekil aldıysa artık (!) küçük misafirimiz
korkuyla bir köşeye büzülüverdi.
Hemen ailesine haber vermesi
gerektiğini ısrarla tekrarlayınca,
babasından biraz korktuğunu, zaten
ertesi gün geri döneceğini anlatmaya
başladı. “Burada amcam var, onlara
giderim” diyordu.
Onu tek başına bırakmayı göze alamazdık tabii.
Diğer arkadaşlar yayınla ilgilenmek zorunda olduğundan
kızımızı Program Müdürü’nün odasına
götürmek, sakinleştirmek, ailesinin aranması
için ikna etmek bana düştü, sabahtan beri
kızlarından merakla bir haber bekleyen anne
babayı aramak da Program Müdürümüz Adnan
Arıkanlı’ya... Bu arada Savunma Müdürümüz de
hemen çağrıldı, kimlik bilgileri, adres ve telefonlar
alındı. Neyse, baba hemen otobüse atlayıp
geleceğini bildirdi ama kızmaması, büyük bir
tepki vermemesi için de ikna edildi.
Maceracı konuğumuzu tekrar
sakinleştirip yayındaki arkadaşlara
teslim ettikten sonra rahat bir nefes
alarak evimin yolunu tuttum.
Böylece sihirli kutunun istemeden de olsa can
yakabileceğini öğrenmiş oldum. (Bu arada küçük
sadık dinleyicimizle hâlâ haberleşiyoruz, babası o
gün hiç kızmamış, o da bundan sonra böyle bir işe
kalkışmayacağına söz verdi. Sözünü de tutuyor...)
Dedim ya, hem sadıktır radyo dinleyicisi, hem
samimi. Kimi zaman çaldığımız müziğe, yayında
söylenen bir söze, yapılan bir yoruma kızar, açar
telefonu öfkesini ahizeye boşaltır. Kimi zaman
derdini paylaşır bizimle, bizi de ağlatır. Bazen
öyle şeyleri takdir eder ki, küçük bir ayrıntı için
harcadığınız onca emeğin, verdiğiniz onca çabanın
boşa gitmediğini görür, mutlu olursunuz.
Ama en zor olanları sizi derdine derman olabilecek,
her türlü sorununu çözebilecek bir merci
olarak gören dinleyicilerdir. Bir sağlık problemine,
mahkemelik olmuş bir dava konusuna, sevgilisiyle
yaşadığı duygusal sorunlara ancak sizin çare
bulacağınıza inanan bir kitle vardır ki, onları ikna
etmek çok zordur. Çünkü daha önce bir sağlık ya
da hukuk programı dinlemiş, belki farklı bir derdinin
çaresini o programda bulmuştur.
Bir de yarışma programlarında yaşanan “Siz beni
şimdi kaydedin, söylediğiniz saatte düşüremiyorum”
sendromumuz vardır ki, sormayın gitsin...
Sabrınızın zorlandığı anlar olur, baş ağrılarıyla eve
gittiğiniz günler olur... Ama olsun... Birbirinden
kopamayan bir aile gibiyizdir biz, ne onlar radyosuz
yapabilir, ne de biz onlarsız... Öyle bir bağ vardır
ki aramızda yıllar geçtikçe sağlamlaşır... Ne de
olsa sözleşmişiz karşılıklı: İyi günde kötü günde,
hastalıkta sağlıkta, bayramda yılbaşında, evlerde
yollarda, okulda işyerinde... Onlar orada radyoları,
bizse burada mikrofon başında...