Büyük Zafer - Serhat Kültür Dergisi

2009 Eylül - Ekim • Serhat Kültür 39Oh mu desin, ooff mu desin garip? San›r›milk kez akflam oldu¤una seviniyordu,nedenini düflünmeden. Asl›nda nedenlere,niçinlere, nas›llara pek ald›rmazd›,hem yaflam›nda gerekli de¤ildibunlar. Ne gelirse onu yaflar... bu günmüfl,yar›nm›fl, sabahm›fl, akflamm›fl...Her gün gibi bir gün geçirmiflti ufac›kayr›nt›yla; kaçan topu, yan›ndan geçerkenyakalayamad›. Tek ama önemli ayr›nt›yd›bu, bu günkü yaflam›nda!Top, yuvarlana yuvarlana yan›ndangeçip derenin suyuna indi ve akmayabafllad›. Topun peflinden koflan herçocuk, yan›ndan geçerken küfrederek,ya flamar, ya tekme att› fiemsi’ye.“Uzand›m tutamad›m. Benim ne suçumvar? Sanki ben mi oynuyordum?”demedi, diyemedi. Öyle iflte... yerdebir çaput y›¤›n› gibi, gelen pat! gidençat! küfür rüzgar, o çöplük, meltem biletozutmaya yetiyor... Topu tutup dönüfllerindede ayn› sevgi, ac›ma!.. Orhan,yan›ndan geçerken elinin tersiyleyüzüne bir tokat att›, yüzü al kanlaraboyand› garibin. Hiç a¤lam›yordu. Bafl›n›öne e¤mifl parmaklar›yla akan kan›durdurmak için burnunu s›k›yordu.Orhan, bazen onu oyuna al›yordu, nedenböyle yapm›flt›? “Onunla art›k konuflmayaca¤›m”diye geçirdi içinden.Orhan, yüzündeki kan› görüp üzerinegelince korkuyla gülümseyerek birikigeri ad›m att› fiemsi. Art›k vurma birfleyim yok... ya da özür dilerim, seniüzdüm galiba. Kanad›ysa kanad› can›nsa¤olsun, hata benim-lerden biranlam tafl›yordu bu geriye ad›m at›fllar.Orhan, bir süre yüzüne bakt›ktansonra dönüp kofltu arkadafllar›na.Olanlar› pencereden izleyen Orhan’›nannesi elinde ka¤›t mendillerle ç›kageldi. Ka¤›t mendille olacak ifl de¤ildi.Elinden tutup eve götürmek isterkenhiç direnmedi fiemsi.“Burnumun, yüzümün kan›n› y›kad›.Taban› ve burnu biraz y›pranm›fl çoraplar,g›p g›c›r k›sa kollu gömlek giyindirdi.S›cak süt kek...Üff bir karn›m›duyurdum ki. Olanlar› anneme söylemememiçin s›k› s›k› tembih etti.” Hofl,bunda ne kötülük vard›? Neyi söyleyecektianas›na? Ola ki söyledi, s›caksütle kek mi verecek, aya¤›n›, s›rt›n› m›giydirecek, eline uçurtma m› tutuflturacakanas›? A¤lamay› kesip, o¤luylailgilenecek mi anas›? Gidip Orhan’danve di¤erlerinden hesap m› soracak?Karanl›k iyice bast›rm›flt› eve yaklaflt›-¤›nda. Dar avludan geçerken kulaklar›nabir u¤ultu çöktü. Arkas›ndan onuyakalamaya çal›flan eller uzan›yor gibiydi.Dönüp arkaya bakmaktan korkuyordu.Kulaklar›nda yaln›z u¤ultude¤il, flimdi soluk sesi de vard›. Ad›mlar›sanki onu geri götürüyordu. “Anne”diye ba¤›rmak istedi, sesi ç›kmad›.Tüm vücudu alevler içinde, kan›kulaklar›ndan f›flk›racak san›yordu.Karanl›klarda sokaklarda kald›¤›ndada çok yafl›yordu bu duyguyu. Odakap›s›na geldi¤inin fark›nda de¤ildi!Gürültüyle aç›ld› dokundu¤unu farkedemedi¤i kap›. Annesinin, dünya y›-k›lsa haberi olmazd›. Böyle olmas› dahaiyiydi fiemsi için. Pencerenin ayd›nl›¤›ndangörünen yata¤›na b›rakt›kendini halsiz. Kardefl miyavlayarakyan›na sokuldu. Kuyru¤unu dikip belinikamburlaflt›rarak, sürüne sürtüneetraf›nda turlarken yüzünü, ellerini yalad›.Hemen her gece, oday› dolduranm›r›lt›larla, birlikte yakalarlard› uykuyu.Ancak bu gece öyle olmad›. Uykuyadalacakken, üzümlü kekler, s›cak bolflekerli süt geldi tak›ld› uykusuna. “Keyifsenin keyfin.” Kardefl uyand›, “Miyavvv”dedi. “Sana demedim, Orhan’adedim.” Diyerek aç›kl›k getirdi kedisinegülerek. “Senin, benden art›k neyinvar ki keyfin olsun?” derin bir iç geçirdi, gözleri hüzünlenmiflti. Orhan’›nannesinin verdi¤i kuyruksuz uçurtmas›n›an›msad›. Pencereden s›zan ay›fl›¤›nda yüzündeki hüzün yerine nefleningün ›fl›¤›na dönüflmesi yans›d›.Asl›nda o mesafede ve o ayd›nl›ktauçurtmay› göremiyordu. Görmesi deolanaks›zd›. Ama o görüyor gibiydi...Difllerini gösteren gülüflü pek azd›fiemsi’nin, flimdi diflleri görünüyordu.‹lk kez bu gece gülerek uykuya geçti.Sabah uyan›r uyanmaz uçurtmas›n›saklad›¤› yere giderken etrafta gözeçarpan renkli süslü ka¤›t, bez, naylonne gördüyse ald›. ‹pi uzundu ama kuyru¤uyoktu uçurtmas›n›n. Yamac›n hafifesintili taraf›nda bir tafl›n üzerineoturup uçurtmas›n› elden geçirmeyekarar verdi. Toplad›klar›yla yapt›¤›kuyru¤u uçurtmaya ilifltirmek çok yormufltufiemsi’yi. Aniden kopan bir toprüzgar uçurtmay› metrelerce ileri f›rlatt›.Ard›ndan koflup yakalad›, tekrardöndü kayan›n üzerine. Yüzü gülüyordu.Mutlulu¤una diyecek yoktu. Uçurmas›uçmaya haz›rd› art›k. ‹pin ucunuyak›n›ndaki, dikenli, kupkuru bir çal›-n›n gövdesine ba¤lay›p ortalardan tutarakyamaca afla¤› koflmaya bafllad›.Durmadan yükselip alçal›yordu uçurtmas›.Ele avuca s›¤mayan neflesiylebirlikte tüm duygular›n› püskül püsküluçurtman›n kuyru¤una ilifltirmiflti. Art›kalabildi¤ince sonsuz bu gökyüzüonun ve uçurtmas›n›nd›. Sevinçtenhafifleyen kütlesiyle, gökte dalgalanan,süzülen uçurtmayla dans ediyordubulutlar›n üzerinde.Hava bulutlarla kaplan›yor, rüzgar art›-yordu. Tufan kopsa uçurtmas›n› b›rakmayaniyeti yok. Doyas›ya oynayacakt›.Oyunsuz, oyuncaks›z geçen günlerininac›s›n› ç›karmaya kararl›yd›. Ba¤lad›¤›çal›dan çözdü¤ü uçurtman›nipini bile¤ine dolad›, yamaç afla¤›kofltu. Sanki kendisi yükseliyorduuçurtma yerine göklere. Ya¤mur çiseliyor,flimflekler pefl pefle çak›yor kiminumurunda. Bir ara havan›n aç›l›r gibiolmas› neflesine nefle katm›flt›. Öylebir kapt›rm›flt› ki kendini, k›yamet kopsahaberi olamazd›, ha bire kofluyorkofluyordu. Yüksek gerilimli elektriktelleri koflu yolunun gerisinde kalm›flt›.Aniden ters esen rüzgar uçurtman›nyönünü de¤ifltirdi. Ya¤mur artt›kçauçurtma a¤›rlafl›yor, a¤›rlaflt›kça alçal›yordu.Tüm çabas›na karfl›n toparlayam›yorduuçurtman›n ipini. Nedeninibilmiyordu ama sonsuz bir korku kaplam›flt›içini. ‹lk defa bir uçurtmas› olmufltu,kurtarmal›yd› onu. Kay›p düfltüçamura yüzükoyun. Ya¤murla ›slananuçurtma a¤›rlaflm›fl baya¤› alçalm›flt›.Aya¤a kalkmaya çal›fl›rken uçurtman›nelektrik tellerinin üzerine h›zla yaklaflt›¤›n›gördü. Nerdeyse de¤di, de-¤ecek! Bunun çok tehlikeli olaca¤›n›duydu¤u bir olaydan an›msay›nca telaflakap›ld›. Bile¤ine dolamaya çal›flt›olmad›, diflleriyle koparmay› düflündü.O ipi koparmaya u¤rafl›rken uçurtman›ntellere indi¤ini fark etmedi.‹p zaman›nda koptu ve rüzgarla savrulupbir a¤aca doland›. fiemsi elektriktelleriyle a¤aç aras›nda anidenparlayan ›fl›¤› gördü. Korkuyla aya¤akalkt›. A¤aç art›k yapraks›z, dals›z duruyordukarfl›s›nda. Sanki, a¤ac›n k›ymetinibilmeyen insanlar dokunmufltuda yeflil de¤il, simsiyah olmufltu o güzelima¤aç. S›¤›nd›¤› gölgeliklerdenbiri daha yok olmufltu fiemsettin ‘in.Yak›nlardan olay› görenler a¤ac›n bulundu¤uyere ak›n ederken o, geldikleriköyden pek farkl› olmayan, hattabaz› yönleriyle daha kötü olan, flehrinepey d›fl›ndaki mahallelerine do¤ruyürümeye bafllad› Elektrik tellerinin alt›ndangeçerken yukar›dan ayaklar›n›nönüne kömürleflmifl bir iki parça ç›takal›nt›s› düfltü. E¤ilip ald› onlar›.Ellerinde kömürleflmifl uçurtman›n kal›nt›lar›ylayürürken a¤l›yordu fiemsi.“Yoksa yine bir rüya m›yd› yaflad›klar›m?”derken ellerindeki parçalar› iyices›kt›, batan çiviye, avuç içinden s›zankana ald›rmadan yürüdü,“Keflke rüya olsayd›. Uçurtmam art›kyok.” Deyip elindekileri f›rlat›p att› yolunkenar›na. A¤l›yordu. Evet evet, a¤l›yorduyürürken.