ARALIK-OCAK (6)

Daha bu sabah otelde kahvaltı ederken
onun tuhaf sayılacak kadar gergin bir halde
olduğunu fark etmiştim. Bunun üzerine birde
kahvesini dökmüş, anahtarı da resepsiyona
teslim etmeyi unutmuştu ve gerçekten de
genel anlamda çok tuhaf davranıyordu.
Onun otuz beş yıldır eşim olduğunu ve
bunca yıl aslında çok sakin ve düzenli bir tarzı
olduğunu hatırladım birden. Ama aslında
herkesin kötü bir günü olabilirdi ve belki de
bu gün onun için o günlerden biriydi.
Pistte yeterli molalar vererek kaymak için
yukarı çıkmak istiyor ve kalın kışlık giysilerimiz
üzerimizde kayak malzemelerimiz yanımızda
teleferiğin gelmesini bekliyorduk. O sabah
güneş de sanki daha bir parlak göstermişti
yüzünü ve teleferik geldiğinde içimizi huzur
dolacak şekilde ısıtmıştı.
Tutunma çubuğunun yanında rahat bir yer
bulmuştuk, tam da gondolun büyük yan
penceresinin yanındaydık. Yeterli sayıda
yolcu bindikten sonra teleferik hareket etti.
Oldukça hızlı yol alıyorduk ve teleferikteki
yolcuların arasındaki konuşmalar benim de
hoşuma giden, oldukça sempatik bir ortam
havası yaratmıştı. Eşim ise bu esnada sürekli
pürdikkat pencereden dışarıyı izliyordu,
sanki aşağıdaki karların içinde bir şeyler arar
bir hali vardı. Bir süre sonra bana dönerek:
“Aşkım, aşağı bir bakar mısın!” dedi.
Pencereden aşağı baktığımda karların içinde
bir sembol dikkatimi çekti. Kocaman, kırmızı
bir kalp vardı, ortasında da bir harf. Kalbin
üzerinde ise “Benim Aşkım” yazıyordu,
altında da “35 yıldır” Bir dakika. Kalbin
ortasında bulunan harf, evet benim adımın
baş harfiydi. Yoksa bu benim için miydi? Tam
olarak anlayamamıştım, ama sonra eşimin
ışıldayan gözlerini ve yüzündeki
gülümsemeyi görünce olanı biteni
anlamıştım. “Bunu sen yaptın. Benim için. Bu
gün bizim yıldönümümüz mü?“ İçimi ısıtan
ses tonuyla bana „Yıldönümümüz kutlu olsun
aşkım. Seni seviyorum“ diyerek ardından
yanaklarıma birer öpücük kondurdu ve bana
sarıldı. Beklemediğim bu durumdan dolayı
halen biraz şaşkındım ve onun kulağına:
“Teşekkür ederim aşkım. Yanımda olduğun
için teşekkür ederim. Seni seviyorum.“
Sonra olan biteni fark eden diğer yolcular
da bizi tebrik etmeye başladılar ve bu arada
da sayısız yeni arkadaşlar edinirken teleferik
son durağa vardı. Teleferikten inerken sıkıca
onun elini tuttum ve bu kalbi nasıl organize
ettiğini sordum. Bana kısa bir bakış attı ve
hafif gülümseyerek bunun onun küçük sırrı
olarak kalacağını söyledi.
Yazar: ERKAN YILDIRAN
ARALIK/OCAK 2016
63