Cinedergi 05

yanaşıyor ve şu soru soruluyor. "6 Ağustos
1945'te ne olmuştu?" Gençler ne cevap veriyor
biliyor musunuz? Gülüşüyorlar ve “Deprem
mi olmuştu, bilmiyoruz” diyorlar. Böyle birkaç
genç Japon'a daha bu soru yöneltiliyor ve hiç
biri bilmiyor, hatırlamıyor o tarihte ne
olduğunu. İşte beyni yıkanmış, kendi tarihinden
uzaklaştırılmış, gerçeklerle bağları
kopartılmış ve beyinleri Batı medeniyeti
tarafından kültürel bir sömürge haline getirilmiş
genç Japonlar. Bu arada Türk ulusunun
gençleri de aklıma geliyor. Ve ister istemez bu
sömürgeleştirilmeyi yaşadıklarımızla
karşılaştırıyorum bizim gençlerimiz adına.
Daha sonra kamera o günleri bütün acılarıyla
yaşamış ve hayatta kalmış kurbanlara geçiyor.
14 Japon acı dolu hikayelerini, mahvolmuş
vücutlarını göstererek anlatıyorlar. Açıkçası
hem onların görüntüleri hem de bomba
atıldıktan sonra çekilen dokümanter filmleri
seyretmek için yürek ister. Suratları erimiş
insanlar, elleri ayakları kavrulmuş çocuklar,
göğüsleri erimiş, kulakları kopmuş gencecik
kızlar ve tabii acı ötesi hayatta kalma
hikayeleri.
“Yıllarca bu anılarımı konuşmaktan korktum.
Bütün ailemi o bombalamada kaybettim. 620
öğrencinin okuduğu okulun tek sağ kalan üyesiyim.
Ve hep kendime sordum. Ben niçin hayattayım?”
İşte bu sözlerle ilk kurban kameraya çıkıyor.
"Ben niye canlı kaldım sorusunu yönelttiğim
insanlar beni anlamadı" deyip gözyaşlarına boğuluyor.
Diğer bir Japon kadın şunları söylüyor. “O dönemden
aklımda kalan, korku, saklanma ihtiyacı ve
yaşam ile ölüm arasında seçim yapma
mecburiyeti. İlk olarak küçük bir ışık gördüm.
Daha sonra o alev topuna döndü. Herkes mantar
biçiminde bir buluttan bahseder. Ama bizim
gördüğümüz ateşten bir sütundu. Hepimizi aldı
götürdü. Evde annem babam ve kardeşlerimle
beraber oturuyorduk. Ev içine doğru çöktü.
Kendime geldiğimde küçük kardeşimin ağlayışını
duydum. Anneme seslendim ama cevap alamadım.
Sonra ayağa kalkıp yıkılmış duvarlardan
geçtim. Tam ayağımın dibinde gözleri yanmış ve