01 TUTUNAMAYANLAR - Eren Keskin

he” adı verilen ve görünmeyen bir varlıktan, bir deyimden
ibaret bırakmıştı. Fakat, bütün bu soyut kavramlar arasında,
anahtar denen somut nesneyle kolayca açılan -tabii
apartmanın dış kapısı için aynı kolaylıktan bahsedilemezdibir
kapının gerisinde, içinde yaşanan ve elle tutulabilen belirli
hacimlerin varlığı inkâr edilemezdi. Dairenin içine girince
de bazı küçük aksaklıklar... duşun tepenizden akmaması,
sıcak suyun tam yıkanırken soğuması, mutfakta evyenin
sık sık tıkanması, hamamböceklerinin alışkın hareketlerle
bütün odalarda dolaşması gibi küçük ayrıntılar.
İnsan bunları neden görür? Daha doğrusu neden bunlara
takılır aklı? Basit: demek yürümeyen birşeyler var. Evet,
ama yürümeyen şey nerede? Eşyada mı? Yoksa.... Turgut
henüz düşünemiyordu; yalnız bir huzursuzluk, huzursuzluk
bile değil, insanı bazı şeyleri yapmaya ve bazılarını yapmamaya
farkettirmeden iten ve davranışlarında, eski alışkanlıklarına
yabancı gelen küçük değişiklikler. Eve dönerken
acele etmek için bir ihtiyaç duymuyordu içinde, örnek
olarak. Bu ihtiyaç eksikliğini de düşünmüyordu aslında; sadece,
eve dönerken acele etmiyordu. Bazı eski alışkanlıkları,
unuttuğu hareketler, yokluyordu onu. Kitapçı vitrinlerinin
önünde biraz fazla kalıyordu, duraklara en kısa yoldan
çıkmıyordu; duraktaki insanlardan daha hesaplı davranıp
dolmuşa, önce o binmiyordu; bu beceriklilik, kendisini üstün
saymasında oldukça önemli bir noktaydı oysa. Hafızasında
da bazı boşluklar oluyordu: kendini birdenbire, elinde
anahtarla kapının önünde buluyordu.
Ilık bir bahar akşamıydı. Turgut, rahat koltuğunda oturuyordu.
Gözünü duvardaki rutubete dikmiş, bu koyu lekenin
içinde yer almaya başlayan beyazlıkların, bahara doğru
gidişi gösterdiğini düşünüyordu. Üniversitedeki bir hocasının
sözleri aklına geldi: her yapıda, alttaki bir tabakada yapılan
küçük bir hatayı bile, onun üstüne koyacağınız daha
44