01 TUTUNAMAYANLAR - Eren Keskin

ünüyordu. Evliliklerinin ilk yılında evlerine biraz sık gelen
ve artık kendiliğinden yok olan meyhane ve bazı uygunsuz
üniversite arkadaşları gibiydi Nermin için bu misafir. Büyük
bir tatlılıkla kabul etmişti bu arkadaşları önce; sanki
onların gelmesini, Turgut’tan çok Nermin istiyordu. Onların
garip ve tutarsız fikirlerine, öncüsüz şakalarına ve kayıtsız
davranışlarına hayran olan Nermin’di. Turgut, bu uygunsuz
arkadaşlarından biraz usanmanın, onları fazla tanımanın
ve onlar hesabına Nermin’den utanmanın -en kuvvetli
duygusu buydu onlar hakkında galiba- telaşıyla onun
kadar rahat davranamıyordu arkadaşlarına. Üstelik bu telaş
içinde -ve daha çok bu telaşın yarattığı panik yüzünden-
Nermin’e, bu uygunsuz arkadaşlarından farklı olduğunu
göstermek endişesiyle kıvranıyordu. Belki Turgut da, yaşanmış
bu eski düzenin kendisi için artık tehlikeli olduğunu
Nermin kadar biliyordu; fakat arkadaşlarıyla, ‘insan’la, onlardan
utansa bile, ilgiliydi. Nermin gibi, ileriyi açık ve seçik
görüp bütün bunların biteceğini hissetmenin rahatlığıyla
kayıtsız kalamıyordu. Ve beklenen oldu: Turgut, arkadaşlarını
çağırmaktan ya da onlarla birlikte dışarı çıkmaktan
bahsetmez oldu; hem de görünürde bir rahatlığa kavuşarak
oldu bu. Nermin, gene onlardan, tatlı tatlı bahsetti; onlar
hesabına iyi dileklerde bulundu.
Mutfaktan karışık gürültüler geliyordu; yemeğin hazırlandığını
duyuran gürültüler. Turgut, kendini kaptırdığı düşünceler
arasında, birden Kayhan’ı, Güner’i, Kenan’ı ve bütün
onlarla geçen zamanı hissetti içinde. Buraya nasıl gelmişti?
Kafasındaki akışı izlemediği için, bulup çıkaramadı;
böyle bir istek de duymadı. Başka türlüydü onlarla geçen
zaman: tarih öncesi yaratıkların arasında bir masal dönemi.
Hep birlikte bu salona nasıl sığdılar o gün? Eşyayı nasıl parçalamadılar?
Yemek masasının çevresinde toplanmışlardı.
Küçük masada tabaklar, çatallar, insanlar içiçeydi. Tabaklara
46