01 TUTUNAMAYANLAR - Eren Keskin

yemeklerine bu haksızlığı yapamam,” dedi ve alışkın ayaklarını,
şaşırmadan masaya sürükledi.
Masayı, yalnız çorbayla ve karısıyla değil, Kayhan’la ve
Güner’le de düşünme hürriyetine sahip olabileceğini, dünyada
böyle bir imkânın var olduğunu o sıralarda düşünemiyordu.
Selim’i düşünmek bile ona, evli erkeklerin -suçluluk
hissinden kurtulamadıkları halde- kendilerini günah duygusuna
kaptırmaları gibi, gizli ve hiçbir zaman gerçekleşmeyeceği
için hoş görülen bir günah gibi geliyordu. Hayal
gücü, henüz bilemediği bir derinlikteydi. “Canım sıkılıyor”
sözleri, kendisinin de farkına varmadığı bir kolaylıkla, başka
bir insanın söylediği bir cümle gibi duyuldu sofrada.
Mutfaktan, yemek yiyen çocuklarının, hizmetçiye karşı koyan
sesleri geliyordu. “Kendini bırakmamalısın,” dedi Nermin.
Selim’in öldüğünü gazeteden öğrendiği sabah duyduğu
sesten biraz farklıydı Nermin’in sesi. O sabah -ağladığını
pek hatırlamazdı- gözleri yaşlı, yatakta karısına sokulduğu
zaman, kendini öksüz bir çocuk gibi hissetmişti. İkisi de
gözlerini boşluğa dikip, susmuşlardı uzun süre. Turgut, her
saniyesini dolduran mahzunluğu Nermin’le paylaştığını
sanmıştı o sırada. Sanki, çocukluğundan beri, Turgut’a acıklı
ve hüzünlü gelen yaşantıların hepsini bir ana sıcaklığıyla
içine almıştı Nermin. Turgut, yüzünü, karısının boynunda,
saçlarında saklamış ve bütün olanlar ve olacaklardan tatlı
tatlı yakınmıştı sessizce. İkimiz olduktan sonra, bütün bu
hüzünler, sıcak bir yaklaşma için bahanedir, demek istemişti
Nermin’e. Daha düzenli günlerde hissedilmesi zor bir yakınlıktı
bu Turgut için. Aslında erkeklerin zayıflıklarını
göstererek, kadınlara vermeleri gereken sürekli güveni sarsmamaları
gerektiğini içgüdüsüyle biliyordu. Fakat, yuvanın
bütünlüğüne zarar vermeyen küçük bir zayıflıktı bu gevşeme.
Yazık ki erkekler, şımartıldıkları zaman nerede durmaları
gerektiğini çoğu zaman bilemezler. Kadının, bunu ha-
48