Allah Yolunda Mücahidin Kalesi

Allah Yolundaki Mücahidin Kalesi 81
öldürebildiği kadar öldürür. Ve onlara verebildiği kadar zarar verir.
Eğer Müslüman esir ile kâfirler arasında bir ahit veya ona verilmiş bir
eman varsa onlardan kaçıp kurtulabilir. Ve sahih olan görüşe göre
onları öldürmeden oradan uzaklaşır. Eğer kâfirler kaçan bu Müslüman
esire yetişirlerse onları def etmek için yine onları öldürebilir.
Eğer onu esir eden, mürted kâfir ise esarete düşmüş olan Müslüman,
bu mürtedi öldürmeyeceğine dair söz verse dahi o mürtedi
öldürüp kaçabilir.
| 119. mesele |
“Kâfirlerin Bir Müslümanı Esir Edip, Kendileri ile
Savaşmayacağına Dair Yemin Aldıktan Sonra
Bırakmaları”
Huzeyfe bin Yeman (radiyallahu anhu) dedi ki: Bedir savaşına çıkmayışımın
sebebi, ben ve babam olan Huseyl ile beraber (Mekke’den)
çıkmıştık. Kureyş kâfirleri bizleri yakaladılar ve dediler ki; “Sizler
Muhammed’e mi gideceksiniz?” dedik ki: “Hayır biz Medine’ye gideceğiz.”
Bizlerden Allah adına Medine’ye gittiğimiz zaman onunla
beraber savaşmamaya dair söz aldılar. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)’e
gelip durumu ona haber verdik. Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)
dedi ki: “Gidin (savaşa katılmayın) onlara verdiğimiz sözü yerine
getirelim ve Allah’tan onlara karşı yardım isteyelim.” (Sahih-i Müslim)
İmam Nevevi (rahimehullah) der ki: Huzeyfe ve babasının durumuna
gelince; kâfirler onlardan Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem)
ile beraber Bedir savaşında savaşmayacaklarına dair söz almışlardı.
Rasûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onlara verdikleri sözü yerine getirmeleri
gerektiğini emretti. Buradaki emir vacip değildir. İmamla
veya yardımcısıyla beraber cihada katılmama sözünü yerine getirmek
vacip değildir. Fakat Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ashabı
hakkında sözlerini bozdukları haberinin yayılmamasını istediği
için onları savaşa götürmemiştir.