Sevinç Yavuz - Türk Seri Katiller

O sabah gardiyanı yanına çağırdı. Namaz kılmak istediğini, kendisine
seccade getirip getiremeyeceğini sordu. Bir süre sonra gardiyan seccadeyi
almak için hücreye döndüğünde Abdullah Aksoy’u su borusuna asılı buldu.
İp olarak uçkurunu bağlamak için kullandığı eşarbı kullanmıştı. Ama henüz
ölmemişti. Boğazından hırıltılı sesler çıkıyordu. Ambulansla Konya Devlet
Hastanesi’ne götürülürken yolda öldü, bütün sırlarıyla birlikte.
Aksoy’un cenazesini sahiplenen olmadı. Babası, “Yaşasaydı onun ipini
ben çekecektim,” dedi. Kimsesizler mezarlığına gömülmek için cenaze aracı
kasabada ilerlerken, bütün Çumra halkı sokaktaydı.
Onu, geçtiği her sokakta tabutuna tükürerek uğurladılar toprağa.
Çatalhöyük Esrarı
Abdullah Aksoy’la yolum ilk kez 2002’de NTV’de İpucu programını
yaparken kesişti. Arşiv taramasında 1990 yılına ait gazete kupürünü bulunca,
ilk iş olarak Çumra Belediyesi’ni aradım; daha doğrusu belediye başkanını.
Anadolu’da, İstanbul’dan arayan gazeteciler her zaman ağırlanarak karşılanır.
Telefonun diğer ucunda babacan bir belediye başkanı vardı. Kendimi
tanıttım, program hakkında bilgi verdim, “Biliyorum, izliyorum,” dedi. Nasıl
yardım edebileceğini sordu. Anlatmaya başladım. Çumra’daki bir evin
bahçesinde bulunan cesetleri, Abdullah Aksoy’un ailesine nasıl
ulaşabileceğimi hararetle anlatırken karşıdan hiç ses çıkmadığını fark
etmemişim. Neden sonra, konuşmaya başladı:
“Bu dosyayı sakın açmaya kalkmayın. Bunun için de sakın buraya
gelmeyin, bu konuda sizinle burada kimse konuşmaz. İyi de
karşılanmazsınız,” dedi ve telefonu yüzüme kapattı.
Öylece kalakalmıştım ama dosya daha da cazip hale gelmişti. O günlerde
elimde sadece beş kişinin cesedinin Çumra’daki bir evin bahçesinde
bulunduğu bilgisi ve 12 yıl öncesinin ev sahibinin adı vardı. Bu kadar.