Tepegoz Dergi Sayı 1

Recommendations

Info

tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 48çeviri48tepegözcüretkâr yüzlü, muzaffer gözlü uzun saçlı kadını belli belirsizdüşünmesine yetecek kadar severdi.Beyaz adam, ağaç tepelerine siyah, hissedilmez birpus gibi yükselerek yüzen bulutların parlaklığıyla gurubunışıklarını söndüren çevik, sinsi gölgelerce silinen günbatımınınmuazzam yangınını görmek için tam vaktınde çıktı kulübeden.Birkaç dakika içinde tüm yıldızlar, yeryüzü veaniden umutsuz, derin gecenin içine atılan bir gece yamasıbenzeri yansımaların ışıklarıyla belirdi büyük lagünün zifirikaranlığında. Beyaz adam sepetinden biraz yemek çıkardı,sonra platformun etrafında bulunan birkaç çomağı toplayarakufak bir ateş yaktı; ısınmak için değil, sivrisinekleri uzaktutacak duman hatırına. Battaniyelere sarındı ve dalgın dalgıntütün içip sazdan kulübenin duvarına sırtını yaslayarakoturdu.Arsat sessiz adımlarla eşikten çıkıp ateş başına çömeldi.Beyaz adam uzattığı ayaklarını bir parça oynattı.“Nefes alıyor,” dedi Arsat alçak bir sesle, beklenensoruyu sezinleyerek. “nefes alıyor ve yüksek ateşle yanıyor.Konuşmuyor; işitmiyor—ve yanıyor!”sordu—Bir an durdu, sonra dingin, kayıtsız bir sesle“Tuan. . . Ölecek mi?”Beyaz adam omuzlarını huzursuzca kıpırdattı ve tereddütlemırıldandı—“Eğer yazgısı böyleyse.”“HayırTuan,” dedi Arsatsukünetle. “Benim yazgımböyleyse. İşitiyorum, görüyorum, bekliyorum. Hatırlıyorum. .. Tuan, eski günleri hatırlar mısın? Biraderimi hatırlarmısın?“Evet,” dedi beyaz adam. Malezyalı birden kalktı veiçeri girdi. Hala dışarıda oturan öbürü, kulübedeki sesleriişitebiliyordu. Arsat konuşuyordu: “Duy beni! Konuş!” sözcüklerimutlak bir sessizlik tarafından takip edildi. “Ah Diamelen!”diye bağırdı aniden. Bu çığlıktan sonra derin bir iççekişi oldu. Arsat çıktı ve yeniden eski yerine çöktü.Ateşin önünde sessizce oturdular. Evin içinde çıtses yoktu, yakınlarda çıt ses yoktu; fakat lagünün ötelerinde,sakin suda düzensiz, berrak şekilde çınlayan kayıkçıseslerini işitebiliyorlardı. Sampan’ın pruvasındaki ateş,puslu, kızıl bir parıltıyla uzakta hafifçe parlıyordu. Sonrasöndü. Sesler kesildi. Toprak ve su görünmez, kıpırtısız vedilsiz halde uykuya daldı. Adeta, gecenin siyah durgunluğundasürekli, nafile yere kayan yıldız ışıltısı haricinde birşey kalmamış gibiydi dünyada.Beyaz adam, iyice açtığı gözlerle dosdoğru önündekikaranlığa baktı. Ölüm korkusu, çekiciliği, ilham ve merakı—yakındaki,kaçınılmaz görünmez ölüm,kavmininhuzursuzluğunu yatıştırıyor ve düşüncelerinin en belirsiz, enmahrem olanlarını canlandırıyordu. Her daim hazır kötülükkuşkusu, yüreklerimizin içinde pusuya yatan kemirgen kuşkuetrafındakidurgunluğun—derin, dilsiz, mazeretsiz bir şiddetindurgun ve nüfuz edilmez maskesi gibi onumeymenetsiz ve kepaze durgunluğun—içine akıyordu. Varlığınıno saliselik, güçlü kargaşası içinde, yıldız ışığı huzurunabürünen yeryüzü, biçare yüreklerimizin mülkiyeti içinarsızca çatışarak, ruhani bir insanüstü çatışma sahasına giriyordu.Bastırılamaz arzu ve korkuların huzursuz, gizemliülkesi.Ağlamaklı bir mırıltı yükseldi gecede; üzücü, ürkütücübir mırıltı; adeta etraftaki ağaçların uçsuz bucaksız yalnızlığısınırsız, yüce kayıtsızlıklarının bilgeliğini fısıldamayaçalışmıştı kulağına. Tereddütlü ve bulanık sesler etrafındakihavada yüzüyor, kendilerini usulca sözcük halinde biçimlendiriyor,en sonunda da yumuşak, monoton cümlelerdenmırıl mırıl bir dere halinde kibarca akıyordu.Uyanan biri gibikıpırdandı ve hafifçe duruşunu değiştirdi. Kıpırtısız, ruhaniArsat, yıldızların altında başını eğmişkıpırdamadan oturuyor,alçak, düşsel bir sesle konuşuyordu—“...zira sıkıntılarımızın ağırlığını bir dostun yüreği dışındanereye bırakabiliriz? Bir erkek savaş ve sevdadan konuşmalı.Sen, Tuan, savaş nedir bilirsin ve başkaları yaşamıararken, ölümü aradığım tehlike vaktinde görmüştün beni!Bir yazı kaybolabilir, bir yalan yazılabilir; fakat göz ne gördüysegerçektir ve hatırlanır!”“Hatırlıyorum,” dedi beyaz adam sukünetle. Arsat kederli itidaliyledevam etti—“O halde sana sevdadan söz edeyim. Gecede konuşayım.Gece ve sevdanın ikisi de gitmeden—ve gününgözü keder ve utancıma; yüreğimdeki yanığa, karaçalınmışyüzüme düşmeden—konuşayım.”Kısa, hafif bir iç çekişi, nereyse fark edilmez birmolayı işaretledi, sonra sözcükler hiç titremeden, el kol hareketiyapmadan akmayı sürdürdü.“Bela ve savaş dönemi sona erdikten, sen de kendiheveslerin peşinde ülkemden ayrıldıktan sonra, bunu anlayamayanbiz, adalı erkekler; ben ve biraderim daha önce olduğugibi Hükümdarsilahşörlerinedönüştük yeniden. Bizimhükmeden bir kavme mensup aileden adamlar olduğumuzuve iktidar amblemini sağ omzumuzda taşımaya herkestendaha layık olduğumuzu bilirsin. Refah yıllarında da Si Dendring,keder vakti cesaretimizin doğruluğunu gösterdiğimiz-
tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 13:06 Page 49den bizi el üstünde tutuyordu. Bir barış dönemiydi bu. Geyikavı ve horoz dövüşleri dönemi; karınları dolu, silahları paslıadamlar arasında aylak sohbetlerle aptalca hırgürler dönemi.Sadece çiftçiler korkmadan genç pirinç filizlerini seyrediyor,tacirler gelip gidiyor, sıska ayrılıyor, şişmandönüyordu barış nehrine. Haberler de getirdiler. Yalan vegerçeği birbirine girmiş halde getirdiler bu yüzden kimse nezaman sevineceğini, ne zaman kederleneceğini bilmedi.Senin hakkında da haberler işittik. Seni şurada, burada görmüşlerdi.Ben de bunu duymaktan hoşnuttum zira kargaşavaktini hatırlıyordum, seni de hep hatırladımTuan; ta ki gözlerimşurada—evin içinde—can vereni gördü görelimazidekihiçbir şeyi göremez olana dek.”Yoğunlaşmış bir fısıltıyla bağırmak için durdu, “EyMara bahia! Ey Felaket!” sonra bir parça daha yüksek seslekonuşarak devam etti.tepegöz“Bir kardeşten daha beter bir düşman, daha iyi birdost yoktur Tuan, zira bir kardeş ötekini tanır ve mükemmelbilgi de iyi ve kötü anlamda güçtür. Ben kardeşimi severdim.Ona gittim ve bir yüzden başka şey göremediğimi, bir sestenbaşka ses duyamadığımı anlattım. Bana şöyle dedi: ‘Yüreğiniaç ki o içinde ne olduğunu görebilsin—ve bekle. Sabırbilgeliktir. İnchiMidah ölebilir veya hükümdarımız kadın korkusundankurtulabilir!’ . . . Bekledim! . . .Peçeli hanımla olanhanımı ve Hükümdarımızının onun kurnazlık ve öfkesindenkorkusunu hatırlarsın Tuan. Eğer o, kızı hizmetine istediyseelden ne gelirdi? Yüreğimdeki açlığı kısa bakışlar ve kaçamaksözcüklerle beslemek haricinde. Gündüz vakti hamamyolunda oyalanıyor, güneş tepenin ardına düştüğünde kadınlaravlusunun yasemin çitleri boyunca sürünüyordum.Görünmeden, çiçek kokuları arasında, yaprak peçeleri arasında,uzun dudaklarımızın önünde kıpırdamadan duranuzun çimler arasında konuştuk birbirimizle. Böyle büyüktütemkinimiz, böyle kısıktı büyük hasretimizin mırıltısı. Zamanhızla geçti. . . ve kadınlar arasında fısıltılar başladı—düşmanlarımızda seyrediyordu—biraderim karamsardı ve ben de öldürmeyive vahşi bir ölümü düşünmeye başlıyordum. . . Bizistediğini alan insanlarız—siz beyazlar gibi. Bir an gelir, erkeğinsadakat ve hürmeti unutması gerekir. İktidar ve otoritehükümdarlara verilir ama sevda, kudret ve cesaret tümerkeklere bahşedilmiştir. Kardeşim ‘Onu ortalarından alacaksın’dedi. ‘Biz bir gibi olan ikiyiz.’ Ben de cevap verdim,‘O zaman hemen olsun, zira onun üstünde parlamayan günışığındaısınamıyorum artık.’ Zamanımız Hükümdar ve tümekabir nehrin ağzına meşale ışığında balık avlamaya gittiğindegeldi. Yüzlerce kayık vardı, su ve orman arasındakibeyaz kumda Racaların meskeni olarak yaprakmeskenlerinşa edilmişti. Yemek pişirilen ateşlerin dumanı akşamınmavi sisine benziyor,sürüyle ses neşeyle çınlıyordu. Onlarbalık avı için kayıkları hazırlarken, biraderim bana geldi ve‘Bu gece’ dedi. Silahlarımı arandım ve vakit geldiğinde meşaleleritaşıyan kayık çemberi içindeki yerinden kanomuzualdık. Işıklar suda parlıyordu ama kayıkların arkası karanlıktı.Bağırışlar başlayıp da heyecan onları deliye çevirinceayrıldık. Su ateşimizi yuttu ve sadece şurada burada korlarınparıltısı bulunankaranlık sahile geri döndük. Örtüler arasındakiköle kızların konuşmasını duyabiliyorduk. Sonraıssız ve sessiz bir yer bulduk. Orada bekledik. Kız geldi.Sahil boyunca, rüzgârla denize sürülen bir yaprak kadarhızlı, iz bırakmadan koşarak geldi. Kardeşim kasvetle konuştu,‘git ve onu al, kayığımıza götür.’ Onu kollarıma aldım.Nefes nefeseydi. Yüreği göğsümde çarpıyordu. ‘Seni şu insanlardanalıyorum’ dedim. ‘Yüreğimin feryadına geldinama kollarım seni Haşmetmeabın iradesine karşı kayığımakoyuyor!’ ‘Doğru,’ dedi kardeşim. ‘Biz istediğini alan ve onuherkese karşı tutabilen adamlarız. Onu güpegündüz kaçırmalıydık.’Ben, ‘Artık gidelim,’ dedim. Zira Diamelen kayığımdaykenHükümdarımızın sürüyle adamı geliyorduaklıma. ‘Evet, gidelim,’ dedi biraderim. ‘Biz sürüldük ve bukayık ülkemiz artık—deniz de sığınağımız.’ Sahilde ayak sürüyordu,ben de çabuk olması için yalvardım, zira göğsümdekızın yüreğinin vuruşlarını hatırlıyor, iki adamın yüz kişiyekarşı koyamayacağını düşünüyordum. Akıntıdan aşağı, sahilinyakınında kürek çekerek ayrıldık. Balık tuttukları dereninağzını geçerken bağırışlar kesilmiş, sadece öğle üzeriuçan böceklerin vızıltısı gibi mırıltılı sesler yükseliyordu. Kayıklaryüzüyor, meşalenin kızıl ışığında, siyah bir duman çatısıaltında toplanıyorlardı; adamlar da eğlencelerinikonuşuyordu. Övünen, dua eden, alay eden adamlar—sabahleyindostumuz ama o gece şimdiden düşmanlarımızolan adamlar. Hızla kürek çekerek geçtik. Doğduğumuz ülkededostumuz kalmamıştı. Kız kanomuzun ortasında yüzüörtük halde oturuyordu, şimdiki kadar sessizdi, şimdi olduğukadar görmüyordu—ayrılışımdan ötürü hiç hayıflanmıyordumçünkü yakınımda nefes alışını işitebiliyordum—tıpkışimdi işitebildiğim gibi.”Durdu, eşiğe çevrili kulağıyla dinledi, sonra başınısallayarak devam etti:“Kardeşim bir meydan okuma narası atmak istedi—sadecetek bir çığlık—insanlar bizim kollarımız vebüyük denize güvenen, doğuştan özgür hırsızlar olduğumuzubilsin diye. Bir kez daha beni seviyorsa sessiz olmasıiçin yalvardım ona. Diamelen’in yanımda nefes alıp verişiniişitemiyor muydum? Takibin zaten çabucak başlayacağınıbiliyordum. Kardeşim beni severdi. Küreğini şapırdamadansuya daldırdı. Sadece şunu dedi, ‘İçinde şimdi yarım birerkek var—diğer yarı bu kadının içinde. Ben bekleyebilirim.Yeniden bütün bir erkek olduğun vakit benimle meydan okumakiçin geri dönersin. Biz aynı ananın oğullarıyız.’ Cevapvermedim. Tüm gücüm ve tüm ruhum küreği tutan ellerimdeydi—Diamelen’lebirlikte, erkeklerin öfkesi ve kadınlarıngarezinin erişiminin ötesinde, güvenli bir yerde olmak istiyordum.Aşkım öyle büyüktü ki, InchiMidah’ın öfkesi ve Hükümdarımızınkılıcından bir kurtulayım, beni ölümünbilinmediği bir ülkeye dek götürebileceği kanaatindeydim.Dişlerimizin arasından soluyarak hızla kürek çektik. Kürek-çeviri49
Page 1 and 2: tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 1
Page 47: tepegözdergi_Layout 1 05.01.2020 1

Tepegoz Dergi Sayı 1

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?