Güldeste Ocak 2020 Say 1

15 TEMMUZ ŞEHİTLERİ
Geçen sene geldim bu yuvama, geçen sene tanıştım yeni ailemle, kardeşlerimle. Bir tiyatro
yaptık 18 Mart Çanakkale şehitlerimiz için. Provalarımız, çalışmalarımız oldu. Hem ağladık hem de
biraz güldük . Çünkü bu bizim için çok onur verici, gururlandırıcıydı. Çok güzel olmuştu her şey,
herkes tarafından çok beğenilmişti gösterimiz. Çok şükür ki bu sene de 15 TEMMUZ ŞEHİTLERİMİZ
İÇİN canlandırdık bu gösteriyi.
Deniz hocamız bize bu gösteriyi söylediğinde ilk olarak hepimiz “Yok hocam biz yapamayız,
bunu yapmak yürek ister” desek de bir yanımız hep bir heyecanlı hep kıpır kıpırdı. Zaten
arkadaşlarımız olarak da biz hep bir aşık bakardık askerlerimize, kahramanlarımıza, şehitlerimize.
Kendi aramızda bile konuşurken o kadar mutlulukla, aşkla konuşuyoruz ki …
Okul yolunda onları gördüğümüzde hep aynı mutluluk oluşuverirdi içimizde. Her provada,
her videoda ağladık, gözlerimiz doldu… Şehitlerimizi canlandırırken tüylerimiz diken diken oldu.
Hem gurur duyduk hem hüzün…
Ben ilk provalara başladığımız haftalarda daha da ilgi duymaya, saygı duymaya başladım
şehitlerimize, askerlerimize. Açtım Ömer HALİSDEMİR’ in hayatını 40 dakikalık videoda 40 dakikada
ağladım. Utandım kendimden, üstümdeki elbiseden, ayağımdaki ayakkabıdan, hayatımdan.
Kısacası her şeyden…
Kendime sordum bu evlatların, babanın, ailenin o yanaklarına süzülen gözyaşlarının
nedenini. Suçlusu biziz…
Neden daha az giymeyip, daha az gezmeyip, daha az uyumayıp daha az yiyip içmedik?
Neden daha çok çalışıp, daha çok çabalayıp, daha çok erken kalkmadık?
Belki biz Allah’ın dediğini değiştiremezdik ama emin olun ki, belki de onca evladın, anababanın
gözyaşlarını biraz olsun dindirebilirdik. Belki küçük bir tebessümün içinde yer alabilirdik.
Ama biz sadece haberlerde izleyerek, sosyal medyalarda paylaşarak kalıyoruz. Hiçbir sabah daha
erken kalkıp daha çok çalışıp bu ülke için, şehitlerimiz için savaş vermiyoruz. Sonra da biz çok
üzülüyoruz diyip ‘Keşke şöyle olsaydı, keşke böyle olsaydı’ diyoruz. Etrafımızda sadece keşkeler ile
kalıyoruz. Ben bir daha o keşkeleri söylememek, pişman olmamak için kendime söz verdim. Ben
bundan sonra daha çok çalışacağım, elimden geleni yapacağım, daha çok yardım edip daha çok
merhametli olacağım, her şeyin en güzelini yapacağım.
İyi ki bu yola çıkmışım. İyi ki öğrenciyim çünkü daha tutacak sözlerim var benim.
O şehit evlatlarına, anne babalarına, ailelerine, ülkeme, şehitlerime…
SİZ RAHAT UYUYUN ŞEHİTLERİM
BEN SÖZÜMÜ TUTACAĞIM!
ÖZLEM TAŞ 10/A
17