Patlak Teker 3

Arka sayfadan devam kayserİ bİsİklet festİVALİ
Develi’ye indiğimizde meydanda karşılanıyoruz. Havlu ve su konmuş minik çantacıklar ve güzel
bir karşılama. Önyargılarım kaçışıyor. Sonrasında çamur banyosu yapılan, yanından yöresinden
dereler akan bir yerde Develi cıvıklısı tadıyoruz. Her şey çok güzel. Yemyeşil çay bahçesinde mola
verirken Antakya’dan iki çocuğuyla katılan bir öğretmenin bisikletle Kıbrıs gezisini anlattığı tatlı
sohbetini dinliyorum. Bu güzel molanın ardından otobüslerle yine Erciyes’e çıkıyoruz. Çok kararlıyım,
soğuğa rağmen duş almaya koşuyorum. Ve inanmazsınız seri hareket edince saçlarımı
güneşli hafif rüzgarlı dağ havasında kurutuyorum. Güneş çekilir çekilmez soğuk geliyor. Hiç vakit
kaybetmeden hem de. Fakat bu kez öyle iyi şarkı söyleyen bir grup var ki sahnede. Rahime abla,
İsmail abi ve Mehmet ile sahnenin önünde yerimizi alıp şarkılara eşlik edip delicesine dans ederek
tadını çıkarıyoruz Rock-ı the Band’in. Dans ederken lahana katlarımızı yanımızdaki sandalyeye
yığıp durduğumuz an tekrar sarınarak Erciyes’le baş ediyoruz
Ertesi sabah yine güzel bir kahvaltı ile başlıyor. Yılkı atları ile birlikte süreceğiz bugün. Sabahtan
bunun heyecanı tüm konuşmalara sirayet ediyor. Bu kez bir önceki günün ters yönünde iniş
yapıyoruz. Hürmetçi Sazlık alanının yakınında yılkı atlarını görünce heyecanlanmamak elde
değil. Taylar annelerinin peşinde, daha başına buyruk olanlar sürüden ayrılmaya yeltendiğinde
köpekler onları yönlendirip sürüye yeniden katıyor. Sürü yanımızdan topluca koştuğunda zemin
sarsılıyor. Fotoğraf çekmekten yorulmuyoruz çoğumuz. Neyse ki arkadan bize bakan Erciyes’in
“benmerkezliğinizden yıldım ey insanlar” uyarısı kulağımıza geliyor da atları rahat bırakalım
artık demeyi becerip ayrılıyoruz sürünün yanından. Yine otobüslerle kamp alanına çıkıyoruz.
Gece yine soğuk. Çorbalar, salepler, ateş başları ve müzik geceyi güzelleştiriyor. Bir sonraki sabah
vedanın hüznü ile yorgunluklar birbirine karışıyor. Kamp yerinin yakınındaki Tekir göletinin
etrafını turladıktan sonra teleferiklerle zirveye çıkıyoruz. Zirve umduğum gibi soğuk değil neyse
ki. Kahvelerimizi içerken bir yandan da Eşpedal’dan Nevin, Hüseyin, Deniz, Şevket ve Mehmet ile
sohbet ediyoruz. Sonra veda zamanı. Bir başka turda görüşmek üzere vedalaşıp Rahime abla ve
İsmail abiyle kendi Talas keşfimize doğru pedallıyoruz.
İniş bu kez benim için biraz tedirgin edici çünkü bisikletimin arkası hayli yüklü. Bu nedenle ara
ara duruyorum. Ve nefis manzaranın da keyfini çıkarıyorum tabii. Bir noktada önümüze düşen
araca Talas yolunu soruyoruz. İyi ki soruyoruz çünkü ilk gün benim gittiğim şehir içi rotadan çok
farklı olan köy yollarından giriyoruz Talas’a onun sayesinde. Meyve koparıp gölgede ferahlayarak
ilerlerken İsmail abinin tekeri patlıyor. İsmail abi tamir yaparken biz rotayı netleştiriyoruz.
Eski Ermeni Evi’ni bulunca Talas’ın geçmişinin güzelliğini ortaya seren mahallelerine erişmeyi
başarıyoruz. Ali Dağının arkasına saklanmış dahası Kayserililerin kendilerine sakladıkları pırıltılı
bir hazinecik Talas. Taş evleri, kiliseden dönme camileri, yemyeşil vadisinin tepeleri ve etekleri,
kafede ya da sokakta bize buraları anlatan yerlileriyle bizi çok etkiliyor. Eski Ermeni Evi’nin
bulunduğu sokaklardan vadimsi bir yarığı olan tepeye ilerleyince bir yerde Gülbenkyan’ın mahallesine
giriyoruz. Lizbon’da Gülbenkyan Müzesi’ne gitmiştim 3 yıl önce, 2016’da. Müzenin bir
Anadolu Ermenisi tarafından yapıldığını, Lizbon’u Karaköy’e olan benzerliği nedeniyle tercih
ettiğini okumuştum. Çok etkilenmiştim fakat Talas’ın orta yerinde onun mahallesini bulacağımı
hiç düşünmemiştim. Aynı mahallede Yaman Dede Kültür Evi de ziyaret edilebilecek bir diğer
yapı. Kapısı açık. İçeriye girip alt katları, tahta işlemeleri görünce Anadolu’nun herhangi bir yerinde
böylesine derinlik bulmak yine yeniden insanı kadimliğe hayran bırakıyor. Talas uzun, Talas
bitimsiz ve sürprizli. Mutlaka tekrar gelmek gerek. Biz dönüş için yola düşüp dümdüz yollardan
otogara pedallıyoruz. Berlin gibi yollar akşama doğru trafik hızı yüksek birer İstanbul’a dönüşmüş
ama hızla varıyoruz otogara. Kayseri güzel, biz yorgun.
İÇİNDEN BİSİKLET
GEÇEN kİtaplar
Aytaç Aksoy
Velosipet ile Bir Cevelan 1900’e Doğru
İstanbul’dan Bursaya Bisikletli Bir Gezi
Kitap, 1890’lı yılların sonunda, bisiklet meraklısı
istanbullu bir genç tarafından Bursa ve çevresine
yapılmış bir bisiklet yolculuğunu anlatıyor. Açıkçası
bu kitabı sadece bisiklet meraklıları okumamalı.
O tarihlerde İstanbul’u, Bursa’yı, Mudanya’yı
merak edenlerde bu kitabı okumalı. O zamanların
mekanlarına ışık tutarken aynı zamanda insanların
yaşayışlarını da bir nebze olsa bize gösteriyor. Bu
kitabın bize gösterdiği başka bir şey daha var ki o da
şu an bile bir çok bisiklet gezgininin yapması gerektiği
ama yapmadığı bir şey; not tutmak. Fotoğraf çekmek
tamam ama belki de zor geldiğinden bir çok bisiklet
turcusu not tutmayı yapmıyor. Ama not tutmak,
yaşadığın çok küçük bir anı bile not defterine işlemek
onu tur bitiminde ya da yıllar sonra açıp baktığımızda
bize dönemin ruhunu anlatmak açısından çok
yardımcı oluyor. Bu kitabın bisiklet turcusunun
günlüğünden hazırlandığını düşünürsek eğer bu
zamana kadar yapmadıysak bile bundan sonrası için
yapacağımız günlük turlarımızda bile not tutmak,
anılarımızı yazmak olmalıdır.
Kitap Türkiye İş Bankası Kültür yayınları tarafından
Ekim 2006 tarihinde yayınlandı. Kitaın çevirisini Cahit
Kaya yaptı. 113 sayfa.
“Hamamlardan çalgılı gazinolara, mesirelerden
köylere, derbentçilerden Boşnak ve Gürcü
göçmenlere, otelcilerden demircilere, buz gibi
kayaklardan bereketli meyve bahçelerine pek çok
renk ve ayrıntıyla…” (arka kapak yazısından alıntı)
10 11