KOMPENDIUM ONKOLOGII DZIECIĘCEJ

III
BIAŁACZKI
Stanowią niejednorodną grupę złośliwych chorób nowotworowych, wywodzących się z róŜnych linii
rozwojowych układu krwiotwórczego.
• ostre
• przewlekłe
RozróŜnia się dwie grupy białaczek:
A. BIAŁACZKI OSTRE
NaleŜą do grupy chorób charakteryzujących się wyparciem prawidłowego utkania hematopoetycznego
szpiku kostnego przez niedojrzałe, nieprawidłowe komórki wywodzące się z róŜnego szczebla ich
fizjologicznego rozwoju.
Podział opiera się na kryteriach morfologicznych, cytochemicznych oraz immunologicznych. W tej
grupie wyróŜniamy:
• Ostrą białaczkę limfoblastyczną (ALL - acute lymphoblastic leukaemia) [78-86% białaczek wieku
dziecięcego]
• Ostrą białaczkę nielimfoblastyczną (ANLL - acute non-lymphoblastic leukaemia) [13-22%]
EPIDEMIOLOGIA:
Częstość zachorowania na ostrą białaczkę wynosi rocznie 3,45/ 100.000 dzieci, stanowią one około 30-35%
nowotworów dziecięcych i są najczęstszymi chorobami rozrostowymi u dzieci. Występują najczęściej
między 2-7 rokiem Ŝycia, przewaŜa płeć męska (3:2). Są wiodącą przyczyną zgonów dzieci, po urazach i
wypadkach.
ETIOLOGIA:
Nadal nie jest do końca poznana. RozwaŜa się róŜne hipotezy jej powstawania, przyjmując, Ŝe jej geneza jest
wynikiem współdziałania kilku czynników.
1. PodłoŜe genetyczne. Białaczka często towarzyszy wrodzonym zaburzeniom chromosomalnym
(zespołom Downa i Klinefeltera, trisomii 13).
2. ZakaŜenie wirusowe (lub odległe jego skutki) - wykazano zaleŜność między wystąpieniem T-
komórkowej ALL a zakaŜeniem ludzkim retrowirusem T-limfotropowym (HTLV 0-1).
3. Aktywacja kaskady onkogenów przez czynniki środowiskowe :
benzen, toluen, ksylen, barwniki anilinowe, pochodne chlorowe węglowodorów, promieniowanie
jonizujące. Wykazano aktywację ets-1, H-ras 1, myb, abl u chorych z ALL i erb, fes, abl u chorych z
AML.
14