POLITYKA AUDIOWIZUALNA WIKTORY 2009 - tvlider.pl

6
3 PYTANIA DO...
z nadajnika naziemnego czy po kablu,
także wtedym, gdy jest rozpowszechniany
w internecie. W myśl dyrektywy
po pierwsze trzeba zdefi niować co to
jest audiowizualna usługa medialna,
czym się różni np. od blogu czy portalu
gazety. Ustawa – trzeba to podkreślać
– dotyczy tylko usług medialnych. Druga
zasada mówi, że regulacja musi być
stopniowalna. Ogólnodostępny, naziemnie
rozsiewany program telewizyjny,
siłą rzeczy musi podlegać większej
kontroli i koncesjonowaniu.
Kolejną ważną sprawą budzącą
duże zainteresowanie są przepisy dotyczące
product placement. Niewątpliwie
w Sejmie będzie duża dyskusja
na ten temat, gdyż jest to nowa forma
komunikacji marketingowej.
Niezależnie od projektów legislacyjnych,
także w nawiązaniu do strategii
rozwoju kapitału społecznego, Minister
przygotowuje dokument, który nosi nazwę
„Polityka Audiowizualna”. Jest to
dokument, który określa kierunki i cele
działania Państwa w odniesieniu do telewizji,
ale także nowych platform komunikacji,
zwłaszcza internetu. Państwo
ma gwarantować wolność, niezależność
mediów ale z drugiej strony ma pilnować
pluralizmu – wolność słowa zawsze
wiąże się z pluralizmem, ale wolność gospodarcza
nie zawsze. Wolność gospodarcza
wymaga pewnej kontroli, żeby
nie dopuścić do nadmiernej koncentracji
własności na rynku mediów. Jak pokazują
doświadczenia, przy rosnącej liczbie
kanałów często wszyscy zaczynają się
ścigać na tym polu, które jest ekonomicznie
najbardziej atrakcyjne, zaniżając
poziom. Potrzebne są formy wsparcia
dla tych, którzy chcą robić coś bardziej
wartościowego społecznie, ale bardziej
kosztownego. Poszukujemy narzędzi
pozwalających wspierać wartościowe
treści i w mediach i w sieci. Ważne jest
też podjęcie decyzji dotyczących zasad
fi nansowania mediów publicznych.
– Ostatnio na konferencji KIGEiT-u
dyskutowano na temat archiwizacji
zasobów audiowizualnych. Jak Ministerstwo
się do tego ustosunkowuje,
mając na uwadze, że będą to
już tylko media cyfrowe i że koszty
będą bardzo duże zarówno archiwizacji,
jak i cyfryzacji w Polsce?
– Digitalizacja jest to kolejne bardzo
rozległe zadanie. Ministerstwo przygotowało
i opublikowało projekt programu
digitalizacji, który dotyczy całego
obszaru zasobów kultury. Minister
wyznaczył 4 tzw. centra kompetencji,
jedno w zakresie zabytków i muzeów
– Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji
Zabytków, drugie w zakresie książki
– Biblioteka Narodowa, trzecie w zakresie
dokumentów archiwalnych – tę rolę
pełni Narodowe Archiwum Cyfrowe,
rolę czwartego centrum kompetencji,
w zakresie zasobów audiowizualnych,
pełni Narodowy Instytut Audiowizualny.
Jeśli chodzi o fi lmy kinowe, głównym
dysponentem jest Filmoteka Narodowa.
Największe archiwalne zasoby audiowizualne
ma w swej dyspozycji Telewizja
Polska. Z punktu widzenia formalnego
wszystko co powstało do 1994 roku
(data ustanowienia spółki Telewizja
Kolejną ważną sprawą budzącą duże zainteresowanie
są przepisy dotyczące product placement. Niewątpliwie
w Sejmie będzie duża dyskusja na ten temat, gdyż jest to
nowa forma komunikacji marketingowej.
Polska SA) stanowi państwowy zasób
archiwalny. Nie ulega wątpliwości, że
wszystkie te zasoby nie tylko są własnością
Państwa, ale i muszą nią pozostać.
Wszystkie te nagrania są dokumentem
naszej kultury, tradycji, historii i wszystkie
te zasoby powinny być we właściwej
kolejności przeniesione na nośniki cyfrowe,
czy mówiąc ściślej poddane cyfryzacji,
bo przecież nie koniecznie oznacza
to przeniesienie na jakikolwiek nośnik.
Przyszłości zasobów audiowizualnych
dotyczy przygotowywana obecnie
w Ministerstwie ustawa, której tytuł nie
jest ostatecznie przesądzony, w potocznych
rozmowach określana jako Ustawa
o Narodowym Instytucie Audiowizual-
nym. Ta ustawa ma jasno powiedzieć kto
i w jaki sposób odpowiada za cyfryzację,
archiwizację, czyli zachowanie tego co
zostanie zdigitalizowane, a także udostępnianie
zasobów. Proces digitalizacji
musi być prowadzony pod nadzorem
państwowej instytucji jaką będzie Państwowy
Instytut Audiowizualny, który
będzie dysponował środkami, określał
priorytety, kolejność. Co do kolejności
trzeba wziąć pod uwagę dwa kryteria,
które równolegle muszą być brane pod
uwagę. Pierwsze dotyczy pilności zadań:
trzeba zabezpieczyć to, co może
natychmiast ulec zniszczeniu, nawet jeśli
jest to mniej wartościowe. Natomiast
drugi priorytet dotyczy dzieł i dokumentów
najbardziej wartościowych, które
powinny być w normalnym obiegu.
Wobec tego Państwowy Instytut Audiowizualny
powinien mieć uprawnienie
koordynacji tego procesu, nadzorować
go, podejmować działania interwencyjne,
ale sama działalność techniczna,
procedura digitalizacyjna powinna być
prowadzona przede wszystkim przy
użyciu sił rynkowych, tak jak już się to
dzieje. Trzeba jasno powiedzieć, iż nie
chodzi o to żeby Państwo przy pomocy
państwowych „fabryk” zajmowało
się całym procesem digitalizacji. Później
Instytut musi zapewnić przechowanie
tych zbiorów i dostępność. To wszystko
jest dość trudne bo operujemy w obszarze,
który wykracza poza tradycyjne
prawo autorskie, wymaga to wielu
rozstrzygnięć. Jednak nie czekając na te
rozstrzygnięcia trzeba, to co można, robić
już dzisiaj, czyli udostępniać te zasoby
dla celów poznawczych, naukowych
a komercyjnie udostępniać oczywiście
odpłatnie.
Na konferencji KIGEiT-u przedstawiciel
brytyjskiego OFCOM-u, tak mimochodem
powiedział rzecz dość oczywistą,
którą ja później zacytowałem,
bo warto o tym pamiętać. Powiedział
mianowicie, że jeżeli z punktu widzenia
celów społecznych coś jest ważne
to Rząd musi to zagwarantować. I to
samo zastosować można w przypadku
ogromnego i kosztownego zadania digitalizacji
i archiwizacji zasobów audiowizualnych.
– Dziękuję bardzo za rozmowę.
maj/czerwiec 2010