Chopin ksiazka podglad_LAST.pdf - Warszawa

200
lat później
Piotr Anderszewski urodził się w Warszawie, ale od roku
1990 mieszka za granicą. Zalicza się go do najwybitniejszych współczesnych pianistów.
Urodził się w roku 1969. Pochodzi z węgiersko-polskiej rodziny. Naukę gry na fortepianie
rozpoczął w wieku sześciu lat. Studiował w Akademii Muzycznej w Warszawie, ale
jej nie ukończył. Słynie z perfekcjonizmu i artystycznej bezkompromisowości. Nagrał
piętnaście płyt, głównie z muzyką Bacha, Beethovena i Mozarta. Koncertuje w najważniejszych
salach koncertowych na świecie z takimi orkiestrami jak Filharmonia Berlińska
czy London Symphony Orchestra. Mieszka w Paryżu i w Lizbonie. W roku 2003 wydał
płytę z utworami Fryderyka Chopina: Ballady, Mazurki, Polonezy.
O muzyce Chopina powiedział:
„Polskę zawsze ciągnęło ku Zachodowi, szczególnie ku Francji, i choć wydawało
się, że to niemożliwe, Chopin zdołał pogodzić słowiański rozmach z francuską
elegancją. Umieścił słowiańszczyznę w dobrze skrojonym kostiumie
francuskim”.
„Chopin do mnie przychodzi i ode mnie odchodzi falami. I tak chyba powinno
być, przynajmniej u mnie. To na pewno wynika ze specyfiki Chopina, który
– z małymi wyjątkami w młodości – pisał tylko na fortepian, co stanowi
absolutne kuriozum w historii muzyki. Jego muzyka nabiera dla mnie sensu
w małych dozach. Chopin na co dzień? Jakoś tego nie wytrzymuję, i to w żadnym
razie nie jest krytyka. Tworzył tak subtelnie, jest coś tak intymnego
w jego muzyce, że nie można go grać codziennie. Gdyby nawet najlepsze,
najbardziej wyrafinowane danie jadło się codziennie, rychło stanie się niestrawne.
Takie rzeczy trzeba sobie zostawiać na specjalne okazje”.
W wywiadzie dla „Polityki” mówił:
Jest pan znany z tego, że unika pan wykonywania utworów Chopina.
U siebie w domu gram go regularnie, ale to są dwie różne rzeczy – grać dla
siebie i komunikować muzykę innym.
Czy fakt, że nie grywa pan Chopina w Polsce, nie jest aby związany z niechęcią do
konfrontacji z polską szkołą wykonywania jego muzyki?
O nienormalności polskiego stosunku do Chopina świadczy chociażby fakt,
że wszyscy mnie tu odpytują, dlaczego go nie wykonuję. A czemu nie pytają
o kogokolwiek innego? Chopin, Chopin i Chopin! Może więc rzeczywiście
nie gram go tu także z przekory. Rzeczywisty powód jest jednak głębszy. To
muzyka tak spontaniczna, tak świeża i delikatna, że gdybym miał ją ćwiczyć,
rozbierać na czynniki pierwsze, czułbym, że ją zabijam. A przyznam szczerze,
że jestem przyzwyczajony do drobiazgowej, precyzyjnej i przemyślanej pracy,
takiej właśnie jak nad muzyką Bacha. Jeśli więc na serio zabiorę się za Chopina,
będę musiał znaleźć jakiś inny sposób.