Chopin ksiazka podglad_LAST.pdf - Warszawa

72
„Z przeszłego listu wiadomo Wam, najukochańsi Rodzice, że się dałem
namówić na danie koncertu; wczoraj więc, to jest we wtorek, wieczorem
o godzinie 7-mej na teatrze cesarsko-królewskim opery na świat
wystąpiłem!”
Wszystko działo się bardzo szybko. Wydrukowano afisze, przygotowano orkiestrę
i Fryderyk Chopin dał swój pierwszy zagraniczny koncert. Zagrał Wariacje na temat
„Don Juana” i Rondo à la Krakowiak, a na bis improwizację na temat z opery Biała
Dama Boieldieugo oraz polskiej piosenki ludowej Chmiel. Relację z tego wydarzenia
zdaje swoim rodzicom w liście:
„Strachu wielkiego nie miałem, zwłaszcza że nie było pełno w sali. Przyjaciele
moi i koledzy rozstawili się po kątach dla słuchania rozmaitych
zdań i krytyk. Celiński może powiedzieć, jak mało nagan słyszano, tylko
Hube największą słyszał. Jakaś dama powiedziała: «Schade um den Jungen,
dass er so wenig Tournüe hat» [Szkoda, że ten młodzieniec jest tak
niepokaźny]. Jeżeli taką tylko dano mi naganę, a przysięgają się, że same
jedynie pochwały słyszeli i że nigdy brawa nie zaczynali, więc się nie mam
czego turbować! […] Moje parterowe szpiegi zaręczają, że aż skakano na
ławkach”.
Koledzy Fryderyka wmieszali się w tłum, aby posłuchać, jak reaguje publiczność
i jakie komentarze padają na temat nikomu nieznanego pianisty i kompozytora
z Polski. Mimo ogólnego aplauzu wciąż pojawiała się jedna krytyka:
„Powszechny jednak głos jest, iż za słabo grałem, a raczej za delikatnie dla
przyzwyczajonych do tłuczenia fortepianów tutejszych artystów. Spodziewam
się tego zarzutu w dzienniku, zwłaszcza że córka redaktora wali
strasznie po instrumencie. Nic nie szkodzi; bo przecie nie można nie mieć
żadnych ale, a wolę takie, aniżeli gdyby powiedziano, że gram za mocno”.
W roku 1829 wciąż modny był wirtuozerski styl brillant, w którym efekt często występował
dla samego efektu. Chopin grał zupełnie inną, nową muzykę – romantyczną.
Ówczesna publiczność nie była jeszcze w pełni gotowa do jej odbioru.
„Pierwsze więc moje wystąpienie o ile było niespodziane, o tyle szczęśliwe.
Hube powiada, że człowiek nigdy zwyczajną drogą i podług ułożonego
przez siebie planu nie dojdzie do niczego, potrzeba coś losowi zostawić.
Tak też na los szczęścia dałem się na koncert namówić. Jeżeli w gazetach
mię tak wychłoszczą, że nie będę mógł się więcej światu pokazać, zdecydowałem
się malować pokoje, bo pędzlem przez papierek najłatwiej
ciągnąć, a zawsze się jest synkiem Apollina”.
Agata Jakubowska
Plakat zgłoszony na konkurs „Fryderyku! Wróć do Warszawy!”